16 ม.ค. 2021 เวลา 23:00 • ไลฟ์สไตล์
🎎ชีวิตนี้...อยู่เพื่อแม่🎎
สายวันหนึ่ง หลังจากที่ได้ทำภาระกิจของพ่อที่มีต่อลูกแล้ว มีเวลาก่อนที่จะกลับบ้าน ข้าพเจ้าได้แวะห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งกลางเมือง เพื่อซื้อของใช้บางสิ่งบางอย่างเข้าบ้านสวน
หลังจากหาที่จอดรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่ข้าพเจ้าจะเดินออกจากรถ...พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายผิวกร้านแดดตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่สะพายเป้ ซึ่งข้าพเจ้าคาดเดาได้ไม่ยากว่า... ข้างในน่าจะเป็นสลากกินแบ่งรัฐบาล
🪄ผู้ชายคนนี้..... เดินอยู่ห่างไกลออกไปจากตัวข้าพเจ้าพอควร
สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกดีต่อผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก นั่นคือ...การเป็นคนสู้ชีวิต ที่มากเป็นพิเศษกว่าคนอื่น ๆ ทั่วไป
ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะถ่ายทอดเรื่องราวบางห้วงบางตอน บางแง่มุมในชีวิตผู้ชายคนนี้ไว้ หลังจากที่ข้าพเจ้าได้พูดคุยกับน้องชายผู้นี้อยู่เป็นครู่ใหญ่
อย่างน้อยข้าพเจ้า...ก็อยากให้สังคมแห่งนี้เป็นพยาน ในความกล้าหาญของผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่กล้าเผชิญชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ได้อย่างน่าชื่นชมคนหนึ่ง..เลยทีเดียว
🪄บันทึกฉบับนี้...... อาจมองเป็นการตอกย้ำ บางมุม บางเหลือบของสังคมบ้าง
แต่ข้าพเจ้าอยากเขียนถ่ายทอด..จากการได้รับฟังเรื่องราวความอับโชค และความน้อยเนื้อต่ำใจของผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนหนึ่ง..ที่เค้ามีโอกาสได้ลืมตาเกิดมาบนโลกใบนี้
ผู้ชายคนหนึ่ง.....ที่มีศักดิ์ศรีของความเป็นเพื่อนมนุษย์ เป็นเพื่อนร่วมทุกข์ ร่วมสุข เพื่อนร่วมเกิด ร่วมแก่ ร่วมเจ็บ และร่วมตายกับเรา
และด้วยความที่ข้าพเจ้ามีน้องชาย ซึ่งมีสถานภาพ แบบนี้ด้วยเช่นกัน
มันทำให้ข้าพเจ้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ รู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอย่างจับใจ
ข้าพเจ้ารู้ดีว่า....สามสิบกว่าปีที่ผู้ชายคนนี้ ยืนต่อสู้ชีวิตมาได้ถึงทุกวันนี้นั้น....เค้าต้องผ่านสิ่งใดมาบ้าง
เค้าต้องเจ็บปวดมากมายขนาดไหน มันอาจเป็นความปวดร้าว ที่คนอย่างเรา ...อาจรับรู้ได้ไม่เท่า
หากแต่ด้วยหัวใจที่...เข้มแข็งทำให้เค้า ผ่านร้อน... ผ่านหนาว... ผ่านความเจ็บปวดทางด้านร่างกายและจิตใจ มาได้อย่างมากมาย
🎁คำพูดคำเดียว....ที่มันทำให้ข้าพเจ้า เก็บความรู้สึกไว้แทบไม่อยู่
"ผมมีชีวิตอยู่...เพื่อแม่ครับ"🎁
🪄ข้าพเจ้าได้ฟังเช่นนั้น....แทบอยากจะเหมาล๊อตตารี่ทั้งแผง..... ที่สะพายอยู่บนบ่าของเขาไว้ทั้งหมดเลยทีเดียว
(หากด้วย ข้อจำกัดสถานภาพทางสังคมของตัวเอง ข้อกำจัดด้านค่าใช้สอยและรายจ่ายภายในครอบครัว และข้อจำกัดอื่นใดของตัวเอง... ที่มิอาจทำได้อย่างที่ใจคิด)
พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม ชายพิการแขน ชีวิตนี้ที่เขาอยู่เพื่อแม่
🎁ด้วยความพิการมาแต่เกิด ...มีเพียงสองขากับหนึ่งหัวใจเท่านั้น .....ที่ตอกย้ำความรักของตัวเองที่มีต่อแม่ ได้อย่าง...สุดหัวใจ🎁
เขาพูดว่า...
