เรื่อง หนี้สวาท.มาเฟียเถื่อน
EP.3---ร่าน
"ไม่กินใช่ไหม...ได้...งั้นมานี่"
แล้วเค้าก็ลากฉันไปที่เตียง แล้วบอกให้นายทัพปิดแล้วล็อกประตูให้ หลังจากนั้น เค้าก็ขึ้นคร่อมฉัน แล้วก็
"อุ๊บอื้อ..."
"อวดดีนักใช่ไหม...มันต้องเจออย่างนี้...."
แควก เค้าฉักเสื้อฉันทิ้ง ซึ่งทำให้เห็นบราที่ฉันใส่อยู่ แล้วก็จูบฉัน ไล้ไปทั่วทั้งร่างกาย ซึ่งทำให้ฉันสั่นสะท้าน รู้สึกร้อน
"อื้อ...ยะ...อย่านะ..."
เค้าพยายามจะดึงกางเกงออก ฉันเลยห้ามแต่เค้าไม่ฟัง แถมยังจูบแล้วถอดต่อไปเรื่อยๆ
พอเค้าถอดเสร็จก็จัดการกระแทก แบบไม่เต็มแรงมันทำให้ฉันจุกและเจ็บจนพูดไม่ออก
"...จะ...เจ็บ..."
น้ำไหลพรากทันที
"เทอ...ยัง..."
เค้าเอาแท่งร้อนแช่ไว้อย่างนั้น เพื่อให้ฉันได้ปรับตัว แต่มีหรือจะยอม
"ปล่อยนะ...ผลัก"
ฉันใช้แรงที่มีผลักเค้าออกแล้วรีบวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นมาใส่ แล้ววิ่งไปที่ประตูทันที แต่เค้าไม่ได้จับหรือวิ่งตาม มันก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับฉัน ฉันวิ่งไปห้องพักนั่งร้องให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ดีนะที่ยังไม่เสียความบริสุทธิ์ให้กับคนอย่างนั้น
"ฮึกๆ...ฮื่อ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ทำไมสวรรค์ต้องรังแกกันด้วย...ทำไม...ฮื่อๆๆ"
ฉันนั่งร้องให้อยู่พักใหญ่ๆก็ลุกไปอาบน้ำ
"แก...ไอ้คนชั่ว...เลว..."
ฉันดูตัวจนเป็นรอยแดงขึ้นมาจนรู้สึกแสบจึงออกมาจากห้องน้ำ แล้วนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า
~~รุ่งเช้า~~
ฉันก็ทำภารกิจส่วนตัวจนเสร็จ แล้วรู้สึกหิวเลยเดิน ไปหาป้าแจ่มทันที
"ป้าคะมีอะไรที่หนูพอจะทานได้ไหมคะ..."
"งั้นทานข้าวต้มแล้วกัน...นี่จ่ะ..."
ป้าหันหลังไปตักข้าวต้มจนเสร็จก็เอามาให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ...แล้ววันนี้หนูต้องทำอะไรบ้างคะ..."
"เหมือนเดิมค่ะ...ซักเสื้อผ้าเสร็จ ก็ไปปลูกต้นไม้..."
"ซักเสื้ออีกแล้วหรอคะ..."
"จ่ะ...แต่คุณควอสไม่อยู่นะ ไม่ต้องกลัว..."
"จริงหรอคะ...แล้วเค้าไปไหนคะ..."
ฉันพูดไปด้วยกินไปด้วย
"ไปดูงานที่ต่างประเทศจ่ะ..."
"แล้วอีกนานไหมคะกว่าจะกลับ..."
ที่ฉันถามเพราะจะได้หาเวลาที่เหมาะหนียังไงล่ะ แต่กูคงยาก เพราะ กำแพงบ้านสูงลิบลิ่ว แล้วไหนจะบอร์ดี้การ์ดอีกเป็นร้อย
"ป้าไม่รู้หรอกจ่ะ..."
"แล้วเค้าเคยนำผู้หญิงมานอนที่นี่ไหมคะ..."
"ไม่จ่ะ ..."
"อ๋อค่ะ..."
พอทานข้าวเสร็จ ก็ขึ้นไปเอาเสื้อผ้ามาซักจนเสร็จ แล้วไปปลูกต้นไม้กับตนงานผู้ชาย สองสามคนที่มีอายุมากพอสมควร ทำแบบนี้ไป 1 เดือนผ่านไป ก็ไม่มีวี่แววว่านายชาควอส จะกลับมา เออแล้วฉันจะไปคิดถึงตานั่นทำไมเนี่ย
"ป้าคะ...เค้ายังไม่กลับหรอคะ..."
"ยังจ่ะ..."
"ค่ะ...แล้วป้าพอจะช่วยหนูซักเรื่องได้ไหมคะ..."
"เรื่องอะไรหรอจ๊ะ...ถ้าช่วยได้ก็จะช่วยนะ...'
"เอ่อ...คือช่วยพาหนูหนีได้ไหมคะ..."
"เอ่อป้า..."
"ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ...งั้นหนูไปปลูกต้นไม้ก่อนนะคะ..."
