เรื่อง : " ว่างเปล่า "
ในระหว่างที่คุณกำลังเปิดหนังสืออ่านด้วยความเบื่อหน่าย คุณเปิดผ่านหน้ากระดาษทีละแผ่น อ่านตัวอักษรที่เรียงรายยาวมากมายนับไม่ถ้วน คุณอ่านไปซักพัก ตาก็สะดุดที่แผ่นกระดาษเล็กๆ ที่มีข้อความเรื่องราวบางอย่างเขียนไว้บนที่คั่นหนังสือนั้นว่า " ว่างเปล่า " คุณเริ่มอ่านข้อความที่อยู่บนที่คั่นหนังสือนั้น
ที่คั่นหนังสือหนังสือวันนี้เสนอเรื่อง " ว่างเปล่า "
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด ใครบางคนกำลังนอนอยู่บนพื้นสีขาวที่ดูเรียบง่าย เขาตื่นขึ้น และกำลังใช้เรี่ยวแรงที่มี ดันร่างกายที่หนักอึ้งให้ลุกยืนมาบนพื้นสีขาวนั้น
เขายืนแหงนหน้ามองออกไปรอบๆ ไม่ว่าเขาจะมองออกไปที่แห่งไหน สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านั้น ก็มีเพียงสีขาว ไร้ซึ่งสิ่งใดๆรอบกาย รอบตัวของเขานั้นมีเพียงสีขาว...สีขาวที่ว่างเปล่า
ภาพที่เห็นเบื้องหน้านั้น แทบจะเป็นการยากที่จะมองความแตกต่างระหว่างผืนนดินกับผืนฟ้าด้วยเส้นบางๆแบบนั้น เพราะไม่ว่างมองไปที่ไหน ก็มีเพียงสีขาวเต็มไปหมด บางครั้งก็ทำได้แต่เพียงคิด บางที่ผืนฟ้าและผืนดินนั้นได้หล่อหลอมเป็นสิ่งเดียวกัน หรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นแผ่นดินหรือแผ่นฟ้า ก็เป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงทั้งคู่อยู่แล้วเลยก็ได้ มีเพียงความว่างเปล่า
เขายืนนิ่งสักพัก ท่ามกลางโลกสีขาวที่ว่างเปล่า เขาได้หมุนรอบตัวเองอย่างช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด สิ่งเดียวที่เขาได้ยินนั้น มีเพียงความว่างเปล่า ความว่างเปล่าที่เงียบงัน
ว่างเปล่า...ว่างเปล่าซะจนไร้ซึ่งเสียงใดๆ แม้แต่เสียงลมหายใจก็มิอาจได้ยลยินได้เลย
เหมือนเขาจะก้าวขาเดินออกไป เดินไป...เดินไปเรื่อยๆ...อย่างไร้จุดหมาย แต่ไม่ว่าจะเดินต่อไปซักเท่าไร สิ่งที่เขาพบเจอนั้น ก็มีเพียงความว่างเปล่า หนทางที่เดินผ่านมา ก็มีเพียงความว่างเปล่า ความว่างเปล่าตลอดเส้นทางที่ผ่านมา
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาแทบไม่เจอสิ่งใดเลย สิ่งเดียวที่เขาเจอนั้นมีเพียงความว่างเปล่า เขาแทบจำไม่ได้แล้วว่า เขาเดินมานานแค่ไหน ระยะทางเท่าไร ก้าวขาเดินไปกี่ครั้ง สิ่งเดียวที่เขาจำได้ก็คือ...ความว่างเปล่า
อย่างกับว่าการเดินที่แสนยาวนานทั้งหมด เป็นเพียงเรื่องโกหก การกระทำทั้งหมด อย่างกับมันไม่เคยมีอยู่จริง
ในระหว่างที่เดินมาอย่างเนิ่นนาน ช่างดูเหมือนเดินมาอย่างยาวไกล แต่ก็แทบเหมือนเดินไมได้ไปไหน อย่างกับเดินเป็นวงกลมอยู่อย่างนั้น ในขณะนั้นเอง เท้าของเขาได้เหยียบแล้วสะดุดล้มบางสิ่งบางอย่าง...บางสิ่งบางอย่างที่นอกเหนือจากความว่างเปล่า
