ตอนที่ 16 บทลงโทษ
เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับแก้มขาวอย่างจัง ติณณภพยกมือลูบแก้มของตน หันกลับมามองเจ้าของฝ่ามือที่ฝากรอยนิ้วเรียวไว้บนแก้มของเขาด้วยแววตาวาวโรจน์ ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ก็ช้อนร่างเล็กของภรรยามาไว้ในอ้อมอก แล้วก้าวออกไปทางประตูหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
"นี่ปล่อยนะ! คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อย" น่านฟ้าที่ตกใจกับการตอบโต้อันรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด ทั้งดิ้นทั้งสะบัดตัวเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอ้อมแขนนั้น ทั้งมือทั้งกำปั้นทุบลงบนอกกว้างของเขา หวังให้เจ้าของร่างสูงใหญ่เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ววางเธอลง แต่ผิดคาด เมื่อติณณภพอุ้มเธอมาตรงขอบสระว่ายน้ำ เขาไม่ได้วางเธอลง แต่เขาโยนเธอลงน้ำเสียงตูมใหญ่ น่านฟ้าลอยตุ๊บป่องอยู่ในสระ มือไม้กระเสือกกระสนว่ายน้ำ ปากก็ร้องด่าพลางสำลักน้ำ ในขณะที่ติณณภพกอดอกมองผลงานด้วยความสะใจ จนกระทั่งเธอว่ายมาเกาะขอบสระได้แล้วทำท่าจะปีนขึ้นแต่กลับถูกติณณภพเข้ามาขวางเอาไว้ไม่ยอมให้เธอขึ้นจากสระได้
"อย่าคิดขึ้นมาเด็ดขาด ถ้าฉันไม่ได้สั่ง" ติณณภพย่อตัวลงนั่งเฝ้าคนในสระไม่ให้คาดสายตา นี่คือบทลงโทษที่เธอบังอาจสาดน้ำใส่หน้าเขา
"ถอยไปเดี๋ยวนี้นะ! ฉันจะขึ้น" บอกเขาด้วยน้ำเสียงข่มขู่ ทั้งที่ไม่มีอะไรต่อรองและเสียเปรียบอยู่เต็มประตู
"หุบปากซะ แล้วแช่อยู่ในสระดีๆ เธอจขึ้นมาก็ต่อเมื่อฉันอนุญาต" เขาเอ่ยเสียงเข้มและดุ
"คุณทำแบบนี้ทำไม" น่านฟ้าตีหน้ายุ่งตะเบ็งเสียงถาม
"ก็เธอจะได้รู้ ว่าเวลาถูกทำให้เปียกบ้าง มันเป็นยังไง"
"อ๋อ ที่แท้ก็คิดเอาคืน ได้ แช่น้ำแค่นี้จิ๊บๆ ฉันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว" บอกพลางท้าวแขนกับขอบสระด้วยท่าทางสบายๆ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
"หึ" ติณณภพหัวเราะในลำคอ ยกยิ้มมุมปาก ก่อนเดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างสระน้ำ จงใจเฝ้าคนในสระไม่ให้คิดหนีไปไหน น่านฟ้าได้แต่มองตามอย่างนึกแค้น ถ้าเป็นไปได้เธออยากเอาไม้ฟาดหน้าหน้าหล่อๆ นั่น เอาให้กรามหักหัวแตกกันไปข้าง
