เมื่อฉันเข้าโรงพยาบาลบ้าครั้งแรกเพื่อรักษาโรคจิตเภท
ถ้าพูดถึงโรคจิตเภททุกคนอาจจะรู้จักโรคนี้น้อยกว่าโรคซึมเศร้า ซึ่งฉันในช่วง6-7ปีที่ผ่านมาก็มีปัญหาสุขภาพเป็นโรคซึมเศร้าอย่างอ่อนมาก่อน ไปหาหมอมาหลายท่านก็ไม่ดีขึ้น เพราะฉันกินยาไม่ต่อเนื่อง ช่วงที่เป็นฉันมีอาการท้อแท้ เบื่อชีวิตแต่ไม่ถึงกับอยากตาย มีคิดมาบ้างแต่พอคิดว่าจะไปตายที่ไหนที่จะไม่เป็นภาระคนอื่น อย่างเช่นว่าถ้าให้รถชน คนที่ชนก็จะซวยเพราะฉัน หรือถ้าผูกคอตายคนแถวบ้านก็จะลำบากอีก เลยล้มเลิกความคิดนี้😂
ฉันไม่ได้ไปหาหมอ จนฉันเริ่มมีอาการหลอนอย่างมาก มีอาการของโรคจิตเภทคือฉันเริ่มได้ยินเสียงและคิดว่าฉันมีพลังวิเศษจากพระเจ้า ทุกวันฉันจะนั่งคุยกับพระเจ้า แต่งเพลง อ่านพระคัมภีร์ แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงอื่นมาแทรก ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงอะไร แล้วเสียงนั้นก็บอกฉันว่าเป็นเสียงของซาตาน เขาพยายามขัดขวางฉันไม่ไห้เจอกับพระเจ้า ช่วงนั้นหนังเรื่องปรมาจารย์ลัทธิมารกำลังดัง เสียงซาตานก็บอกฉันว่าเปิดดูสิ เปิดดู ฉันก็นั่งหัวเราะว่าซาตานนี่จะชักชวนฉันทุกทางเพื่อไม่ให้เชื่อในพระเจ้า เสียงซาตานเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหว คิดว่าถ้าทำพิธีบัพติศมาแล้วเสียงของซาตานคงหายไป เลยเสริชหาโบสถ์ ตอนนั้นฉันหาโบสถ์ที่อยากไปไม่เจอเลยนั่งรออยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวนั้น หวังให้มีคนจากโบสถ์มารับ เพราะมีเสียงบอกว่าให้รอตรงนี้ แต่ก็ไม่มีใครมา จนฝนตกเสียงเหมือนพระเจ้าบอกฉันว่าให้เดินไปตามทางที่บอกแล้วจะเจอโบสถ์ ฉันเลยเดินตากฝนวิ่งตามเสียงนั้นไป จนไปถึงโบสถ์จริงๆ แต่เป็นของอิสลาม 😂 ฉันเลยคิดว่าฉันโดนซาตานหลอกแล้ว จริงๆมีวีรกรรมเยอะกว่านี้ที่ทำให้คนในครอบครัวเดือนร้อนกันไปหมด😭
ช่วงนั้นฉันไม่รู้ว่านี่คืออาการของโรคจิตเภท ฉันเชื่อจริงจังว่าซาตานพยายามจะมายึดร่าง ฉันกลัวมาก ไปโบสถ์แล้ว อธิษฐานแล้วแต่ก็ไม่หาย สุดท้ายจึงไปหาหมออีกรอบ หมอบอกว่าถ้าอยากหายเร็วต้องทำการรักษาโดยการช๊อตไฟฟ้า ตอนที่ฟังหมอก็คิดว่าจะโดนจับให้นั่งแล้วเอาเครื่องช๊อตมาครอบที่หัว คิดในใจว่าครั้งเดียวคงไม่เป็นไร จึงตัดสินใจเข้ารับการรักษาที่รพ.สวนปรุง
ความรู้สึกแรกที่เข้าไปนอนโรงพยาบาล รู้สึกเหมือนเราอยู่ในสถานกักกันหญิง มีคนในห้องประมาณ30-40คน ทุกคนสวมชุดสีแดงอิฐเหมือนกันหมด วันแรกที่เข้าไปฉันจำอะไรไม่ค่อยได้ จำได้แค่มีคนมาทักฉันซึ่งคุยกันไปมาเขาเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย ฉันเลยรู้สึกอุ่นใจ วันต่อมามีน้องอายุ17 ชื่อน้องนุ่นเข้ามาคุยกับฉัน เค้าบอกว่าฉันเหมือนคนรู้จักของเขา เราคุยถูกคอกันมาก เลยทำให้ไม่รู้สึกเหงา เพราะแต่ละวันผ่านไปโดยที่ทุกคนแค่นั่งๆนอนๆ เช้าตื่นหกโมง รอเวลาทานข้าวสามมื้อ ทานยา ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็นอนตอนสองทุ่ม ถ้าไม่มีน้องเค้าฉันคงรู้สึกเบื่อมาก
