#หลงป่าครั้งแรกตอนอายุ 18 มันไม่สนุกเลย
ใครหลายคนคงรู้จักการสอบ SMART-l ที่จะใช้เป็นคะแนนในการยื่นเข้าในสายบัญชีและบริหารของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และจุดเริ่มต้นของการหลงป่ามันก็เกิดจากการไปตระเวนสอบ SMART-l นี่แหละ
ผมมีเพื่อนคนนึงชื่อไอบอนด์ มันนี่แหละเป็นคนชวนผมไปตระเวนสอบ ไปทุกจังหวัดที่เปิดสอบไม่ว่าจะเป็น ขอนแก่น สุราษฯ และสุดท้ายคือเชียงใหม่ที่ที่ผมเข้าไปหลงป่ามานั่นเอง
ทริปนี้เราไปกันทั้งหมด 4 คน มีผม บอนด์ พ่อบอนด์ แล้วก็แบมแฟนของบอนด์ ผมต้องขอบคุณพ่อบอนด์มากๆที่ออกค่าใช้จ่ายให้หมดเลย ไม่ว่าจะเป็นค่ารถไฟ ที่พัก และอาหารการกิน ขอบคุณมากๆครับ
วันที่ผมหลงคือหลังจากวันที่เราสอบเสร็จ เราได้อยู่เที่ยวต่อกันอีก 1 วัน วันนั้นเราได้นั่งรถแดงขึ้นไปไหวหลวงพ่อทันใจ พระธาตุดอยสุเทพ พอถึงทางขึ้นผมก็ท้าแข่งกับไอบอนด์ ใครวิ่งถึงข้างบนก่อนชนะ
ตอนนั้นผมใส่สุดชีวิตเลย สุดท้ายผมก็คือผู้ชนะ แต่การชนะครั้งนี้อาจจะทำให้ผมตายได้เลย การวิ่งขึ้นบันได 306 ขั้น บนที่สูง 1,046 เมตรจากระดับน้ำทะเล และอากาศที่หนาวเย็น นั้นทำให้ผมเกือบช็อค หายใจแรงและปากแห้ง ต้องนั่งพักนานเลยทีเดียวกว่าจะหายใจได้เป็นปกติ เป็นการเล่นกันของเด็กที่อยากจะชนะและไม่ได้คิดถึงเรื่องความปลอดภัยเลย
หลังจากไหว้พระขอพรกันเสร็จเราก็ไปแวะเล่นน้ำที่น้ำตกห้วยแก้วกันต่อ ผม บอนด์และแบมก็ได้ลงเล่นน้ำกันอยู่ทางด้านล่างน้ำตก ผมได้เหลือบไปเห็นทางขึ้นไปบนยอดน้ำตก ผมก็ชวนไอบอนด์ไปด้วยกันแต่มันก็ปฏิเสธ ผมก็เลยต้องขึ้นไปคนเดียว
พอผมขึ้นไปถึงยอดน้ำตกได้ ผมก็ตระโกนลงมาหาไอบอนด์ให้ตามมา มันก็เล่นกับแฟนและไม่สนใจผมอีกเหมือนเคย ผมก็ไม่สนใจมันและ เล่นคนเดียวก็ได้ และบนยอดนั้น ผมเห็นทางเดินเข้าป่าที่เดินต่อไปได้ ผมไม่รอช้าเดินเข้าไปในทันที่
เสื้อบอล กางเกงขาสั้น เท้าเปล่า คือชุดของผมในตอนนี้ที่กำลังเดินอยู่ในป่าที่เงียบสงัดด้วยตัวคนเดียว ผมเดินไปอย่างไม่หยุดยั้งเพื่อที่จะหาจุดหมายปลายทางให้ได้ว่าทางเดินนี้มันจะพาเราไปโผล่ที่ไหน
ผมเดินไปเรื่อยๆโดยที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เดินมาได้สักพักผมเห็น ผู้ชายคนนึงนั่งอยู่อีกฝั่งของน้ำตก ผมมองค้างไปที่ผู้ชายคนนั้น ลักษณะเหมือนเป็นคนพื่นที่ ผิวสีคล้ำ ใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว ไม่แน่ใจว่ากำลังนั่งทำอะไรอยู่ และเขาก็ได้มองผมกลับแล้วกวักมือเรียกผม จังหวะนั้นแหละ ผมตั้งสติและก็รีบเดินตามทางต่อไป
ตอนนี้ผมเริ่มกลัวแล้ว ไม่รู้ว่าคนหรือผีกันแน่ แต่ในที่สุดผมก็เดินมาถึงปลายทางจนได้ นั่นก็คือน้ำตกวังบัวบาน ที่อยู่ถัดมาจากน้ำตกห้วยแก้ว ณ ตอนนั้นผมก็รู้สึกดีใจ “ในที่สุดเราก็ทำสำเร็จ” แต่...ความดีใจนั้นก็ได้หมดไปในทันทีที่ผมคิดว่า “แล้วเราจะกลับยังไงวะ?!!”