"พี่ครับล๊อตเตอรี่แผงนี้... ผมรับมาจากพ่อค้าคนกลาง อีกต่อหนึ่งครับ
ผมเคยไปขอใช้สิทธิ์คนพิการ เพื่อขอแบ่งจากรัฐบาล...ในตัวจังหวัด มาขาย แต่ได้รับการปฎิเสธว่า....ยังไม่มีโควต้าให้... ต้องรอไปก่อน
ผมก็ไม่รู้จะรออย่างไร?"
นานวันการรอคอย...ก็กลายเป็นความอ้างว้างเกิดขึ้นในภายในจิตใจของตัวเอง ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชควาสนาของตัวเอง
การดิ้นรน เพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง ก็ต้องไขว่คว้าทางเลือกอื่น
"ผมรอไม่ไหวครับพี่..... ไม่รู้ว่ารัฐจะจัดสรรให้ผมเมื่อไหร่?
ผมสงสารแม่ครับ ผมมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ มีบ้านหลังเล็กๆ ผมอาศัยอยู่กับแม่ ผมไม่มีครอบครัว เพราะลำพังชีวิตตัวเองก็ลำบากมากพอแล้ว การนำพาผู้อื่นมาลำบากด้วย ผมไม่อยากทำ ผมสงสารเค้าครับ
ทุกวันนี้ แม่อายุมากแล้ว แต่แม่ก็ยังคงหาเช้ากินค่ำอยู่ ทางเดียวที่ผมพอจะช่วยเหลือแม่ได้ ในขณะที่ร่างกายและจิตใจของผม ยังพอมีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับโลกใบนี้ได้... ผมอยากทำครับพี่"
🪄ข้าพเจ้ายื่นธนบัตรที่มีรูปของพ่อ ให้เค้าด้วยความเต็มใจ โดยไม่สนใจราคาว่า...ล๊อตเตอรี่ฉบับนี้ จะราคาเท่าไหร่?
พร้อมกับพูดกับน้องเค้าว่า..."แล้วน้องจะหยิบล๊อตตารี่ให้พี่ได้อย่างไร?"
เท้าที่ทำหน้าที่ต่างแขนทั้ง 2 ข้างของพงษ์ศักดิ์
น้องพูด..."นี่ครับพี่" .... พร้อมกับยกเท้า ขึ้นมาที่แผง และปากก็พูดกับข้าพเจ้าว่า... "พี่จะเอาใบไหนครับ?"
ใจของข้าพเจ้ารับรู้ถึงความเป็นคนสู้ชีวิต ที่สู้ด้วยหัวใจอันเข้มแข็งของน้องเค้า...อย่างแท้จริง?
🪄ข้าพเจ้า.. อมยิ้ม...
