บางครั้ง...การไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ
ก็ทำให้จดจำได้ไม่มีลืมเลือน
ในช่วงวันหยุดฤดูร้อน ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป เมื่อถึงวันหยุดยาวก็จะนัดเพื่อนๆ ไปเที่ยวกัน ผมกับเพื่อนๆก็เป็นวัยรุ่นประเภทนั้น มีหยุดยาวๆไม่ได้ต้องหาเรื่องไปเที่ยว และการไปเที่ยวครั้งนั้นก็เป็นครั้งที่ทำให้จำได้ไม่มีทางลืม ในการไปเที่ยวคราวนี้ พวกเราไปด้วยกัน 6 คน มีผู้หญิง 2 คน คือจิ๊บกับมาย และผู้ชาย 4 คน ประกอบด้วย ผม เต้ อ๋อง และไฝ เมื่อพวกเรานัดเวลาและเตรียมตัวกันเสร็จ พวกเราก็ออกเดินทางโดยรถเมล์และรถสองแถวนั่งต่อกันไปเรื่อยๆชมวิวไปด้วยพูดคุยกันไป พวกเรามีจุดหมายอยู่ที่เกาะ เกาะนึงในจังหวัดทางภาคตะวันออก เมื่อพวกเราได้นั่งเรือข้ามไปถึง พวกเราก็พากันเที่ยวสถานที่ต่างๆ เพืาอเก็บภาพความทรงจำ และเมื่อตกค่ำพวกเราก็หาที่พักผ่อน คืนแรกผ่านไปด้วยความสนุกสนาน แต่สิ่งที่ทำให้ต้องจดจำมันก็เกิดขึ้นในคืนที่สอง ช่วงเช้าของวันที่สองพวกเราก็ออกไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆบนเกาะกันอย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาเย็นพวกเราก็ไปหาร้านทานมื้อค่ำกัน ประกอบกับร้านนั้นจะมีโชว์การแสดงควงกระบองไฟให้ได้ดู พวกเราก็ดูกันอยู่สักพัก อยู่เต้ก็ชวนพวกผมไปร้านเหล้า (ตามประสาวัยรุ่นไม่กินคงเป็นไปไม่ได้) ผมและเพื่อนๆก็ตอบรับคำชวนของเต้ เราเริ่มกินเหล้ากันช่วงประมาณ 4 ทุ่มได้ ซึ่งร้านที่พวกผมไปทานนั้นต้องบอกว่าบรรยากาศดีมากๆ ติดชายทะเล
ความทรงจำ...จากทะเล
ดนตรีก็เพราะและมันส์มาก ทำให้พวกเราสนุกกันจนลืมเวลาเลย มารู้ตัวอีกทีก็เกือบๆตี 1 แล้ว ผมก็ชวนไฝและอ๋องกลับที่พัก ส่วนเต้ จิ๊บและมาย ยังกินกันอยู่ ผมก็เลยชวนทีหลัง แต่ยังไม่ทันได้ชวนทั้ง 3 คน สายตาของจิ๊บก็เห็นอะไรแปลกๆเดินลงไปในทะเลจากชายหาดที่พวกเรานั่งกินกันอยู่ จิ๊บก็อุทานขึ้นมาว่านั่นใครอะเค้าจะทำอะไรวะ พวกผมที่เหลือก็รีบหันไปมอง สิ่งที่พวกเราเห็นคือผู้หญิงคนนึงกำลังเดินลงไปในทะเล เกินลงไปลึกขึ้นเรื่อยๆ กับชายทะเลที่มีแสงไฟสลัวๆเพียงน้อยนิด ในทันทีนั้นเองไฝก็พูดขึ้นมาว่าพวกมึง พวกมึงเห็นเหมือนที่กูเห็นมั้ย พวกผมก็บอกเห็น พอสิ้นเสียงของทุกๆคน ในหัวผมก็คิดขึ้นมาทันทีว่าต้องเป็นคนแน่ๆ เพราะพวกเราเห็นกันทุกคน ในวินาทีนั้นเอง ผมกับไฝจึงวิ่งไปพร้อมกับถอดเสื้อและกางเกงขายาวออกจุดหมายคือการช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้นให้ได้เร็วที่สุด ผมกับไฝว่ายน้ำทะเลไปยังจุดที่ผู้หญิงคนนั้นเดิมและจมหายไป ซึ่งในขณะที่ผมกับไฝวิ่งไปถึงน้ำทะเลก็เห็นหัวของผู้หญิงคนนั้นจมลงไป ผมกับไฝว่ายและดำหาผู้หญิงคนนั้นกันอยู่พักใหญ่ๆได้แต่ก็ไม่เห็นและไม่เจออะไร อาจเป็นเพราะความมืดของทะเลในยามนั้นด้วย ทำให้ผมกับไฝจำใจต้องขึ้นฝั่งมาะร้อมกับคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนั้นคงขึ้นฝั่งไปแล้วโดยที่เราทั้งสองคนไม่ทันได้มองเพราะมัวแต่ดำหาอยู่ เมื่อผมกับไฝขึ้นมาบนฝั่งเพื่อนๆที่เหลือก็วิ่งมาหาพร้อมกับถามว่าเจอมั้ย ผมกับไฝก็บอกว่าไม่เจอ มายก็ตอบกลับมาว่าชั้นไม่เห็นใครกลับขึ้นมาก่อนแกสองคนเลยนะเว้ย