"เสียงเงียบที่บั่นทอนหัวใจ"
ห้องเรียนทุกห้องเรียนมีเรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นอยู่เสมอคือ การที่นักเรียนส่งเสียงดังรบกวนการสอนของคุณครู
"เอาล่ะ ถ้าเราแทนค่าตัวแปรนี้ด้วย 2 จะทำให้..." เสียงเดียวในห้องเรียนคาบวิชาคณิตศาสร์คือคุณครูที่อยู่หน้าชั้นเรียน กำลังส่งพลังเต็มที่เพื่อให้นักเรียนเข้าใจบทเรียนที่กำลังสอน
อยู่ๆก็มีเสียงแหลมเปี๊ยบของนักเรียนชายคนหนึ่งที่เสียงยังไม่แตกหนุ่มดีโพล่งขึ้นมา
"ครู๊... ผมปวดตด" ... ... ...
"ฮ่าๆๆๆๆ" ห้องเรียนทั้งห้องตกอยู่ในท่ามกลางเสียงหัวเราะพร้อมกับปากกาครูที่ค้างไว้ที่ตัวแปร X แน่นิ่งไม่ไหวติง
"มาบอกผมทำไมเนี่ย!! โอ๊ยย จะไปตดก็รีบๆไป" ่สุดจะทนกับความกวนประสาทของเด็กนักเรียน แต่ก็อดที่จะหัวเราะไปด้วยไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไงดี บางทีเราก็คิดว่าเด็กพวกนี้อยากแกล้งเรารึเปล่า หรือเค้าปวดจริงๆ ถ้าปวดจริงๆไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง เห้ออ
หลายต่อหลายครั้งเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทำให้การเรียนหยุดชะงักลงไปทันที กลับมาสอนต่อเราเองหรือเด็กก็ไม่มีสมาธิเท่าเก่าแล้ว ในใจครูก็เดือดที่นักเรียนมากวนประสาทกลางห้องเรียนของเรา
แต่ความเป็นครูที่ใจเย็นของเราต้องตั้งสติเอาไว้ รีบเปลี่ยนเรื่องเข้าเนื้อหาต่อดีกว่า
"เอาล่ะ ไหนลองแทนค่าดูซิ" เรารีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"ครูววววว ไอ้โกโก้มันตดโคxx เหม็นนนนนน" อีกเสียงหนึ่งดังเสียดกลางห้องขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาห้องเรียนในวันนั้นต้องจบลงด้วยการไล่คุณโกโก้ไปห้องน้ำ และเปิดหน้าต่างระบายอากาศกันยกใหญ่
แต่แล้วภาพเหตุการณ์ในวันนั้นกลับกลายมาเป็นสิ่งเยียวยาจิตใจเราในวันนี้ วันที่ต้องสอนออนไลน์แล้วพบว่าเราพูดคนเดียวมา 15 นาทีแล้ว ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดตอบสนองกลับมาเลย
'ทำไมมันวังเวงอย่างนี้' ความรู้สึกหวิวๆในหัวใจเรามันเกิดขึ้นมาเหมือนตรงกลางอกมันเป็นช่องว่างไป 'หรือเราสอนไม่เข้าใจ เราถามเช็คไปเด็กก็พยักหน้ากันทุกคน'
ตอนนี้ยอมให้มีเสียงตดของเจ้าโกโก้ดังลั่นเข้ามาในโปรแกรมสนทนาออนไลน์ ยอมให้ทั้งคาบเสียไปกับการหัวเราะสนุกสนาน บ้าๆ บอๆ พวกนั้นยังดีซะกว่า ห้องเรียนออนไลน์ที่เงียบเชียบแบบนี้
หน้าตานักเรียนที่หม่นหมองกับการจ้องคอมมาตลอดทั้งวัน หน้าครูก็ไม่ต่างกัน เนื้อหาบทเรียนที่สอนยังไงก็ไม่มีทางเข้าไปถึงใจนักเรียนของเรา
ระยะห่างทางออนไลน์แบบนี้มันคือระยะห่างทางจิตใจของแท้ เราสัมผัสได้เลยถึงความห่างนี้ของใจเรากับใจเด็ก เราจะทำยังไงกับมันดีนะ ตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นเร็วๆเหลือเกิน
ถึงโกโก้ศิษย์รัก
กลิ่นตดจางๆของเอ็งในตอนนี้ครูเริ่มลืมมันไปแล้ว รอยยิ้มของพวกเอ็งก็เช่นกัน
ขอส่งความคิดถึงนี้ถึงนักเรียนทุกคนก็แล้วกัน ...
' หวังว่าความคิดมันจะถึงนะ '
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