เวลาผ่านไป น่านฟ้ายังคงแช่อยู่ในสระ เธอเริ่มมีอาการหนาวสั่น ในขณะที่ติณณภพนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฆ่าเวลาเล่นๆ ภายใต้แสงไฟ เนื่องจากตะวันเริ่มลับขอบฟ้าเป็นเวลาเกือบทุ่มแล้ว หมายความว่าน่านฟ้าแช่อยู่ในน้ำเกือบสองชั่วโมง ทุกครั้งที่เธอทำท่าจะขึ้นจากสระก็ถูกสายตาดุส่งมาเพื่อเป็นการปราม ทำให้เธอต้องเลิกล้มความคิดยอมแช่อยู่อย่างนั้น เพราะรู้ดีว่าหากเขาไม่อนุญาตเธอก็ขึ้นจากสระไม่ได้อยู่ดี จนกระทั่งเธอชักทนไม่ได้จึงตะโกนออกไป
"นี่คุณ ฉันหนาวจะตายอยู่แล้ว คุณจะปล่อยให้ฉันขึ้นไปได้รึยัง แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจคุณอีกเหรอ"
เมื่อได้ยินคนในสระตะโกนถาม มุมปากของคนหน้าหล่อก็ยกขึ้น ก่อนปิดหนังสือพิมพ์ดังฉับพับวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินตรงมายังขอบสระที่นักโทษของเขากำลังลอยตุ๊บป่องอยู่ก่อนเอ่ย "ขอร้องฉันสิ พูดดีๆ เพราะๆ แล้วฉันจะปล่อยให้เธอขึ้นมา" ติณณภพบอกด้วยน้ำเสียงยียวนเหมือนเสือที่กำลังหยอกล้อเล่นกับเหยื่อ ในขณะที่น่านฟ้าไม่สนแล้วยังทำหน้าเชิด
"อย่าหวังเลย ว่าฉันจะพูดดีๆ ไม่มีทาง" น่านฟ้าบอก แม้ว่าร่างกายของเธอสั่นเป็นเจ้าเข้าไปทุกขณะ หนาวสั่นจนแทบจะทนไม่ไหว
"งั้นก็อยู่อย่างงั้นต่อไป ทนได้ก็ทนไป ส่วนฉันก็จะนั่งเฝ้าตรงนี้ จนกว่าฉันจะพอใจ" ติณณภพเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนทำท่าจะลุกไปนั่งยังจุดเดิม แต่ในจังหวะที่เขาเผลอ น่านฟ้าก็ฉวยจังหวะดึงเขาลงมาในสระ ติณณภพที่ไม่ทันตั้งตัวเซตามแรงดึงแล้วตกลงไปในสระตามจุดประสงค์ของคนฉุดดึงในทันที
เมื่อเขาตกลงมาในน้ำ น่านฟ้าก็รีบปีนขึ้นจากสระอย่างรวดเร็ว แล้วยืนหัวเราะขำชายหนุ่มที่จมอยู่ในน้ำจนเสื้อผ้าเปียกปอนไม่ต่างไปจากเธอ
"สมน้ำหน้า" น่านฟ้าชี้หน้าเขาพลางหัวเราะด้วยความสะใจ ในขณะที่ติณณภพที่ยังทรงตัวอยู่ในสระหรี่ตามองคนบนสระเขม็ง
"อย่าคิดว่าฉันจะให้เธอหนีไปได้ น่านฟ้า" เขาบอก แล้วไม่นานเขาก็มาถึงตัวคนข้างบนอย่างรวดเร็ว น่านฟ้าที่มัวแต่ขำและแลบลิ้นปลิ้นตาล้อเลียนอีกฝ่ายถูกอุ้มโยนลงไปในสระอีกครั้ง เสียงน้ำกระจายจนล้นขอบสระ
"เฮ้ย!"
ร้องได้แค่คำเดียว ติณณภพก็ก้าวตามลงมา แล้วคว้าร่างเล็กที่กำลังว่ายน้ำหนีมาไว้ในอ้อมแขน
"ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า!"
