ความสุขสื่อสารได้ด้วยแววตา..
เมื่อหลายเดือนก่อน ฉันเอง ได้แวะเวียนไปถ่ายภาพในสวนสัตว์แห่งหนึ่ง เพราะอยากจะเข้าใจเรื่องบางเรื่อง ให้ถ่องแท้ การตั้งคำถาม ที่นำมา ซึ่งความ รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ อย่างบอกไม่ถูก เกิดขึ้น
ทำไมชะนี ที่อยู่บนเกาะชะนีในสวนสัตว์ ไม่ยอมกระโดดออกมา ด้านนอก ทั้งๆที่ระยะระหว่างต้นไม้ถึงต้นไม้ จากในเกาะถึงนอกเกาะ ก็ดูจะไม่ได้ห่างกันสักเท่าไหร่ หากเทียบกับชุดความคิดของฉันที่พบ เจอความสามารถ พิเศษนี้ของชะนีในป่า ชะนีในป่าสามารถกระโดดจากยอดหนึ่งไปอีกยอดหนึ่งได้ค่อนข้างไกล หรือเป็น สายพันธุ์ที่ไกล้เคียงกันเช่นค่างแว่นถิ่นใต้ เจ้าตัวนี้ก็เป็นนักกระโดดยอดไม้ตัวเต็งหนึ่งเหมือนกัน คำถามนี้วนอยู่ในหัวฉัน จนฉันไม่สามารถจะต้านทานมันได้ ฉันเองจึงได้เดินทางไปที่สวนสัตว์ เผื่อจะไปหาคำตอบที่ฉันไม่อยากฟัง
จริงๆแล้วมันมีความเหมือนและความต่าง ของสัตว์ ที่อยู่ระหว่างสวนสัตว์และป่า เราต้อง ทำความเข้าใจ การดูแลสัตว์ในสวนสัตว์ เสียก่อน สิ่งที่พวกเขากำลังทำนั้น หากมองในแง่มุมของการอนุรักษ์และการชี้นำให้คนเห็นเข้าใจเรียนรู้ เพื่อการเข้าถึง ที่ง่าย สวนสัตว์ เป็นสถานที่ที่ทำได้ค่อนข้างสมบูรณ์ ทั้งการให้อาหาร ทั้งการดูแล ให้สัตว์ได้มีชีวิต ดูจะปลอดภัยกว่าสัตว์ในธรรมชาติด้วยซ้ำ เพราะในสวนสัตว์เองไม่ได้มีผู้ล่า ให้ต้องคอยกังวลใจอยู่ทุกวัน และการดูแล ให้สัตว์นั้น อยู่ใน อาณาเขตที่ปลอดภัยของเขา และเว้นช่องว่างระหว่างสัตว์กับคน ก็เป็นสิ่งที่สำคัญ สำหรับสวนสัตว์เช่นกัน ดังนั้นมันก็เลี่ยงไม่ได้ ที่จะต้องการ จำกัดขอบเขตของสัตว์แต่ละชนิดประเภท ให้อยู่ในพื้นที่ที่ถูกจัดเตรียมไว้ สัตว์ที่อยู่ในสวนสัตว์อาจจะไม่ได้เกิดในป่า ถึงแม้เขาเป็นสัตว์ป่าก็ตาม ดังนั้นการที่เขาเติบโตมา มันจะแตกต่างจากสัตว์ป่า อย่างสิ้นเชิงก็แทบจะว่าได้ สัตว์พวกนี้ ไม่สามารถที่จะหาอาหารเอง หรือดำรงชีวิต ให้รอดในป่าได้ เพราะเขาไม่ได้ถูกฝึกฝน และเรียนรู้ ที่จะอยู่ในป่า ตั้งแต่เด็ก หากจะเอาสัตว์ในสวนสัตว์ไปปล่อยป่า อาจจะ ที่ไม่สู้ดี กับสัตว์เอง ด้วยซ้ำ และถ้าจะทำจริงๆก็จะต้องผ่านขั้นตอนหลายอย่าง เพื่อที่จะเตรียมพร้อม เพื่อการปล่อยออกไปอยู่ในสภาพป่าจริง เพราะฉะนั้น เราควรจะต้องแยกแยะ เรื่องนี้เสียก่อน สำหรับฉันเองเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างบอบบาง กับความรู้สึก
ย้อนไปถึงคำถามข้างต้น ที่ฉันตั้งเอาไว้ ว่าทำไมชะนีไม่กระโดดออกจากเกาะ ทั้งๆที่ระยะห่างระหว่างต้นไม้มันไม่ได้ไกลมาก
มันเป็นเพราะว่า คนที่เลี้ยงสัตว์เหล่านี้ รู้นิสัยบางอย่างของมัน จะพูดง่ายๆก็คือ เจ้าชะนีพวกนี้ ถูกหัดให้กลัวน้ำ ตั้งแต่ยังเล็ก จนมีความกลัวฝังใจ และเมื่อเขาขุดคูน้ำเอาไว้รอบๆเกาะ ชะนีก็จะไม่กระโดดข้าม เขาใช้ความกลัวของมันขังตัวมันเองเอาไว้ เพื่อแลกกับความปลอดภัยของตัวมันเอง
สำหรับฉันเองเหรียญย่อมมีสองด้านเสมอ ฉันเฝ้ามองอยู่ที่เกาะชะนีอยู่ประมาณ 2 วัน ฉันเห็นกิจกรรมของมัน ซ้ำเดิมวนไปวนมา กินอาหาร ปีนขึ้นไปเล่นบ้างบนต้นไม้แล้วกลับเข้ามานั่งที่ และรออาหารมื้อต่อไปในวันถัดไป การเฝ้ามอง ชะนีตัวนั้น ฉันมองลึกลงไปในแววตาคู่นั้น มันดูว่างเปล่า ไม่มีความตื่นเต้นในการใช้ชีวิต มันทำให้ฉันรู้สึกสับสนและไม่สามารถถ่ายภาพ ของชะนีที่เล่นซน อยู่บนกิ่งไม้ ณ ที่แห่งนั้นได้ รูปเดียวที่ฉันถ่ายเอาไว้ คือรูปจากโพสต์ที่แล้ว...
หลายสัปดาห์ผ่านไป ฉันเองก็ได้ออกเดินทางอีกครั้ง เพื่อที่จะตามหา แววตาแห่งความสุข ฉันรับรู้ได้ โดยสัญชาตญาณว่าฉันต้องเข้าป่า เพื่อไปเก็บภาพ เจ้าสัตว์ที่อยู่ในอันตรายแต่แสนจะอิสระ แล้วการเดินทางของฉัน ก็เป็นบทพิสูจน์ ให้กับ ชุดความคิดของฉันอีกครั้งหนึ่ง ว่า การใช้ชีวิตอิสระ ถึงจะมีอันตราย อยู่บ้าง แต่ความสุขที่มี มันช่างต่างกัน สังเกตได้จากแววตา...
และฉันเอง ก็ขอเลือกทางเดินสายอิสระถึงแม้จะมีอันตรายอยู่บ้างก็ตาม.. ขอบคุณธรรมชาติที่เปิดโอกาสให้ฉันเรียนรู้สิ่งที่งดงามและความจริง.
ค่างแว่นถิ่นใต้
นกจับแมลงสีฟ้า ยิ้ม
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