รถก็ไม่มีให้นั่งกลับ สงสัยคงต้องกลับทางเดิม และผมก็ได้เดินกลับทางเดิม และตอนนี้ผมได้ลืมเรื่องชายคนนั้นไปแล้ว เดินกลับตามทางอย่างสบายใจ...จนกระทั้งผมเจอทางแยก!!! ใช่ครับทางแยก เอาและไงที่นี้ตอนมาก็ไม่ได้สังเกตอะไรเลย ผมก็ลองสุ่มเดินไป เดินไปเอ้า ทางตัน! เดินกลับเอ้า ทางแยกเดิมอยู่ไหนวะ?! ผมเริ่มสติแตก
ถึงตอนนี้ผมกลัวมาก ทั้งเห็นผ้า 3 สีที่ผูกกับต้นไม้ ทั้งหูแว่วได้ยินเสียงคนคุยกัน แต่ผมไม่เห็นใครเลย ผมวิ่งไปตามทางอย่างรวดเร็ว เจอทางตันก็ต้องวิ่งย้อนกลับมาใหม่ ทั้งกลัวทั้งคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่ สติผมได้หลุดไปแล้ว
วิ่งย้อนไปย้อนมาอยู่ในป่าสักพักใหญ่ๆ ผมกลับมาที่ต้นไม้ที่ผูกผ้า 3 สีต้นเดิม แล้วยกมือไหว้ขอเจ้าป่าเจ้าเขา “ขอให้ลูกออกจากป่านี้ด้วยเถิด” ไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรือเปล่า แต่หลังจากขอเสร็จผมได้ยินเสียงรถยนต์ ใช่นั่นคือถนน!
เราแค่ต้องหาถนนให้เจอแล้วก็โบกรถให้คนช่วย ทีนี้แหละผมตั้งสติได้ ผมไม่สนใจทางเดินกลับไปยังน้ำตกห้วยแก้วแล้ว ผมเดินฝ่าดงไม้ดงหนามตรงๆไปเลย มือไม้เกี่ยวกิ่งไม้ ฝ่าเท่าย่ำไปบนขวากหนาม มันเจ็บมากๆ แต่ผมต้องออกจากที่นี่ให้ได้
ในที่สุดผมก็เห็นถนน! ผมดีใจสุดๆ แหวกป่าออกมาเลย ผมไม่รอช้าวิ่งลงไปตามถนน ผมวิ่งไปได้ 2 โค้ง ไม่ไหวแล้วเจ็บเท้ามาก แค่เดินก็แทบจะไม่ไหวแล้ว ผมต้องโบกรถ! ตอนนั้นผมไม่มียางอายเหลืออยู่แล้ว ผมโบกทุกคันที่ขับผ่าน...โบกไปเป็น 10 คันแต่ไม่มีใครจอดให้ผมเลย ผมเริ่มหมดหวัง...
จนมีพี่รถกระบะคันนึงยอมจอดให้ผม ถามผมจะมีอะไร? จะไปไหน? “ช่วยไปส่งผมที่น้ำตกห้วยแก้วหน่อยได้ไหมครับ” นี่คือคำขอร้องขอผม พี่กระบะก็ใจดีให้ผมติดสอยห้อยตามไปด้วยที่ท้ายกระบะ ผมโล่งอกโล่งใจ คิดในใจ “กูรอดแล้ว” :D
ผมได้กล่าวขอบคุณพี่กระบะ และเขาได้บอกผมว่าจากตรงที่ผมขึ้นกระบะลงมาน้ำตกห้วยแก้วประมาณ 2 กม. ผมคิดในใจ “เราขึ้นไปไกลขนาดนั้นเลยหรอวะ” และผมก็เดินไปหาไอบอนด์จากทางเข้าน้ำตก มันก็งงไม่น้อย เห็นผมเข้าไปในป่าแล้วมาโผล่ตรงนี้ได้ไงวะ?! ฮ่าๆๆๆ
ผมก็บอกไปว่าหลงป่า และถามมันว่า ผมหายไปนานเท่าไหร่ มันก็บอกประมาณ 2 ชั่วโมง มันเป็น 2 ชั่วโมงที่ผมจำได้ไม่เคยลืม ความรู้สึกหวาดกลัวในตอนนั้นเป็นความกลัวที่ผมกลัวที่สุดในชีวิตแล้ว.
แล้วเพื่อนๆมีประสบการณ์ที่รู้สึกว่ากลัวที่สุดในชีวิตกันบ้างไหม? มาแชร์กันนะครับ 😁
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