เขาได้มองไปรอบๆ และหยิบบางสิ่งที่เขาพึ่งจะเหยียบไปเมื่อสักครู่ขึ้นมาดู สิ่งที่ได้มานั้นมันเป็นสิ่งที่มีลักษณะแท่งสีดำเรียวยาวกลมๆเป็นทรงกระบอก ที่ปลายของมันไม่แหลมมาก เป็นทรงกรวยทู่ๆ เป็นแท่งดำๆที่มีกระดาษพันรอบ พร้อมข้อความที่เจือจาง เลือนรางจนแทบอ่านไม่ออก ใช่แล้ว...สิ่งนั้นก็คือ...สีเทียน
สีเทียนสีดำ ที่มีอักษรที่เลือนราง
เขาหยิบสีเทียนขึ้นมา แล้วชูมือออกไปยังบนเพดานที่สูงลิบลิ่วจนเกินจะเอื้อมถึง เขามองด้วยความประหลาดใจ เพราะเขานั้น ในที่สุดได้พบเจอสิ่งอื่นใด นอกเหนือจากความว่างเปล่า
แก้มของเขายิ้มด้วยความปิติ เขาได้ลองพยายามเอื้อมเขียนบนแผ่นฟ้าดั่งเพดานที่อยู่สูงและห่างไกล แต่สิ่งที่เขาขีดเขียนออกมา ก็มีแต่เพียงความว่างเปล่า
เขาได้ลองเดินตามหากำแพงที่ไหนสักแห่ง แต่ว่ามันช่างดูเหมือนแสนห่างไกลเหลือเกิน
เหมือนยิ่งวิ่งหากำแพงเท่าไร กำแพงก็ยิ่งถอยห่าง ห่างออกไป...ไกลลิบตา
ในระหว่างที่เขาพยายามไขว่คว้า คลำหากำแพงจนตัวเองได้สะดุดแล้วล้มลงไปกับพื้น และในขณะนั้นเอง เขาก็พึ่งนึกได้ หากเขาอยากจะขีดเขียนบางอย่าง ที่พื้นก็ยังมีพื้นที่ให้ละเลงอยู่นี่
เขากำสีเทียนไว้แน่น พร้อมละเลงสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาลงบนผืนดินสีขาวที่กว้างใหญ่ เพื่อขจัดสิ่งที่เรียกว่า " ความว่างเปล่า " ของดินแดนแห่งนี้ออกไป
แต่แล้ว ช่างน่าเสียดาย สิ่งที่เขาพยายามเขียนออกมามีเพียงแค่ " ความว่างเปล่า " ไม่มีสิ่งใดถูกขีดเขียนจากปลายสีเทียนนั่นเลย เพราะว่าตอนนี้ไม่มีสิ่งใดอยู่ในหัวสมองนั้นเลย ภายในหัวของเขามีเพียงแค่ " ความว่างเปล่า "
ไม่ว่าเขาจะคิดสักเพียงใด ก็มีเพียงความว่างเปล่า เขาไม่รู้ว่าเขาอยากจะเขียนอะไร หรืควรจะเขียนอะไร เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาควรจะทำอะไรต่อไป
แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงบางอย่างทลายความเงียบงันนั้น เขายืนขึ้นแล้วค่อยๆหันหลังมาอย่างช้าๆ เขาพยายามขานเสียงตอบรับออกไป ถึงแม้จะมีเพียง ความว่างเปล่า พ่นออกมาก็ตามที เสียงของใครบางคนที่เปิดประตูสลายความว่างเปล่านั้น เขาได้เอ่ยออกมาว่า
" ได้เวลากินยาแล้วครับ "
โลกสีขาวที่มีเพียงความว่างเปล่า จบ.
สิ้นสุดเรื่องราวสั้นๆ อาจมิได้ดีเหมือนหนังสือทั่วไปสักเท่าไร ถือเสียว่าเป็นแค่ที่คั่นหนังสือไว้อ่านแก้เบื่อก็แล้วกัน
จบ.
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