นั่นทำให้ผมนึกกลัวขึ้นมาอยู่เหมือนกัน แต่ไอ้เจ้าอ๋องก็พูดขึ้นมาว่าไม่แน่อาจจะกลับขึ้นฝั่งโดยที่พวกเราไม่เห็นก็ได้นะเพราะแถวนี้ก็มืดอยู่และพวกเราก็มัวแต่ดูในทะเลอย่างเดียว นั่นเป็นคำพูดที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดนึง จากนั้นอ๋องก็ได้ชวนพวกเรากลับที่พัก คุณผู้อ่านคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมจำไม่ลืมสินะครับ แต่มันไม่ใช่...! สิ่งที่ทำให้ผมและเพื่อนในกลุ่มไม่มีทางลืมคือ เช้าของวันที่ 3 ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับเต้ จากการเคาะประตูของอ๋อง ซึ่งอ๋องเคาะเสียงดังมาก ผมก็รีบลุกไปเปิดห้องก็เจออ๋อง อ๋องถามผมว่าเจอไฝมั้ย ผมก็บอกว่าจะเจอได้ไงกูพึ่งตื่นเนี่ย ผมก็หันไปถามเต้ว่า เฮ้ยเต้ไอ้ไฝมาบ้างปะวะ เต้มันก็ตอบกลับมาทันทีว่า กูก็ตื่นพร้อมมึงอะจะเจอได้ไงวะ ผมก็เลยบอกอ๋องไปว่า มึงลองไปถามจิ๊บกับมายดูดิวะอาจอยู่ที่ห้องมันสองคนก็ได้ หรือไม่มันก็ไปหาซื้อของหรือป่าว อ๋องพอได้ฟังผมพูดมันก็เดินกลับไปห้องพักมัน ในเช้านี้พวกเรานัดกันว่าจะไปเที่ยวน้ำตกกันก่อนที่จะกลับมาเช็คเอ้าออกจากที่พัก แต่เมื่อถึงเวลานัดไอ้ไฝก็ยังไม่มาทำให้พวกผมเริ่มร้อนใจโทรหาก็ไม่รับ ไม่รู้มันไปไหน อยู่ๆสิ่งที่แว๊บมาในหัวคือชายทะเล ตรงจุดที่พวกเราเห็นผู้หญิงเดินจมหายไปในทะเล พวกเราจึงพร้อมใจกันไปหาไฝที่จุดนั้น ในขณะที่ไปยังจุดนั้น ผมก็เห็นคนมุงอะไรกันไม่รู้เยอะพอสมควรตรงริมหาด เห็นรถพยาบาล นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา ซึ่งนั่นก็รวมถึง เต้ อ๋อง จิ๊บและมายด้วย พวกผมรีบขอทางแหวกวงล้อมเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นส่วนนึงและด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดีอีกส่วนนึง เมื่อไปถึงที่พวกผมก็ต้องเจอกับสิ่งที่ทำให้จำจนวันตายและไม่มีทางลืม สิ่งที่พวกผมเห็นคือ ไอ้ไฝเพื่อนของพวกผมนอนสิ้นลมอยู่บนชายหาด ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก จิ๊บกับมายส่งเสียงร้องไห้ดังลั่นโดยมีเต้และอ๋องคอยประคอง ในหัวของผมตอนนี้กำลังถามตัวเองว่ามันคืออะไร เกิดขึ้นได้ไง ก็เมื่อคืนผมยังกลับขึ้นฝั่งมาพร้อมไฝอยู่เลย เพื่อนทุกคนก็เห็น ยังเดินกลับที่พักกันอยู่เลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ในขณะนั้นผมสับสนไปหมด พักใหญ่ก็มีเจ้าหน้าที่ข้ามาถามว่ารู้จักคนตายเหรอ พวกผมก็บอกว่ารู้จักเป็นเพื่อนของพวกผมเองเมื่อคืนยังกลับที่พักกันอยู่เลยครับ มาเมื่อเช้านี้เองที่ไม่เห็นเค้าแล้ว ทางเจ้าหน้าที่ก็ตอบกลับมาว่าเป็นไปไม่ได้ จากสภาพร่างกายและการตรวจเบื้องต้น เพื่อนของผมน่าจะเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า 6-7 ชั่วโมง นั่นแปลว่าเมื่อคืน ไอ้ไฝเพื่อนผมที่ว่ายน้ำไปหาผู้หญิงปริศนากับผมไม่ได้กลับขึ้นฝั่งมาพร้อมผม แล้วเมื่อคืนมันคืออะไร ใครละที่พวกผมคุยด้วยแถมยังเดินกลับมาที่พักด้วยกัน !!!
นี่แหละที่ทำให้ผม เต้ อ๋อง จิ๊บและมาย ไม่มีทางลืมเพื่อนที่ชื่อไฝ และเรื่องที่เกิดขึ้นไปได้ตลอดชีวิต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
