ทำไมหลายคนถึงเสียน้ำตาให้คนแปลกหน้าทั้งที่คนที่รู้จักตัวตนของเราจริงๆยังอยู่รอบๆตัวเราเต็มไปหมด
การที่เราถูกตัดสินจาก คน คน หนึ่งที่พูดคุยกับเราผ่าน Text มีแค่ข้อความตัวอักษร ไม่มี activity ร่วมกัน ไม่ได้ใช่เวลาร่วมกัน ไม่เคยเห็นอิริยาบถต่างๆของกันและกัน ไม่ได้สัมผัสความมีชีวิตซึ่งกันและกัน
และเหตุผล คือ เค้าไม่ชอบคำพูดเชิงลบ เชิงบั่นทอน
มันเกิดคำถามกับเราทันที "เราผิดหราที่ พูด คิด หรือสงสัย ในพฤติกรรมที่มันเกิดขึ้นจริง "
เราได้ข้อสรุป "เค้ายังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเรา เราเองก็ยังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเค้า เค้าเห็นเราเพียง 1 ด้าน แต่เค้าตัดสินทุกด้านของเรา
การพูดคุยกับแบบนั้นยังไม่เรียกว่าความสัมพันธ์ เราหลอกตัวเอง เพราะเรารู้สึกดีที่มีคนพูดคุยทำให้ไม่รู้สึกเหงา และหลอกตัวเองว่านั้นคือความสัมพันธ์ สุดท้ายเค้าเบื่อและหายไป
● เมื่อมีเวลาอยู่กับตัวเองทบทวนสิ่งต่างๆเราจะรู้ว่าที่เราคุยมาตลอดนั้นเราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำเราแค่พูดคุยกันเรื่องทั่วไป ต่างคนต่างไม่ได้คิดที่จะเรียนรู้กันจริง ๆ แต่อยู่ที่ใครจะรู้ตัวก่อนเท่านั้นเอง ใคร Move on ได้ก่อนคนนั้นก็เจ็บน้อยกว่า
● ทำไมเรายอมเสียน้ำตาให้คนแปลกหน้าที่ไม่มีสถานะทางความสัมพันธ์นั้น คำถามที่เกิดขึ้นหลังจากทบทวนทุกอย่างแล้ว
● กลับมาสนใจคนที่เค้ารู้จักตัวตนของเราจริง ๆ ดีกว่า รักษาคนเหล่านี้ไว้คุ้มกว่าน้ำตาที่เสียไป
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
