Bicycle Story
เรื่องโดย Rapin
เรื่องราวของกลุ่มคนหนุ่มสาว ผู้มีไฟฝัน อยากแบ่งปันกลับคืนสู่ชนบท ความรัก ผิดหวัง สมหวัง เรื่องชวนขำ มิตรภาพความรัก ต่อเพื่อน และผู้คนในสังคม พร้อมนำเสนอให้ชิมแบบขำๆในวันที่ความเหงาเกาะกินหัวใจ
ตอนที่ 1
“เฮ้ย!ไปกันยัง” เสียงใครบางคนตะโกนไล่หลังมา ผมเอี้ยวคอไปมองที่มาของเสียง บุรุษผู้ที่มีหน้าตาเป็นเอกลักษณ์ หน้าผากกว้าง ผมหยักศก อารมณ์ดี แต่เสียที่หน้าผุ (ฮ่า) แต่ใจโคตรหล่อ เขาคือ “ไอ้อาร์ม” หรือ “ไอ้งาม” ของเพื่อนๆเด็กหนุ่มอนาคตไกล กำลังเดินมากับ “แก๊งค์ขี้มูก” เพื่อจะไปขอรับบริจาคจักรยาน เพื่อไปมอบให้กับเด็กๆในถิ่นทุรกันดาร
“คุณรพินวันนี้เอารถยนต์ใครไปใส่จักรยาน” ไอ้อาร์มถามมาทั้งที่ในปากยังเคี้ยวลูกชิ้นทอดแก้มตุ่ย
ผมตอบกลับพร้อมกับหยิบลูกชิ้นมาใส่ปาก “แดก!!หมดก่อนดีกว่าไหมแล้วค่อยคุยกัน..”
“รถจักรยานที่จะไปเอามีกี่คันว้ะอาร์ม?” ผมถามต่อ
“ลุงเขาจะให้เรา 16 คัน สภาพก็ประมาณ 70% อ่ะ แต่ว่าต้องเอามาซ่อมอีกเยอะ” อาร์มตอบทันทีพร้อมยิงคำถามกลับ
“ เอ้อ! รพิน ว่าแต่ได้รถใครไปรับจักรยานอ่ะ” อาร์มถามแบบไม่มองหน้า
“นู้นไง” ผมชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่มเหลือน้อย 2 คนที่กำลังเดินมา คนหนึ่งเดินพุงยื่นมาแต่ไกล อาชีพเก่าของเขาก็ รับราชการ...(จากปากซอยไปท้ายซอย...55 ก็ขับมอร์’ไซค์รับจ้างนั่นแหละครับ เอิ๊กๆ) คนละแวกนี้เรียกเขาว่า หารเบอร์ 7 อีกคนนั้นสมาชิกใหม่ แก๊งค์ “เมาฟรี..ลูกหมาป่า” เค้าชื่อพี่ทองพูล ดีมาก
ตอนนี้คนพร้อมรถพร้อม เราจึงออกเดินทางสู่จุดหมาย....ไปรับจักรยาน แต่ไม่ทันรถจะออกพ้นจากโรงงาน สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เฮ้ย! ระวัง!
เอี๊ยดดดดด! เสียงรถเบรกกระทันหัน ทุกคนในรถแอบตกใจ...เบาๆ
เบื้องหน้ามีหญิงนางหนึ่ง ใบหน้าตื่นตระหนก แก้มสองข้างปะแป้งสีเหลืองนวลเป็นวงอย่างตั้งใจ วิ่งตัดหน้ารถไปอย่างรีบเร่ง โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่ามีรถวิ่งมาด้วยความเร็ว...... 20กม/ชม
“สงสัยดวงไม่ดีแล้วแหละพี่” ไอ้เอกเอ่ยขึ้นพร้อมกับควันสีขาวพวยพุ่งออกจากจมูก
“มึงหมายถึงเราหรือเขาว๊ะ?” ผมถามกลับไปทั้งที่ไม่ได้มองหน้า
“หมายถึง “ เรา ” นี่แหละพี่!” ไอ้เอกตอบกลับมาแบบว่าหน้าตาซีเรียส
ผมสวนกลับแบบหยั่งเชิง “แล้วมึงซีเรียส กล้วย อะไร”
“ไรอีกหย่ะ!!!!” เอกกระแทกเสียง ตามแบบฉบับของเขา
“ ...เปรียบดั่งพี่เป็นขี้ลอยน้ำ.......(เพลงมันมั่วๆเนอะ ว่าไหม)” เสียงเพลงรอสายของใครสักคนดังขึ้น
“ฮัลโหล...ถึงไหนแล้วพี่” เสียงตามสายถามมา ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
วิหาร ตอบคนในสาย “เออ...เข้ามาในซอย ม.หัวเฉียวแล้ว...เดี๋ยวไปเจอกันที่ ซีเอ็มแมนชั่นนะ...”
