#นิยายวาย
TEA COFFEE AND RAIN.
ตอนที่2 เอาละฝนอย่าเพิ่งหยุดตกนะเพ้ยยย!
สวัสดีครับ ผม คิน คิรากร นันท์พิวัฒน์ อายุ25ปี เป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งแถวท่าพระ ผมเป็นคนชอบฤดูฝนมาก มันทำให้ผมรู้สึกปลอดโปร่ง และได้มีโอกาสอยู่กับตัวเองมากขึ้น ว่าก็ว่าเถอะครับ ช่วงเวลาที่ฝนตกแม้ไม่ได้กอดใคร การได้กอดตัวเองแล้วมองออกไปนอกประตูหรือหน้าต่างก็ดีเหมือนกันนะครับ หลายคนอาจบอกว่าเวลาฝนตกมักทำให้เหงา อ่าาา ใช่ครับผมก็เหงา แต่ผมก็ชอบมันอยู่ดี และใช้ครับ วันนี้ ตอนนี้ ที่เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ ของกลางเดือนพฤษภาคม ฝนแรกของปีได้ตกลงมาแล้วพร้อมกับโชคชะตาที่ผมรอมาตลอดได้เดินเข้ามาพร้อมกับมันนั่นเอง
"เริ่มกันเลยมั้ยครับ" ร่างบางที่เข้ามาหลบฝนในร้านผมถามขึ้นมา เออ เอาจริงๆน้องมันก็แปลกอยู่เหมือนกันนะ เพิ่งเจอผมครั้งแรกแท้ๆ ไว้ใจคนง่ายไปนะลูก เห้ออออ น่าร้ากกกกกก! ดูปาก ดูจมูก ดูตานั่นสิเห้ออออ ดูดีไปหมดจริงๆ
ผมรู้ตัวดีว่าผมคลั่งน้องมันมาก ไม่ผิดหรอกครับ เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอน้องซักหน่อย ถึงมันจะเป็นครั้งแรกที่น้องเจอผมก็เถอะ เอาจริงๆ ผมเจอน้องครั้งแรกตอนผมม.6 ช่วงนั้นเป็นช่วงซ้อมพิธีเปิดงานศิลปหัตถกรรมนักเรียนระดับภาคพอดี ผมซึ่งเรียนอยู่โรงเรียนประจำจังหวัด ของจังหวัดหนึ่งทางภาคใต้ ได้รับหน้าที่เป็นพิธีกรดำเนินรายการ จึงได้ไปร่วมซ้อม รันคิวงานกับทีมนักแสดงพิธีเปิดในวันสุดท้ายของการซ้อมด้วย นั้นแหละครับทำให้ผมได้พบกับน้อง ความรักของผม แต่จะว่ายังไงดีละ ตอนนั้นน้องฮ็อตมาก ก็ไม่แปลกถ้าน้องจะมีแฟนอยู่แล้ว และหากเป็นแบบนั้นผมก็นกไปตามระเบียบสิครับ แต่จะไม่อวยความฮ็อตของน้องนั้นไม่ได้เลยจริงๆ ตอนนั้นน้องน่าจะอยู่ม.4แหละ น้องจะตัวเล็กกว่านี้นิดนึง ใส่เหล็กดัดฟัน ผิวขาวอมชมพู มีรอยยิ้มจนแก้มบุ่มส่งออกมาตลอดเวลา ว่าก็ว่าน้องเคยหันมายิ้มให้ผมด้วยตอนที่ผมอ่านสคริปต์พิธีการอยู่แล้วเราบังเอิญหันมาสบตากัน ตอนนั้นน้องกำลังเล่นกับเพื่อนๆอยู่ ผมนี่แทบล้มเลยครับ หือออออ ใจพรี่! วันนั้นผมแทบไม่มีสมาธิซ้อมบทเลยครับ มัวแต่ดูน้องซ้อม ผมไม่เคยสนใจอะไรพวกนี้เลย แต่ต้องยอมรับจริงๆว่าน้องรำสวยมากกกก นี้ไม่ได้อวยนะ ทุกคนบอก เพื่อนบอก รุ่นพี่บอก รุ่นน้องบอก คุณครูก็บอก ผมได้ยินมา หลังจากวันนั้นมันมีช่วงเวลากว่าจะถึงวันงานจริงประมาณสามวัน ผมจึงได้ปรึกษากับไอ้เพื่อนตัวดีของผม ว่าจะทำอย่างไรดี พวกมันก็แม่งแนะนำวิธีที่โครตจะเบสิค คือเอาดอกไม้ไปให้แล้วขอเบอร์เลย เหี้ยยย พูดมันง่ายแหละว่า แต่ทำจริงนี้สิ ยากว่ะ ผมใช้เวลาสามวันนั้นตัดสินใจอย่างละเอียดแล้วว่า เอาไงก็เอากันวะ สู้!