และมองรอยยิ้มของผู้ชายคนที่ยืนอยู่ใกล้ข้าพเจ้าคนนี้ ที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาของตัวเอง
นามของเขาคือ "พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม"
ข้าพเจ้ารับรู้ถึงหัวใจและความรักที่พงษ์ศักดิ์ มีต่อแม่จากปากพงษ์ศักดิ์ และตอกย้ำความรู้สึกที่แท้จริงของเขาด้วยการไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตาและชีวิตของเขาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความรักที่มีต่อแม่...อย่างสุดหัวใจ
ข้าพเจ้าได้แต่หวังว่า....วันหนึ่งข้างหน้า หากบันทึกฉบับนี้ ได้ผ่านสายตาของผู้มีจิตใจเป็นบุญเป็นกุศล บุคลากรภาครัฐ ที่เกี่ยวข้องกับการให้โอกาสคนพิการ ให้เขาได้มีงานทำ
บางครั้งการให้เขารอโอกาส... รอช่วงเวลาที่เหมาะสม... มันก็อาจสายเกินไป และวันหนึ่งวันใดข้างหน้า กว่าจะถึงวันนั้น
บางครั้งบางที... เวลาและจังหวะชีวิตของใครบางคน ที่เขาได้สูญเสียมามากพอแล้ว เขาอาจรอคอยวันเวลาที่ภาครัฐเปิดโอกาสให้ไม่ไหว
การสูญเสียโอกาสของชีวิต การด้อยโอกาสทางสังคม มันก็โหดร้ายมากพอแล้ว.... ที่เขาได้รับ
ทำไม? เราต้องประวิงเวลา เพื่อหาช่วงเวลาที่เหมาะสม
ทำไม? ขั้นตอนบางอย่าง ถึงไม่ผ่อนปลน ทั้ง ๆ ที่น่าจะยึดหยุ่น หรือมีข้อยกเว้นให้กับพวกเขาได้บ้าง
ข้าพเจ้าเห็นพงษ์ศักดิ์ เพียงไม่นาน!!!
ข้าพเจ้าใจอาจไม่เกร่งพอก็เป็นได้ หรือข้าพเจ้าอาจเป็นคนใจอ่อนเกินไป
ข้าพเจ้า ขอยอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เพราะอย่างน้อย หัวใจของข้าพเจ้าที่สามารถปลอบประโลมพงษ์ศักดิ์ในวันนี้ได้ ด้วยเงินเพียงน้อยนิดของข้าพเจ้าที่มีอยู่ ข้าพเจ้าก็รู้สึกภูมิใจแล้ว
🎁บางสิ่งบางอย่างต้องการ....การปลอบประโลม
บางสิ่งบางอย่างต้องการ.....การผ่อนปรน
บางสิ่งบางอย่าง...ควรเป็นไปตามครรลอง แต่บางสิ่งบางอย่างอาจยอมอ่อน ย่อมผ่อนปรนให้ได้เช่นกัน🎁
🪄หัวใจของการได้ให้ ไม่ใช่แค่บันทึกที่ข้าพเจ้าได้เขียน แล้วมีคนอ่าน
แต่หากใครบางคนได้อ่านแล้ว....มีโอกาสช่วยเหลือเยียวยา เพื่อนมนุษย์ที่ด้อยโอกาสเช่น พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม เพื่อแลกกับกระบวนการหรือขั้นตอนร้อยแปดพันประการ ที่.....พงษ์ศักดิ์ได้รับจากการร้องขอเพียงล๊อตเตอรี่ แค่หยิบมือเดียว ล๊อตเตอรี่ที่มีใว้เพื่อต่อชีวิตของเขาและแม่ที่พงษ์ศักดิ์รักอย่างหมดหัวใจ
ข้าพเจ้าคิดอยู่ในใจว่า...ทำไมเราไม่แบ่งบางส่วนที่ตัดให้พ่อค้าคนกลางของจังหวัด ซึ่งคนกลุ่มนี้ พวกเขานั้นมีรายได้ เป็นกอบเป็นกำ จากธุรกิจดังกล่าว
การหยิบยื่นให้เพียงแค่ต่อเติมกำลังใจให้พงษ์ศักดิ์.... ยืนต่อสู้ชีวิตร่วมไปกับแม่ที่เป็นความหวังเดียว ในชีวิตของเขา
และอย่างน้อย นี่อาจเป็นน้ำใจเล็ก ๆ ที่มีค่ามากมายเกินพอแล้ว สำหรับพงษ์ศักดิ์...ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่แขนพิการทั้งสองข้างแต่ทว่า...รักแม่อย่างสุดหัวใจ
ชายพิการที่หัวใจสู้ชีวิตอย่างน่าชื่นชม "พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม"
🎁ข้าพเจ้า ขอชื่นชม ผู้ชายพิการ ที่มีหัวใจงดงามคนนี้ไว้เป็นแบบอย่างของสังคม และขอเป็นกำลังใจการสู้ชีวิตของผู้ชายหัวใจไม่พิการ นามว่า "พงษ์ศักดิ์ อินทร์ปรีเปรม"ตลอดไป🎁
โฆษณา