ฉันรีบเดินออกมาทันที จนไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินสวนมา ทำให้ฉันล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น
"ขอโทษครับ..." ชายคนหนึ่งที่ดูดีมากและเหมือนจะเป็นคนขี้เล่นเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นอะไรคะ...ขอโทษด้วยนะคะ..."
พิฉันพูดจบเค้าก็มองหน้าของฉันตาไม่กระพริบ
"คุณคะ...คุณ"
"เอ่อครับมีอะไรครับ..."
"ไม่มีค่ะ...งั้นขอตัวไปปลูกต้นไม่ก่อนนะคะ..."
"เอ่อคุณชื่ออะไรหรอครับ..."
"ชื่อ รดารัตน์ค่ะ...หรือจะเรียก รดา ก็ได้ค่ะ..."
"ผมชื่อ ลีชาท นะครับหรือจะเรียก ชาท เฉยๆก็ได้..."
"ค่ะยินดรที่ได้รู้จักนะคะ..."
"เช่นกันครับ...งั้นผมขอไปปลูกต้นไม้กับคุณได้ไหมครับ..."
"แน่นอนค่ะ..."
หลังจากนั้นก็เดินไปที่สวนปลูกต้นไม้ แล้วก็นั่งลง
"คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ..."
"เอ่อ...ฉัน..."
จะถามฉันทำไม พอรึกทีไรอยากจะร้องไห้
"ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรครับ..."
"มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...คือฉันต้องมาใช้หนี้แทนพ่อ ที่ติ ดหนี้พนันค่ะ...คุณชาควอสให้ฉันเลือกอย่างเดียวว่าจะทำอะไร ระหว่างคนงานกับ...นางบำเรอ ซึ่งฉันเลือกอย่างแรกเลยต้องมาทำ งานแบบนี้ เค้ารังแกฉันสารพัด....ฮึกฮื่อๆๆ..เค้าทำร้ายฉัน..."
พอพูดไปร้องไห้ไปนายชาท ก็จับให้ฉันยืนขึ้นและสวมกอดฉันไว้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องเล่าให้นายชาทฟังด้วย สงสัยเหมือนเป็นคนร่าเริงมั้ง นายชาทกอดปลอบฉันอยู่ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"ทำอะไรกันน่ะ..."
ฉันรีบผละออกจากนายชาท แต่เค้ายังกอดไหล่ฉันอยู่
"มาถึงแล้วหรอว่ะไอ้ควอส..."
"ไอ้ชาทแกมึงปล่อยคนของกูเดี๋ยวนี้..."
"ปล่อยก็ได้...ฉันกลับแล้วนะพอดีมีธุระต่อ..."
แล้วนายชาทก็เดินจากไป
"ร่านนักใช่ไหม.."
"อะไรของคุณ.. อย่ามาพูดแบบนี้นะ..."
"ฉันจะพูดใครจะทำไม..."
"ก็ฉั.....อุ๊บ..อื้อ"
พูดยังไม่ทันจบนายชาควอสก็จูบฉัน แล้วพยายามควานหาความหวานจากปากฉันโดยไม่สนใจใครเลย มีหรือฉันจะยอม เม้มปากแน่น แต่ก็ต้องให้เค้าหาความหวานจากปากของฉันจนอิ่มเพราะเค้ากัดปากฉันจนได้กลิ่นคาวเลือด
"เพี๊ยะ...เพี๊ยะ..."
ฉันตบเค้าไปทีหนึ่งแล้วเค้ากำลังจะหันมาฉันก็ตบเค้าไปอีกทีหนึ่ง
"หึหึ...คนงานไม่ต้องเป็นแล้ว...มาเป็นนางบำเรอของฉันดีกว่า...มานี่..."
เค้ากระชากฉันอย่างแรงจนเจ็บข้อมือ แล้วออกแรงดึงฉันเพราะฉันขืนตัวไว้อยู่ เค้ากระชากจนหน้าฉันกระแทกเข้าข้างหลังของเค้า เค้าก็ไม่คิดจะสนใจ แถมยังกระชากฉันแรงกว่าเดิมด้วย
"ปล่อยนะ..ปล่อย ฉันเจ็บนะ...ปล่อยสิ...ฮึกฮื่อ"
"หยุดร้อง...น้ำตาของเทอใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างฉันหรอก...จำเอาไว้"
ที่ผมพูดไปอ่ะมันเหมือนจะไม่เป็นความจริงเพราะเวลาที่เห็นน้ำตาเทอ มันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก
"ปล่อยนะ...ฮึก"
"ร่านไม่ใช่หรอ..."
ทำไมต้องยัดเยียดคำว่าร่าน ให้ด้วยก็ไม่รู้ ฉันเจ็บทุกครั้งที่ได้ยินคำดูถูก เยียดหยามกับเค้า ฉันไม่รู้เพราะอะไรถึงต้องดูถูกกันขนาดนี้
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ฝากไลค์ ฝากแชร์ ฝากคอมเม้น ด้วยนะคะ มาต่อพรุ่งนี้เนอะ ///แอดไม่ค่อยสบายค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
