#อุบัตเหตุเกิดขึ้นได้เสมอโดยเฉพาะบนท้องถนน!
(1)การประสบอุบัติเหตุเป็นเรื่องที่แน่นอน ทุกคนต้องเคยเจอมัน แตกต่างกันเพียงแค่ความรุนแรงของมันจะทำให้เราเจ็บน้อยหรือเจ็บหนักเท่านั้นเอง สิ่งที่ตามมาจากอุบัติเหตุ ก็คือการรักษา จบลงด้วยค่ารักษาพยาบาล ซึ่งมันเป็นราคาที่เราต้องจ่ายไม่ว่าจะมากหรือน้อยเพียงใด ฉะนั้นอย่าลืมทำประกันกันด้วยล่ะ เพราะมันจะกลายเป็นเพื่อนรักที่จ่ายเงินแทนเรานั่นเอง
(2)เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนผมอยู่ปี 2 ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบพอดี ผมและเพื่อนก็กำลังรวมหัวกันอ่านหนังสือกันอย่างจริงจังที่หอพักหลังมอ ในตอนนั้นเองที่ผมกำลังฝึกแก้โจทย์วิชาสถิติอยู๋ เวลาประมาณเที่ยงคืน ก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเพื่อนผมคนนึงโทรมาหาผมและพูดว่า "ไอโค๊ดกับไอตุลโดนรถชนตอนนี้อยู๋ที่โรงบาลศิริราช" ผมได้ฟังอย่างนั้นก็ตกใจและถามว่าพวกมันเป็นยังไงมั่ง ตอนนั้นก็ยังไม่มีใครรู้เพราะยังไปไม่ถึงโรงบาล ผมไม่รอช้า รีบขับรถ Honda Wave คู่ใจไปหาทันที
(3)พอผมไปถึงโรงบาลก็มีเพื่อนคนอื่นๆ มาเยี่ยมด้วยเหมือนกัน พวกเราก็คุยกันมันเกิดอะไรขึ้น ได้ความว่า ไอโค๊ดเป็นคนขับและไอตุลเป็นคนซ้อน ได้ขี่รถชนกับมอเตอร์ไซค์ ขณะกำลังขับข้ามสี่แยก ก็เลยประสานงากัน จากสภาพของทั้ง 2 คนที่ผมเห็น ไอตุลเจ็บไม่ค่อยหนัก แต่ใบหน้าบริเวณดวงตาของไอโค๊ดก็สาหัสอยู่ แต่ทั้งคู่ก็ยังเดินเหิน หายใจได้เป็นปกติ
(4)หลังจากที่พวกเราคุยกันเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมก็อาสาไปส่งเพื่อนคนนึงเพราะบ้านมันใกล้มอของผม มันชื่อ "กาจ" ผมสตาร์ทรถ ใส่หมวกพร้อมออกตัว แต่ไอกาจถามว่ามีหมวกให้มันใส่ไหม ผมก็บอก "ไม่ต้องใส่หรอก ขึ้นมาเลย" แต่มันก็ดึงดันจะใส่หมวก ผมก็เลยหยิบจากใต้เบาะให้มันใส่ จากนั้นเราขับกลับด้วยความปลอดภัย
(5)ผมขี่รถกลับทางแยกบางพลัด ซึ่งแยกนี้มันจะมีสะพานข้ามแยกอยู่แต่ครั้งนี้ผมเลือกที่จะไม่ขี่ขึ้นสะพาน คิดในใจไม่อยากทำผิดกฎหมาย ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นผมขี่ขึ้นประจำ ฮ่าๆๆ พอผมไปถึงสี่แยก ก็ไฟแดงพอดี ผมก็จอดรถรอไฟเขียว แต่ผมรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่ไหนไม่รู้แล้ว
(6)ผมได้ยินเสียงผู้หญิงคุยกัน ในขณะที่ผมยังลืมตาไม่ขึ้น ผมได้ส่งเสียงออกไปด้วยความตื่นตระหนกว่า "ผมอยู่ที่ไหน ผมอยู่ที่ไหน" เสียงผู้หญิงคนนั้นก็ตอบมาว่าผมอยู่โรงพยาบาลผมถูกรถชน ตอนนั้นผมกระวนกระวายมากเลย ผมถามไปว่าผมเป็นคนขับไปชนหรอ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง และก่อนมาอยู่ที่นี่ ผมอยู่ที่ไหน??? ผมคิดอะไรไม่ออกเลย สิ่งที่ผมตกใจมากที่สุดคือ เพื่อนผมล่ะ เพื่อนของผมเป็นยังไงบ้าง "เพื่อนน้องปลอดภัยและนอนอยู๋ข้างๆ" ผมได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกอุ่นใจ