“เออ..อาร์มแล้วเอ็งไปรู้จักมักจี่กับเขาได้อย่างไร” ผมถามกลับถึงความเป็นมาของเจ้าของแมนชั่น
อาร์มตอบด้วยหน้าตาและน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ “ลุงคนนี้นะโว้ย!เขาจบบัญชีจุฬา”
“ไอย๊ะ!!!!” เสียงอุทานพร้อมกัน
“ลุงแกเล่าว่า แกไปมาหลายที่ ในสมัยที่เป็นวัยรุ่น แกสู้มาแล้วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ เก็บเงินเก็บทอง สร้างฐานะ แล้วก็มาเจอกับป้าแฟนแก แต่งงานมีลูกมีเต้า โอ้ย!!!ลูกเต้าเขาจบปริญญาทุกคนนะเว้ย...”
รถคันงามของเสี่ยหารเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานแมนชั่น พื้นที่กว้างขวาง มีสนามนั่งเล่นตรงกลาง สองฝั่งมีตึกสามชั้น สองตึก กลางลานมีนักศึกษาสาวโฉมสะคราญ 2 นางนั่งเมาส์กันอยู่ ยังไม่ทันที่รถจะเปิดประตู ป้าคนหนึ่งอายุประมาณห้าสิบเศษๆ ใบหน้าเรียวรูปไข่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา หน้าตาใจดีมาก แต่งตัวแบบสบายๆเดินเข้ามาทักทาย
“สวัสดีครับป้า” อาร์มเป็นคนแรกที่เปิดประตูรถลงมาทักทาย
“ป้าครับนี่เพื่อนๆของผม” อาร์มแนะนำให้รู้จักกับป้าเจ้าของแมนชั่นตัวจริง
“จักรยานจอดอยู่ข้างกำแพงนะลูก ลองเลือกๆดูละกันบางคันก็สภาพแย่หน่อยนะ” ป้าชี้นิ้วไปที่จักรยานที่จอดอยู่ข้างกำแพง
“พี่วิหารถอยรถมาเลยพี่” ผมตะโกนบอกพี่วิหาร
“ถอยเลยก็ชนกำแพงซิครับ..” คุณมานะ ชายหนุ่มหน้าเมา แซวขึ้นมาตามสไตล์
“สองคันมันพอใส่เหรอคุณอาร์ม” บุรุษผู้นั่งเงียบมาตลอดการเดินทางเริ่มเอ่ยขึ้น
“มันน่าจะพอนะคุณไผ่” อาร์มให้คำตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้
เราใช้เวลาไม่นานนักในการขนจักรยานขึ้นรถกระบะสองคัน จากนั้นอาร์มและผมเดินไปขอบคุณป้าน้ำใจงามคนนี้ ยังไม่ทันที่เราจะเดินไปถึงห้อง ซึ่งป้าเขาพักอยู่ชั้นแรก ก็มีเสียงดังมาจากหน้าต่าง
“เอาไปบริจาคที่ไหนกันหละลูก” เสียงดังมาจากหน้าต่างอพาร์ทเมนต์
“เออ..!เอาไปให้เด็กๆที่ กาญจนบุรี ครับ” ผมตอบป้าแกพร้อมกับยิ้มให้อย่างจริงใจ
“เหรอ ดีๆได้ทำบุญนะลูกนะแล้วไปอำเภออะไรหละลูก” ป้าถามกลับด้วยความสงสัย
ด้วยคำพูดที่กันเองของป้า ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและรู้สึกเหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน
“อ.ทองผาภูมิน่ะครับ เป็นหมู่บ้านกระเหรี่ยง คนแถวนั้นเขาเรียกหมู่บ้านปิล๊อก” ผมตอบกลับไปแบบแน่นในข้อมูล
“แต่ก่อนแถวนั้นเขาทำเหมืองแร่กันน่ะป้า ต่อมาก็มีการขโมยแร่ไปขาย ให้กับพม่าบ้าง อังกฤษบ้าง มันก็เกิดการฆ่ากัน คนตายเยอะ เวลามีคนต่างถิ่นไปที่หมู่บ้าน ก็เป็นหมู่บ้านร้าง คนก็ผลุบๆโผล่ ถามคนแถวนั้นว่าที่นี่หมู่บ้านอะไร เขาก็บอกว่าหมู่บ้านผีหลอกแต่กระเหรี่ยงพูดไทยไม่ค่อยชัด มันก็เพี้ยนเป็นปิล๊อก เป็นโรงเรียนตำรวจตระเวนชายนะครับป้า”
“แล้วจะไปวันไหนกันหละลูก” ป้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบฟังมานาน
“ก็ประมาณปลายเดือนกุมภานะครับ วันที่ 26-27นะครับป้า” อาร์มตอบ
“ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกได้นะลูก ป้าชอบทำบุญ ว่าแต่จักรยานพอหรือเปล่า?”ป้าตอบมาด้วยน้ำเสียงใจดี
จบตอนที่ 1
นมัสเต
Rapin
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
