รักษ์กายบำรุงสติ(1)
หากฉันจะกล่าวว่าคนที่กระทำอัตวินิบาตกรรมคือคนที่รักตนเองที่สุดนั้นท่านจะเชื่อหรือไม่ คำกล่าวเช่นนี้ของฉันนั้นเสี่ยงเหลือเกินกับการถูกมองว่าเป็นการตัดสินผู้อื่นเพียงเหตุผลของตนเท่านั้น แต่ก่อนอื่นนั้นฉันขอให้ท่านทั้งหลายพิจารณาคำกล่าวนี้ของฉันเสียก่อน
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดใด ผู้ที่กระทำอัตวินิบาตกรรมหรือคิดสั้นตัดช่องน้อยแต่พอตัวนั้น จะมีคำหนึ่งเกิดขึ้นในใจคือ"ให้มันจบที่เรา"หรือ"ไม่มีใครรักและเข้าใจเรา" รวมทั้ง"หากไม่มีเราสักคนคนอื่นคงมีความสุข" ดังนี้เป็นต้น
ในทุกความคิดจะมีคำว่า"เรา"เสมอและหากพิจารณาให้ดีจะพบว่าคำคำนี้ได้ทับซ้อนกับคำว่า"รัก"อยู่ด้วยเสมอ ฉันใช้หลักเกณฑ์ใดในการตัดสินเช่นนี้ ขอบอกตามตรงว่าฉันเองคือหนึ่งในผู้ที่เคยคิดอยากตัดช่องน้อยแต่พอตัว มีคำต่างๆผุดขึ้นมาในหัวมากมายรวมทั้งคำที่ยกตัวอย่างข้างต้นนั้นด้วย หลายเหตุการณ์หลายครั้งในชีวิตเชิญชวนให้ฉันคิดอยากหายไปจากโลกนี้ ตอนนั้นฉันไร้ความกลัวตายไร้ความสุขหรืออาจเรียกได้ว่าไร้ความรู้สึกต่อสิ่งรอบกาย
แต่เหตุใดฉันจึงกล่าวว่าผู้ที่คิดเช่นนี้จึงเป็นผู้รักตัวเองที่สุด ทั้งยังกล่าวว่าคำว่าเรามีคำว่ารักทับซ้อนอยู่ ขอชวนทุกท่านหวนนึกไปถึงเด็กน้อยไร้เดียงสาได้ทำความผิดอะไรสักอย่างและเกรงกลัวบทลงโทษจากแม่ เด็กน้อยนั้นจะพาตัวเองไปซ่อนบ้างปกปิดความผิดไว้บ้าง ด้วยความรักตัวกลัวถูกทำโทษ แต่เมื่อเติบโตขึ้นได้เผชิญโลกมากขึ้นความรักตัวกลัวสิ่งที่เกิดกลับไม่ได้ลดน้อยลงเลย
บางคนแสดงออกด้วยกิริยาหยาบกระด้างเพื่อปกปิดความอ่อนแอ บางคนเลือกนิ่งเฉยเพื่อเลี่ยงปัญหาบางคนเลือกปกป้องตัวเองด้วยวาจาเท็จไปจนถึงกล่าวโทษผู้อื่นแทน หรือบางคนเลือกที่จะตอบโต้ด้วยความรุนแรงทั้งภาษากายและฝีปาก แต่บางคนเลือกจะแบกรับกดทับปัญหาเหล่านั้นไว้กับตัวเองเช่นนี้เป็นต้น แต่การอัตวินิบาตกรรมนั้นไม่ได้เลือกว่าผู้แสดงออกเช่นไรจะเป็นผู้กระทำ เพราะเจ้าอัตวินิบาตนี้เลือกผู้"ไร้สติ"ต่างหาก และผู้ไร้สติก็หาได้ไร้ซึ่งความรักต่อตนเอง
แต่เป็นเพราะผู้นั้นได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กผู้ไร้เดียงสาอีกครั้ง เพราะรักตัวเองรักตัวตนจึงอยากพาตนเองออกจากสิ่งที่ต้องเผชิญ เพราะรักตัวเองจึงอยากจะหนีห่างความทุกข์ความเจ็บปวดนั้นให้ไกลที่สุด ไร้ซึ่งความกลัวตายเพราะมองว่าสิ่งที่ต้องพบเจอนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่าความตายเสียอีก ด้วยเหตุผลนี้ฉันจึงมองผู้ที่ทำการอัตวินิบาตกรรมนั้นจึงเป็นผู้รักตนเองที่สุด
เพราะคำว่า"ตัวเรา"และ"ของเรา" จึงทำให้ผู้คนขาดสติ ในทางพระพุทธศาสนาท่านจึงให้เราทิ้งสิ่งนี้เสีย ท่านให้เราพึงมีสติอยู่กับความจริงแทนสิ่งสมมุติซึ่งจะว่าไปแล้วช่างฟังดูง่ายเหลือเกิน แต่ในความเป็นจริงจะมีสักกี่คนที่กระทำได้ ดังนั้นจากประสบการณ์ของฉันเอง ฉันจึงเริ่มฝึกปฏิบัติเป็นอย่างๆไป เริ่มจากยอมรับความจริงก่อน
ความจริงที่ฉันเผชิญคือ
1.ฉันไม่สามารถเลิกหรือเปลี่ยนครอบครัวและคนรอบข้างได้ แต่ฉันสามารถเปลี่ยนตนเองได้
2.ฉันต้องยอมรับว่าความเจ็บป่วยเกิดจากการกระทำของตนเองเพราะหากฉันไม่แบกทุกข์ไว้การกระทำอื่นๆคงไม่ตามมาและต้องรักษาด้วยคำว่า"ต้องกินยาตลอดชีวิตแถมมีภาวะเสี่ยงเกิดโรคอื่นจากยาตามมาด้วย"
3.ซื่อสัตย์ต่อความผิดใดใดที่กระทำกับผู้อื่นหรือกับตนเองแม้เพียงเล็กน้อย หากฉันไม่ยอมรับพิจารณาว่าตนผิดฉันจะไม่สามารถข้ามผ่านปัญหานั้นๆได้เลยเพราะมองไม่เห็นความผิดของตนแล้วจะแก้ปัญหาตรงจุดได้อย่างไร
4.เพิ่มความเมตตาให้แก่ตนเองและผู้อื่นอย่างเท่าเทียม แม้จะเป็นการยากแต่ฉันต้องฝึกฝนทั้งกายวาจาใจอย่างต่อเนื่อง เพราะเราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าแต่ละคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนั้นต้องพบเจออะไรหนักหนาสาหัสเพียงใดกว่าจะหล่อหลอมให้เป็นเช่นเราได้พบเจอ ดังคำว่าสัตว์โลกทั้งหลายคือผู้ร่วมทุกข์ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
5.ฝึกการละวางให้บ่อยที่สุดเท่าที่สติพึงระลึกได้ เพราะมันจะเป็นปัจจัยสำคัญให้ฉันทุกข์น้อยลง
นี่คือสิ่งที่ฉันฝึกปฏิบัติขั้นต้นอย่างต่อเนื่องมาตลอด กว่าจะมีความคิดเห็นเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในตอนถัดไปฉันจะมาบอกเล่ารายละเอียดในแต่ละหัวข้อการฝึกว่ามันสาหัสเพียงใด เพียงเราไม่ถอดใจและมีกัลยาณมิตรที่ดีชีวิตเราจะทุกข์ได้น้อยลง😊
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
