...การเดินทางด้วยรถเมล์...
รถเม
ขณะนี้รูปร่าง ฉันยังกับ กระดูกเคลื่อนที่ได้
ร่างกายผอมโซ เหมือนเป็นโรคขาดสารอาหาร
ฉันนั่งอยู่บนรถเมล์ ได้มีเวลานึกเรื่องราวต่างๆทุกวัน ผู้คนเดิน ขึ้นลง รถเมล์ กระเป๋ารถเมล์คนเดิมในเวลาเดิมๆ
เวลาที่ความทุกข์และความเหงาคืบคลานย่าง กลายเข้ามา
ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้เรียนรู้บทเรียนอะไรบางอย่าง
ฉันมีชีวิตไม่เหมือนใคร ฉันเกิดมาบนความแตกต่าง
"แม่" (ผู้อุปการะก่อน) ยิ่งโทรหายิ่งทำให้เราคิดถึงท่านมากขึ้น พอถึงเวลาที่วางสายใจหายขึ้นมาทันที ความรักระหว่างสายเลือด ทำให้เรารู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า คำมั่นสัญญาที่ให้กันจะไม่มีวันจืดจาง ความรู้สึกลึกๆ ฉันไม่จำเป็นต้องบอกใคร มีแค่ฉันเท่านั้นที่รู้
ฉันชื่นชมแม่เสมอ แม่เป็นผู้หญิงเก่ง มีพลังความอดทนมากมาย ชีวิตแม่ไม่เคยได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่แม่ก็สามารถเลี้ยงดูลูกได้ตั้งหลายคน เมื่อนานมากแล้วฉันจำได้ แม่มีช่วงเวลาที่มีแสนพิเศษมากๆ แม่มีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง มาเช่าบ้านอยู่ข้างบ้านแม่ แม่รัก ศรัทธา และเชื่อใจมาก เพราะแม่เล่าเรื่องส่วนตัว เรื่องลับๆ (ทุกข์ๆ)ของแม่ ให้เพื่อนฟังจนหมดเปลือก เพื่อนคนนี้ของแม่ก็มีแววตาที่อ่อนโยน รักและให้เกียรติแม่มากๆเช่นกัน นั่นแหละเพื่อนสนิทที่สุดของแม่ที่ฉันเพิ่งได้เห็น และแล้วความสุขฉันเพื่อนของแม่ก็ไม่ได้ยืดยาวอย่างที่คิด ถึงคราวที่ต้องจากลากัน มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อต้องจากกันไปสักระยะเพื่อนแม่ได้โทรศัพท์มาทักทายแม่ ทั้งคู่เมื่อได้ยินเสียงกันต่างก็ร้องห่มร้องไห้ (ยุคนั้นการที่จะโทรศัพท์หาใครคนหนึ่งเป็นเรื่องยากลำบากพอสมควรในต่างจังหวัด)ผ่านสายโทรศัพท์ จนแทบจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ก็ด้วยความคิดถึงกันมากที่สุด นั่นแหละมิตรภาพแห่งรักอีกรูปแบบหนึ่ง นี่แหละที่ทำให้แม่มีความสุขในโลกของแม่จริงๆ ที่ฉันเคยได้เห็น
บทเรียนในวันนี้ที่ฉันแอบเหงาและทุกข์ใจมาก แต่เมื่อฉันได้นึกถึงเรื่องราวที่ดีๆของแม่ กลับทำให้ฉันชื่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ...
อย่างน้อย...แม่ก็เคยมีความสุขและผ่อนคลายความทุกข์ของแม่
อย่างน้อย...ฉันก็เคยได้เห็นน้ำตาความตื้นตันใจของแม่
ฉัน...ก็คงต้องสร้างความสุขให้กับแม่ได้สักวันสินะ!!!
...ฉันคิดถึงแม่จัง...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
