19 ม.ค. 2021 เวลา 15:41 • นิยาย เรื่องสั้น
“การเป็น Introvert ของฉันเป็นเหมือนกับดาวเคราะห์น้อย”
ฉันว่า การเป็น Introvert ของฉันเป็นเหมือนกับดาวเคราะห์น้อย ดาวเคราะห์น้อยที่โคจรอยู่ไกลห่างจากดาวดวงอื่น ถึงจะห่างออกไปหลายร้อยปีแสง แต่ดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ก็สามารถอยู่ได้ อาจจะมีบ้างที่ระยะทางอันห่างไกลนี้ส่งผลให้ดาวเคราะห์น้อยรู้สึกแปลกแยกจากกลุ่มดาวต่าง ๆ ทำอย่างไรได้ล่ะ เขาเลือกเกิดไม่ได้เสียหน่อย
แต่ไม่นานมานี้ดาวเคราะห์น้อยดวงนี้เกิดรู้สึกไม่พอใจในตัวเองเลย แถมยังโดดเดี่ยวและแปลกแยกมากขึ้นจากการเฝ้ามองดูกลุ่มดาวต่าง ๆ ที่อยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนอย่างมีความสุข และมีดาวดวงหนึ่งที่ดาวเคราะห์น้อยมักเฝ้ามองอยู่เสมอ เนื่องจากแสงของมันส่องสว่างจนดาวดวงอื่นต้องหันมาสนใจ นั่นคือดาวฤกษ์ ดาวยักษ์ที่มีเพียงหนึ่งเดียวในพื้นที่ของวงโคจรนี้ ดาวดวงนี้มีแสงสว่างเรืองรองและเป็นเสมือนจุดศูนย์กลางความสนใจของจักรวาล ดาวเคราะห์น้อยมองดาวยักษ์ดวงนั้นแล้วหันกลับมามองตัวเอง
“ฉันอยากเป็นดาวที่สวยงามแบบนั้นบ้างจัง”
ดาวเคราะห์น้อยพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยการขยับวงโคจรของตัวเองไปใกล้ดาวดวงอื่น ๆ ให้มากขึ้น บางทีหาทางเปล่งแสงสว่างด้วยตัวเองทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีทางส่องสว่างแบบนั้น หรือบางทีก็พยายามดึงดูดเศษซากวัตถุในอวกาศที่ลอยอยู่ใกล้ ๆ มาเป็นดาวบริวาร จะได้มีบริวารเยอะ ๆ แบบดาวฤกษ์ เขาเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่าง บางอย่างก็ฝืนทำทั้งที่ไม่ใช่ตัวเองเลย
เวลาผ่านไปเขาก็ยังพยายามแล้วพยายามเล่าอยู่เหมือนเดิม แต่ดาวเคราะห์น้อยดวงนี้ก็ยังไม่สามารถเป็นอย่างที่อยากเป็นได้ กลับกัน ดาวเคราะห์น้อยเริ่มหันกลับมามองตัวเอง จากดาวเคราะห์ธรรมดา หน้าตาทั่วไป ตอนนี้เต็มไปด้วยเศษอะไรก็ไม่รู้ลอยโคจรพัวพันไปทั่ว มองดูแล้วคล้ายกับก้อนขยะขรุขระในอวกาศ เมื่อมองไปที่พื้นผิวของตัวเองก็พบว่ามีรอยแตกร้าวอยู่ทั่ว นั่นเป็นเพราะเขาพยายามเค้นเอาแสงที่ตัวเองไม่มีออกมาให้ได้ เหมือนกันขูดเลือดเอากับปูอย่างนั้น อีกทั้งเป็นเพราะเขาพยายามขยับวงโคจรของตัวเองไปใกล้กับดาว ดวงอื่น ๆ ทำให้สภาวะมวลสารต่าง ๆ ของเขาเองแปลกไป เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะระเบิดออกมาให้ได้ ยิ่งนานไปเขาก็ยิ่งทุกข์และยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแปลกไปมาก แทบไม่เหลือเค้าโครงดาวเคราะห์น้อยดวงเดิมอีกแล้ว