"หยาบคาย บอกแล้วไงว่าให้พูดดีๆ" ติณณภพเอ่ยในขณะที่รั้งร่างบางไว้ในอ้อมแขน อกนุ่มหยุ่นของเธอแนบชิดกับอกแกร่งของเขา ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่คืบ แม้น่านฟ้าจะพยายามถดหน้าหนีแล้วก็ตาม แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ยังเคลื่อนเข้าใกล้อย่างจงใจ
"ไม่มีวัน บอกแล้วไงว่าไม่มีวัน" น่านฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย
ติณณภพมองใบหน้าที่เขียวซีดเพราะแช่อยู่ในน้ำนานด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ในขณะที่น่านฟ้าเริ่มรู้สึกหนาวยิ่งกว่าเดิม เมื่อถูกสายตาคู่คมกวาดมองแบบนั้น มันบ่งบอกว่าเขากำลังจะทำอะไรบางอย่างที่เคยทำ สายตาแบบนี้เธอจำได้ มันเป็นสายตาที่แสดงความต้องการในตัวเธอ ต้องการเอาชนะ รวมถึงรอยยิ้มแบบนี้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เดาทางไม่ออกว่าผู้ชายตรงหน้านี้กำลังคิดอะไรอยู่
"คุณติณณภพ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ" ในขณะที่เขากำลังจงใจโน้มหน้าลงมา น่านฟ้าก็รีบขัดขึ้นเพื่อจะหยุดยั้งการกระทำนั้น เริ่มคิดหาทางหนีทีไล่
"ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นภรรยาฉัน" เขาเอ่ยในขณะที่ไม่ได้เคลื่อนหน้าถอยออกไป ความรู้สึกแบบที่ผู้ชายมีต่อผู้หญิง ความอยากเอาชนะกำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายใน
"แต่คุณกับคุณดาวเด่นกำลังจะคบกันไม่ใช่เหรอ ถ้าคุณทำแบบนี้กับฉันก็เท่ากับว่าคุณไม่ซื่อสัตย์"
"ฉันยังไม่ได้ตกลงเป็นอะไรกับคุณดาวนี่ ตอนนี้เราอยู่ในฐานะเจ้านายกับเลขา เธอต่างหากที่ควรเป็นอะไรกับฉัน แล้วชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร" ติณณภพเอ่ยตามตรง พร้อมรอยยิ้มร้ายกาจที่ปรากฏขึ้นเพียงวูบเดียวแล้วพลันหายไป
ก็อย่างที่เคยบอก เขาแค่ถูกใจดาวเด่น แต่ยังไม่ถึงกับรัก ส่วนอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ก็ให้เป็นไปตามความรู้สึก หากเขารักดาวเด่น เขาอาจจะหย่ากับน่านฟ้าเพื่อจะได้คบกับดาวเด่นอย่างเป็นทางการ แต่เวลานี้ไม่ใช่ เขายังไม่ได้รู้สึกถึงขั้นนั้น แม้ว่าต่อไปอาจจะไม่แน่ก็ตาม ทว่าเวลานี้เขามีสิทธิ์ในตัวน่านฟ้าเต็มที่ หากไม่ใช่เรื่องสัญญาสามเดือนบ้าบอนั่น อย่าหวังว่าเจ้าหล่อนจะรอดเงื้อมมือเขามาได้ถึงขนาดนี้
"หมายความว่ายังไง หมายความว่าคุณกำลังหลอกให้ความหวังเธองั้นเหรอ" เธอเว้นช่วง มองเขาด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ "ไอ้คนเลว" น่านฟ้าสบถคำด่าออกมาด้วยความโมโห รู้สึกโกรธแค้นแทนผู้เป็นพี่ พยายามสะบัดร่างสูงใหญ่นั้นออกไปให้พ้นตัว แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อแรงของเขาเทียบกับแรงของเธอ ไม่ต่างจากพญาช้างสารกับกระต่ายป่าตัวน้อย
เมื่อหมดแรงต้าน น่านฟ้าจึงหยุดการเคลื่อนไหวแล้วจ้องมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเหมือนอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ แล้วเค่นเสียงออกมา "รู้ตัวไหม ฉันทั้งเกลียด ทั้งขยะแขยงคุณแค่ไหน"
คำเอ่ยนั้นทำให้หัวใจของชายหนุ่มกระตุกวูบ จนเขาเผลอชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากเหมือนรู้สึกตลกมากกว่าไม่พอใจ
"ดี" ติณณภพกดเสียงต่ำ "เกลียดฉันให้มากๆ เวลาได้เป็นภรรยาฉันขึ้นมาจริงๆ เธอจะได้ยิ่งทรมาน ยิ่งไม่มีความสุข ยิ่งร้อนรนทุรนทุราย เงินยี่สิบเก้าล้านของฉันจะได้คุ้มค่าหน่อย"