วันงานมาถึงผมก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่วายแอบหลุดโฟกัสไปที่น้องอยู่บ้างเหมือนกัน วันนี้น้องรับบทเป็นเทวดา วาดลวดลายที่ดูค่อนข้างขลังและจริงจัง เสียงดนตรีประกอบ พร้อมกับความอ่อนช้อยของน้องมันเย้ายวนผมจริงๆ ใครบอกว่าวันนี้น้องเป็นเทวดา ผมนี่อยากจะเถียงแทบขาดใจ เทวดาที่ใหน นางฟ้าชัดๆ นางฟ้าน้อยๆ อ่าาา ความร๊ากกกกก คืนนั้นทำให้ผมได้รู้ชื่อน้องด้วย ถามว่ารู้ได้ไง เพราะผมถามเหรอ หึ! เปล่า ได้ยินเพื่อนน้องเรียก น้องชื่อ"ปัน" งู้ยยย น่ารัก แม้แต่ชื่อยังน่ารักเลยง่ะ หลังจากพิธีเปิดเสร็จสิ้นก็หมดหน้าที่ของผมกับน้อง หลังจากนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่นไป ผมลงมาเตรียมจะเอาดอกไม้ไปให้น้องตามแผนที่วางไว้ กะว่าจะเดินออกไปแบบเท่ห์ๆเลย บอกไว้เลยนะครับ ว่าไม่ง่ายจริงๆ น้องฮอตมากกกกกกกกก แบบมากกกกกกกกก ทุกคนรู้จักน้องไม่เว้นแม้แต่ เพื่อนโรงเรียนผม รวมไปถึงเพื่อนนักเรียนจากต่างจังหวัดที่มาเข้าร่วมกิจกรรมก็ยังแวะมาทักน้องอะ ผมนี้เป็นคนนอกสายตาแบบเต็มรูปแบบครับ ผมอดทนรอจนเพื่อนๆผละตัวออกไปเปลี่ยนชุดกัน ผมที่กำลังจะเดินเข้าไปอีกครั้ง ก็ต้องชะงักอีกแล้ว เมื่อมีผู้ชายที่ดูลุคคุณชายฉิบหาย เดินมากับคนที่น่าจะเป็นหม่อมพ่อ หม่อมแม่ของไอ้หล่อนั้น ไอ้หล่อนั้นเอาช่อดอกทานตะวันขนาดใหญ่มากมาให้น้อง พร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้น้อง ผมนี้ตากลุกเป็นไฟจากนรกขุมที่ลึกที่สุดเลยครับ ไม่ได้โกรธนะอิจฉา หม่อมพ่อกับหม่อมแม่มันก็คือพูดคุยกับน้องอย่างสนิทสนม ลูกอย่างโน้น ลูกอย่างนี้ เห้อะ ทำไมกันนะ ทำไมไม่เป็นผมกันตรงนั้นนะ เห้อ ผมช้าไป ผมไม่ได้ยืนดูต่อเมื่อเห็นแบบนั้นผมเลยเดินผละออกมา ก่อนจะไปร่วมกับเพื่อน ตอนนั้นเองที่ผมดันได้ยินพวกเด็กชมรมนาฏศิลป์โรงเรียนผมที่มาร่วมแสดงในวันนี้พูดถึงน้อง ได้ยินเหมือนจะพูดว่าอะไรจิ้นๆสักอย่าง พวกมันทำท่าเหมือนกำลังส่องไอจีน้องอยู่ ด้วยความสูงของผม ผมเลยแอบชโงกไปดู และแอบจำมา ทุกวันนี้ก็คือได้แค่แอบส่องครับ ไม่กล้ากดติดตาม แต่นี้ก็ไม่ใช่ครั้งเดียว อีกครั้งนึงคือตอนงานประชุมสัมนาสมาคมเครือข่ายมหาวิทยาลัยในไทย ผมก็ดันได้เจอน้องอีกที แต่ก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันอยู่ดี และอีกครั้ง ครั้งนี้เรียกว่าตั้งใจมาก เพราะผมดันเห็นน้องโพสไอจีถึงงานแสดงโขนพระราชทานที่น้องจะร่วมแสดงด้วย ผมนี้รีบจองตั๋วเลยครับ และใช้ผมไม่ใช้คนที่จะอดทนกับดนตรีที่เชื่องช้าขนาดนั้นได้ ตื่นมาอีกทีคือทั้งโรงเหลือผมอยู่คนเดียวแล้วครับ แฮะๆ พี่ยามมาปลุก เห้ออออ ไม่ทันได้เห็นน้องด้วยซํ้า เห้อออ ชีวิตผม แต่เอาเถอะ ใหนๆครั้งนี้น้องก็มาปรากฏตัวต่อหน้าผมแล้ว ผมก็จะลองสู้ดูอีกสักครั้งแล้วกัน หวังว่าตอนนี้น้องจะโสดนะ เห้ออออ พ่อครับ แม่ครับช่วยผมด้วยยย
"พี่ เอ่อออ พี่ครับบ พี่..." ผมหลุดจากพะวังค์ตอนที่น้องเรียกผมพร้อมกับเอามือมาโบกๆที่หน้าผม
"เออ ขอโทษครับ พอดีพี่คิดอะไรเพลินไปหน่อย" ผมบอกน้องไป "เริ่มเล่นกันเลยนะครับ"
"มาครับ" น้องตอบพร้อมกับขยับตัวให้เข้าที่เข้าทาง ผมจัดบล็อกไม้ลงกับบาร์ แล้วหันไปพยักหน้าให้น้อง น้องพยักหน้าตอบผม เราพูดออกมาพร้อมกันเป็นทำนองง่ายๆที่ทุกคนรู้จัก
"ยันยิงเยา ปักเป้า ยิ้งฉุบ"
~จบตอน~
เราจะเปิดให้อ่านฟรีจนจบเลยน้า แต่คือเนื่องจากเราก็คือเด็กที่กำลังหาเงินเลี้ยงดูปูเสื่อตัวเองอยู่่ ถ้าสมมติใครสงสารและเห็นใจ สามารถโดเนทเป็นค่าขนมเล็กๆ น้อยๆ ได้ที่....
142-1-32689-1
นายพัฒนฐิติกรณ์ แสงสุวรรณ์
ธ.กรุงศรี
0936488476
TrueMoney
หรือโดเนทตามปกติของระบบได้เลยน้าาา^-^
ด้วยรัก
pagerP.
ยังไม่ตรวจคำผิด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