(7)ผมลืมตาขึ้นได้แล้ว และได้ยินเสียงไอกาจแล้ว เรานอนคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ต่างคนก็ต่างจำอะไรไม่ได้เลย มันเหมือนเป็นการวาร์ปเลย คำถามต่างๆเข้ามาในหัวเต็มไปหมด และมีแผลถลอกตามตัวแต่ยิ่งไปกว่านั้น ผมขยับขาตัวเองไม่ได้!!! ผมกลัวมากว่าจะเดินไม่ได้แล้ว บุรุษพยาบาลช่วยกันพยุงผมให้ลองเดิน แต่แค่ยืนเฉยๆผมยังทำไม่ได้ ผมล้มทั้งยืน ขาผมไม่มีแรงพยุงตัวเองแล้ว หมอก็บอกให้ผมกลับไปนอนเหมือนเดิมก่อนและผมก็สงบสติอารมณ์ลง
(8)ผมนอนอยู่บนเตียงจนถึงเช้า แต่ก็ยังนึกอะไรไม่ออก ส่วนร่างกายของผมเริ่มดีขึ้น ผมเริ่มเดินได้แบบเป๋ๆ แต่ไอกาจนี่สิเป็นหนักเลย ไหปลาร้าร้าว แก้วหูฉีก ต้องดามต้องใส้เฝือกกันไป เรานอนอยู๋จนกระทั้งแม่กาจเคลียร์เรื่องทุกอย่างที่โรงพยาบาลเสร็จก็แยกย้ายกันกลับไปพักที่บ้าน ผมนั่งแท็กซี่กลับกับเพื่อนที่มาเยี่ยมอีก 2 คน ส่วนไอกาจกลับกับแม่ของมัน
(9)ผมกลับมานอนต่อที่บ้านและได้วานเพื่อนของผมให้ไปดูรถที่ สน. ให้หน่อย พอมันถ่ายรูปรถมาให้ผมดู ผมนี่ตกใจเลยครับ รถยับเป็นกระดาษเลย ยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าเราโดนชนยังไง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก และต้องขอบคุณแม่กาจที่คอยเดินเรื่องหาหลักฐานให้พวกเรา แกได้ไปขอดูกล้องของ กทม. ผมดีใจมากที่จะได้เห็นแล้วว่าเราโดนชนยังไง แต่พอได้เห็นเท่านั้นแหละ ผมพูดไรไม่ออกเลย มันดูไม้รู้เรื่องเลย ไม่เห็นอะไรเลย ราวกับว่าใช้เครื่องคิดเลขถ่าย
(10)แต่แม่กาจก็ไม่ยอมแพ้ได้ไปขอดูกล้องของบริษัทเอกชนแถวนั้น ในที่สุดเราก็จะได้เห็นภาพชัดๆกันแล้ว เหตุการณ์มันเป็นอย่างงี้ ผมจอดรถติดไฟแดงอยู่เฉยๆ แล้วอยู่ๆก็มีรถเก๋งพุ่งมาชนท้ายรถผมเต็มแรง ผมตีลังกากลางอากาศ ไอกาจก็ลอย ส่วนรถผมไหลไปข้างหน้าเกือบจะข้ามแยก พวกเราลงไปจูบกับพื้นถนนอยู๋สักพัก ก็มีรถมูลนิธิมารับพวกเรา ส่วนคนที่ชนผม เค้าอ้างว่าหลับใน(ไม่รู้ว่าเมาด้วยรึเปล่า) เรื่องคดีความก็ดำเนินกันไป กว่าจะจบได้ก็หลายเดือน
(11)พอลองนึกย้อนกลับไป ถ้าเกิดตอนนั้นเราไม่หยิบหมวกให้ไอกาจ มันจะรอดไหม? ซึงถ้ามันเป็นอะไรหนักไปมากกว่านี้ ผมคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ หลังจากนั้นมาผมก็ใส่หมวกขับรถตลอดเลย และเป็นคนที่กลัวรถชนมาก ส่วนเรื่องที่ผมกับไอกาจจำอะไรไม่ได้ก็คงเป็นเพราะเราโดนชนจนสลบทำให้สมองได้รับการกระทบกระเทือนจึงทำให้ความทรงจำเราหายไปชั่วขณะ
(12)สุดท้ายอยากฝากให้เพื่อนๆ มีสติตอนขับรถ ง่วงก็จอดพักอย่าฝืนตัวเอง เพราะมันจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนตามไปด้วย ส่วนใครที่ขับมอเตอร์ไซค์ก็อย่าลืมใส่หมวกและอย่าซิ่งให้มาก คุณอาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนพวกผมที่ยังมีชีวิตอยู๋ถึงตอนนี้
ขอบคุณภาพจาก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