“นี่ฉันเป็นอะไรไปแล้ว"
เขาพึมพำขณะไล่พิจารณาดูตัวเอง ทั้งที่พยายามจนเจ็บตัว แต่เขาก็ไม่สามารถเป็นอย่างดาวยักษ์ดวงนั้นได้เลย ทั้งเสียใจแถมยังสูญเสียตัวตนไปอีกต่างหาก
ฉันเคยเป็นอย่างดาวเคราะห์น้อยที่ไม่พอใจในการเป็น Introvert ของตัวเอง เพราะฉันรู้สึกว่ามันทำให้ฉันเข้าสังคมยาก ฉันเลยพยายามฝืนเข้าไปเป็นหนึ่งเดียวกับทุกคน แต่ในใจลึก ๆ นั้นฉันก็รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่เสมอ จนวันหนึ่งฉันก็อยากจะเป็นแบบดาวฤกษ์ดวงหนึ่งที่ป๊อบปูล่าในหมู่เพื่อนมาก ๆ ดาวดวงนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ได้รับการตอบรับที่ดีเสมอ เสมือนเป็นที่รักของเพื่อนทุกคน และที่สำคัญ
“เขาไม่โดดเดี่ยวเหมือนฉัน”
ฉันพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ทุกอย่างก็ดูฝืนทำไปหมด ฝืน เหมือนที่ดาวเคราะห์น้อยพยายามทำ
ดาวเคราะห์น้อยรู้แล้วว่าตัวเองไม่สามารถเป็นแบบดาวยักษ์ได้ ก็เลยเริ่มถดถอยกลับมาที่วงโคจรเดิมของตัวเอง กลับมารักษาตัวเองให้หายดี จนตอนนี้รูปร่างของเขาเองกลับมาสวยงามเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดาวเคราะห์น้อยมองดูตัวเองอย่างพอใจ บางเวลาเขายังหันไปมองดาวฤกษ์ดวงนั้นอยู่เป็นพัก ๆ แต่นั่นไม่ใช่เพราะเหตุผลเดิม ไม่ใช่เพราะเขาอยากจะเป็นดาวฤกษ์ดวงนั้น แต่เขามองด้วยความชื่นชมที่ดาวดวงนั้นเป็นตัวของตัวเองและมีความสุขในแบบที่ตัวเองเป็น จริง ๆ ถ้าให้มองลึกลงไปดาวดวงนั้นก็มีจุดไหม้สีดำเต็มพื้นผิวไปหมด แต่เพราะตัวดาวฤกษ์เองไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะมีจุดด่างพร้อย หากแต่ยอมรับและเป็นตัวของตัวเองจริง ๆ นั่นแหละ เขาถึงเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล
ที่ผ่านมาดาวเคราะห์น้อยเอาแต่มองดูความสวยงามของดาวดวงอื่นและเฝ้าใฝ่ฝันอยากจะเป็นแบบนั้น จนในที่สุดก็หลงลืมความเป็นตัวเองไป ถึงแม้เขาจะเลือกไม่ได้ท่ีเกิดมาเป็นดาวเคราะห์น้อยที่อยู่ห่างไกล แต่ตอนนี้ดาวเคราะห์น้อยเริ่มหัดที่จะมีความสุขและเปล่งประกายในแบบของตัวเองบ้างแล้ว เหมือนกับฉันที่ไม่ได้เลือกเกิดว่าจะเป็น Introvert แต่ตอนนี้ฉันก็เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตในแบบของตัวฉันเองให้ดีที่สุดได้แล้ว จริง ๆ ฉันก็ยังมองดาวฤกษ์ดวงนั้นเหมือนกับที่ดาวเคราะห์น้อยมองนะ เพราะเขาเป็นดั่งต้นแบบที่ฉันอยากเป็น สักวันหนึ่งฉันจะพยายามเป็นดาวแบบนั้นให้ได้ แต่ว่าฉันจะขอเป็นในแบบของตัวฉันเอง แบบที่ฉันมีความสุขที่สุด
ทุกคนล่ะ
เป็นดาวแบบไหนกัน?
🌒
โฆษณา