"เปิดเทอมวันแรกของครูแชมป์"
"สวัสดีครับนักเรียนทุกคน" คำพูดแรกสุดของเราในห้องวิดีโอแชทสี่เหลี่ยม ความรู้สึกแรกคือตื่นเต้นมาก ทั้งที่ก็เป็นนักเรียนคนเดิมๆของเราที่สอนกันมาตลอด
"คาบแรกไม่สอนใช่ไหมครู ฮ่าฮ่า" คำตอบสนองแรกของนักเรียนชายคนหนึ่งทำเอาเราอึ้งไปว่า อะไรคับเนี่ย!! เอ่อ การทักทายที่คาดหวังไว้คือแบบ 'สวัสดีคับครู ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เป็นยังไงบ้างครับ' อะไรแบบนี้ไม่ใช่รึไง
ด้วยความที่เป็นครูใจดีเรียบร้อยของเราก็ตอบนักเรียนด้วยใจเมตตาตามเสต็ป "ทักทายกันแบบนี้ อยากได้การบ้านเยอะๆ ใช่ไหม เฮอะ" สิ้นเสียงของเรา หน้าจอเล็กๆมากมายในห้องเรียนก็เผยรอยยิ้มแสนสนุกของพวกเค้า บางคนเอามือปิดปาก บางคนหัวเราะ บางคนก็มีอมยิ้มกันบ้าง
ความรู้สึกเหล่านี้มันอบอุ่นดีจัง ทั้งที่เราอยู่ห่างกันตั้งไกล แต่นักเรียนคนเดิมๆได้กลับมาเจอกับครูคนเดิมของพวกเค้า ความสัมพันธ์ที่ดียังคงมีกลิ่นอายคุ้นหูคุ้นตาอยู่ไม่ห่างเลย
ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที เรายังรู้สึกแย่ รู้สึกอึดอัดมากที่ต้องมาสอนออนไลน์แบบนี้ มีความกังวลมากกับเนื้อหาของเรา 'เราจะสอนได้ดีเหมือนตอนที่เจอกันที่โรงเรียนมั้ยนะ' 'เนื้อหาที่เราเตรียมมาเด็กๆจะเข้าใจมั้ยเนี่ย' 'เด็กๆจะเบื่อการเรียนแบบออนไลน์รึเปล่า'
แต่พอได้มาเจอหน้าตาที่คุ้นเคย กับรอยยิ้มสดใสของพวกเค้า ความกังวลของเราหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เลยเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใครกันแน่ที่คอยดูแลหัวใจให้กันและกัน
ตลอดมา เราคิดอยู่เรื่อยๆว่าการเป็นครู หน้าที่ของเราคือต้องดูแลหัวใจนักเรียนอยู่เสมอ เหมือนเป็นจิตใต้สำนึกและจรรยาบรรณของความเป็นครู แต่โมเมนต์เมื่อกี้คืออะไร ทำไมเหมือนเราเป็นฝ่ายที่ได้รับพลังและการเยียวยาหัวใจจากเด็กๆเสียเอง
บางทีบทบาทของเราก็เปลี่ยนกันได้ สลับกันได้อยู่เสมอ คิดซะว่าเรามาห้องเรียนเหมือนกัน สถานที่นี้จะเป็นสถานที่จริงหรือสถานที่เสมือน หลักใหญ่ใจความของมันก็เพื่อให้ใครก็ตามที่เข้ามาจะได้รับการเรียนรู้ไปไม่ว่าจะเป็นครูหรือนักเรียนก็ตาม
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