วันที่ช๊อตไฟฟ้าวันแรก คนที่ได้ไปจะต้องงดน้ำงดอาหารตั้งแต่เที่ยงคืนของเมื่อวาน และจะถูกแยกตัวไปที่ระเบียงด้านข้าง ติดป้ายชื่อ เพื่อรอเวลาเก้าโมงจะได้ไปที่ห้องช๊อตไฟฟ้า กลุ่มฉันมี4-5คนที่ไปด้วยกัน เพื่อไปรวมกันกับกลุ่มของตึกอื่นๆอีก เค้าจะเรียกไปทีละคู่ พอถึงเวลาที่ฉันโดนเรียกเค้าให้ขึ้นบนเตียงพยาบาล มีพยาบาลสองคนช่วยมัดแขนให้ติดกับเตียง แล้วอีกคนเอาฟองน้ำยัดปากฉันไว้เพื่อไม่ให้กัดลิ้นเวลาช๊อต เสร็จแล้วก็เอาสายรมควันเล็กๆมาเสียบที่จมูกเพื่อให้สลบ โดยเมื่อเราสลบแล้วคุณหมอจะใช้เครื่องช๊อตมาหนีบที่หัวโดยที่เวลาเราโดนช๊อตตัวเราก็จะกระตุก ที่รู้เพราะมีน้องคนนึงแอบเปิดม่านดูตอนคุณหมอทำให้คนอื่น
ฉันหลับไปประมาณครึ่งชั่วโมงถึงตื่นมาด้วยความงัวเงีย อยากจะเอาเชือกที่มัดติดกับเตียงออก ได้แต่บ่นพึมพำว่าแกะออกให้ที จนพยาบาลบอกว่ารอก่อน วันแรกของการช๊อตทำให้ความทรงจำของฉันหายไปบางส่วน แต่ข้อดีคือ ฉันไม่ได้ยินเสียงที่คุยกับฉันอีกแล้ว ฉันต้องทำแบบนี้อีก5รอบ ซึ่งทุกครั้งที่ทำจะทำให้ความทรงจำที่ไม่ดีหายไป แม่เล่าตอนช่วงให้พบญาติ คุณหมอ บอกว่าจะต้องทำให้ครบหกครั้งในการรักษา ฉันแทบร้องไห้เพราะใจอยากกลับบ้านแล้ว แต่ต้องอยู่ต่ออีกสองอาทิตย์เพราะการรักษาแบบช๊อตไฟฟ้าเขาทำแบบวันเว้นวัน
ในช่วงก่อนช๊อตฉันรู้สึกว่าเพื่อนร่วมห้องทุกคนดูปกติดี แต่พอรู้สึกตัวอีกทีมีความรู้สึกว่า เฮ้ย นี่เราอยู่ในดงคนบ้านี่นา😂อย่างเช่นมีคุณยายคนหนึ่งแกเล่าว่าแกมีพ่อหกคน มีแม่เจ็ดคน บางวันแกก็มีเชื้อเจ้า เล่าเรื่องเสด็จพ่อเสด็จแม่ที่วัง เห็นแกเล่าเรื่องแล้วรู้สึกว่าตลกดี หรือมีคนหนึ่งเป็นแม่ชีแกชอบถอดชุดเปลือยเวลาอาบน้ำ พยาบาลก็โวยวาย แกเลยบอกว่าอายทำไมสังขารไม่เที่ยง 😂แต่ส่วนใหญ่ทุกคนดูเรียบร้อยดี
ฉันบอกแม่ว่าฉันอยากย้ายไปอยู่ห้องวีไอพี ซึ่งห้องนี้จะแบ่งให้นอนห้องละสองคน คนไม่เยอะ แต่คิวเยอะมาก กว่าจะได้ย้ายก็อีกสามวันจะได้ออกโรงพยาบาล คนที่เข้ามาอยู่โรงพยาบาลบางคนเคยมาแล้วก็กลับมาอยู่อีกเพราะมีพยาบาลคอยดูแลอย่างดี แต่ฉันเองตอนที่อยู่อยากจะกลับบ้านมากได้แต่คิดว่าแล้วทุกๆอย่างจะผ่านไป จนครบสองอาทิตย์คุณหมอให้กลับบ้านได้และให้ทานยาให้ต่อเนื่อง
ตอนนี้ฉันสามารถใช้ชีวิตแบบปกติแต่ต้องทานยาทุกวันไปอีกหนึ่งปี ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