"ก็เอาสิ ถ้าความทุกข์ของฉัน มันทดแทนเงินจำนวนนั้นได้ ก็เอาเลย" เอ่ยออกมาด้วยความโมโหโดยไม่ทันคิดถึงผลที่จะตามมา แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเผลอพูดอะไรที่เป็นการท้าทาย ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อร่างเล็กถูกกระชับเข้ามาแนบชิดกับร่างสูงสมส่วนมากขึ้นพร้อมกับเรียวปากของคนหน้าหล่อที่ฉกวูบลงมา ปิดปากจิ้มลิ้มของคนช่างท้าทายแล้วบดขยี้อย่างไม่ปราณี น่านฟ้าพยายามปัดป้องแต่มือของเธอก็ถูกรวบเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา เลยกลายเป็นว่าเธอก็ไม่ต่างจากกำลังถูกเชือกเส้นโตมัดเอาไว้อย่างหนาแน่น แม้จะพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ได้เลย
เวลาผ่านไปกับจูบที่บดเบียดแนบชิดตักตวงรสสัมผัสหวานล้ำตราตรึงจากคนในอ้อมแขน จากจูบที่เร่าร้อนรุนแรงเพราะความโกรธ แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนผ่อนผัน และวาบหวาม มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาได้สัมผัสผู้หญิงตรงหน้านี้ ทุกครั้งที่จูบที่สัมผัสก็เกิดความรู้สึกดั่งต้องมนต์ เหมือนไฟที่กำลังถูกน้ำฉีดพรมให้ดับและเย็นลง เหลือเพียงความอบอุ่นอบอวลอยู่ภายในหัวใจได้อย่างประหลาด เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน แต่แปลกทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ได้ ทั้งที่เขาเองก็บอกตัวเองเสมอว่า ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาไม่ได้รัก และต้องหย่าขาดสักวัน แล้วความรู้สึกนี้ มันคืออะไรกันแน่
ติณณภพค่อยถอนจูบออก ในขณะที่น่านฟ้าหมดแรงต่อกรมองเขาด้วยสายตาโกรธเกลียดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอขี้เกียจที่จะสู้รบปรบมือกับเขาแล้ว คิดอยากทำอะไรก็ทำ ทุกอย่างจะได้จบๆ ไปเสียที
"นิ่งทำไม หมดฤทธิ์แล้วหรือไง" ติณณภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชด แอบเห็นรอยเขียวคล้ำที่เกิดจากความหนาวระบายอยู่บนริมฝีปากจิ้มลิ้ม จึงอดไม่ได้ที่จะนึกสงสาร ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนออก แล้วจึงออกคำสั่ง "ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว" เอ่ยแล้วผละออก ไม่สนใจคนในอ้อมแขนเมื่อครู่อีก ในขณะที่น่านฟ้าขบฟันแน่นด้วยความเคียดแค้น ชาตินี้อย่าหวังว่าเธอจะให้อภัยคนอย่างเขา หากคิดจะหลอกลวงจนทำให้พี่สาวเธอต้องเสียใจ และเธอจะเอาเรื่องที่เขาบอกกับเธอในวันนี้ไปบอกพี่ให้รู้เอาไว้ พี่สาวของเธอจะได้ไม่เผลอไผลหลงคารมผู้ชายคนนี้จนต้องเสียทั้งตัวและหัวใจ
น่านฟ้าคิดว่าติณณภพไม่จริงใจกับพี่สาวเธอ เพราะหากเขาจริงใจคงหย่ากับเธอไปแล้ว เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจต่อดาวเด่น หากเขาคิดมีพี่สาวเธอแค่คนเดียว แต่นี่ เขายังอยากได้เธอพร้อมกับอยากดูใจพี่สาวเธอไปด้วย เธอไม่เป็นไรเพราะเขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย แต่พี่สาวเธอควรได้รับความยุติธรรมมากกว่านี้ ให้สมกับที่พี่สาวของเธอรักเขามาก น่านฟ้าถอนหายใจออกมาด้วยความไม่สบายใจ ก่อนปีนขึ้นจากสระโดยไม่ได้ใช้บันได แล้วเดินเข้าไปภายในบ้าน บ้านที่เธอไม่เคยคิดอยากจะอยู่ไปตลอดชีวิต บ้านที่ไม่ต่างจากขุมนรกขุมหนึ่ง
ติดตามตอนต่อไปค่า ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฉบับเต็มได้ที่ mebmarket ใครที่ไม่อยากรอการอัปเดต สามารถโหลดมาอ่านได้เลยค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
