ด.เอ๋ย ด.เด็ก
ยังจำวันเด็กในวัยเยาว์ของเราได้ไหม ???
บ้านผมไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อของเล่น
จึงต้องทำของเล่นเองจากวัสดุที่หาได้ในท้องถิ่น
ปั้นดิน เป็นวัว ควาย ปีนป่ายต้นไม้
โดดลำน้ำห้วยสรอย ลอยคอหาปูปลา
เกิดมาไม่เจอไฟฟ้า จึงอาศัยตะเกียงน้ำมันก๊าดให้แสงสว่างยามค่ำคืน
นิทานเงามือจากพ่อและเรื่องเล่าจากปู่ย่าคือความบันเทิงก่อนนอน
ทั้งหมู่บ้านมีทีวีขาวดำเพียงเครื่องเดียวของผู้ใหญ่บ้านซึ่งใช้พลังงานจากแบตเตอรี่รถยนต์
วันเสาร์ อาทิตย์ จะได้ดูขบวนการ ขบวนการ 5 พลัง 5 สี ทางช่อง 7 สี
ซุปเปอร์ฮีโร่ คือ “ไอ้มดแดง”
แต่ดูอย่างไรก็เป็น ไอ้มดดำ กับ มดขาว
มหรสพนานทีจะได้ดู คือ หนังขายยาและหนังกลางแปลง
มีสรพงษ์ ชาตรี กับ จารุณี สุขสวัสดิ์ เป็นไอดอล
ผมเรียนประถมที่โรงเรียนบ้านปางไฮ ต.แม่พุง อ.วังชิ้น จ.แพร่
แต่ละระดับชั้นมี 10 กว่าคน ทั้งโรงเรียนจึงมีไม่เกินนักเรียน 70 คน
ยังจำได้ดี “วันเด็ก”
เป็นวันที่พวกเราเฝ้ารอคอย ป. 4 – 6 ได้สิทธิพิเศษ
คือ ได้เข้าเที่ยวตัวจังหวัดด้วยรถกระบะของครูใหญ่และผู้ใหญ่ตัน ซึ่งมีรวมอยู่ 2 คันในหมู่บ้าน
คืนนั้นยากที่จะข่มตาหลับสนิทเพราะตื่นเต้นจะได้เที่ยวในเมือง
กลัวแม่ลืมปลุก กลัวรถไม่รอ กลัวลืม
“สามัคคี นิยมไทย มีวินัย ใฝ่คุณธรรม”
นายธวัช รอดพร้อม ผู้ว่าราชการจังหวัดแพร่
เมื่อไหร่จะเช้า เมื่อไหร่จะสว่าง ๆ
ผมตื่นแต่ไก่โห่ เหมือนมีสปริงดีดตัวให้ลุกจากที่นอนอย่างรวดเร็ว
ฟ้ายังมืด อากาศบ้านนอกก็หนาวเหน็บ
แม่เตรียมเสื้อกันหนาวตัวใหม่สุดไว้รอ หาผ้าห่มผืนเล็กไว้ให้ ยื่นข้าวเหนียวหมูปิ้งห่อตองกลัวลูกหิว
ตี 5 กว่า รถวิ่งผ่าความมืดสลัวบนถนนลูกรังสู่ตัวเมือง
ทิ้งฝุ่นสีขาวขุ่นกลมกลืนกลุ่มหมอกไว้เบื้องหลัง
พวกเรานั่งเบียดกันท้ายกระบะมีครูอ๋อยคอยดูแล
มือซ้ายจับชายผ้าห่มให้กระซับ
อีกข้างคอยจับคลำเหรียญห้าสี่เหรียญที่แม่ให้
มัดด้วยหนังยางไว้ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนดั่งเป็นเครื่องรางของขลังกลัวมันหล่นหาย
ยิ้มกริ่มในใจ ไว้ตอนกลับจะขอครูแวะหน้าตลาด
ไม่พลาดซื้อหนังสือการ์ตูนเล่มละบาทสักสิบเล่ม
จะเอาไปแลกอ่านกับเพื่อนขวัญหล้าให้ตาแฉะ
วันนั้นได้กราบพระธาตุช่อแฮ เที่ยวสวนสัตว์ข้างวัด มีหมีดำนั่งเหงา ๆลิงหน้าเศร้า ๆ กับสัตว์อีกไม่กี่ชนิด เราก็ตื่นตา ตื่นเต้น ตื่นใจแล้ว
คุณครูพาพวกเราไปดู “อี่นายคนงาม” ดีเจดังจัดรายการวิทยุในห้องส่ง
ได้เห็นขบวนรถไฟจริง ๆ ที่สถานีเด่นชัย ผู้ใหญ่ใจดีให้ขึ้นนั่ง
แล้วขับเคลื่อนออกไป-กลับ 500 เมตร
เพียงเท่านี้พวกเราก็สนุก หัวใจเต้นดังเหมือนกลองเพล
ก่อนค่ำวันนั้นพวกเรานั่งคอพับน้ำลายย้อยในท้ายรถหัวโยกคลอนไปมาบนเส้นทางเดิม
ผมนั่งกอดหนังสือการ์ตูนไว้แน่น
นึกอยากให้วันเด็กมีทุกวัน
9 ม.ค 64
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
