ทะเลสาบน้ำตา
- วีรพร นิติประภา
— "มันไม่มีคนไม่ดีอยู่ในโลกนี้หรอกยิหวา แม่ว่า มีแต่คนที่หัวใจแหลกสลายไม่เป็นชิ้นอัน"
ทะเลสาบน้ำตา หนังสือเล่มที่สามของนักเขียนโคตรเท่อย่าง วีรพร นิติประภา ส่วนตัวร้องไห้ไปเกินสองรอบระหว่างอ่านเล่มนี้ แต่เราเคยอ่านอันไหนของวีรพร แล้วไม่ร้องไห้กันเล่า? สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ เป็นลายเส้นของวีรพรเลยคือ ภาษา ภาษาที่อ่านครั้งแรกในเล่มแรกแล้วยังไม่ค่อยชิน ที่ว่าไม่ชินคือรู้สึกว่าตอนอ่านต้องหยุดหายใจ เพื่อให้อ่านจบประโยค เนื่องจากหนึ่งประโยคมันยาว ชุดความคิดของเขามันยาว แต่สวย นอกจากภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ อีกอย่างเลยคือเรื่องราวที่เขียนโดยมี "ความทรงจำ" ของตัวละครเป็นแกนเรื่อง นี่แหละมั้งที่ทำให้สวยงาม และเศร้าไปในคราว
— "ยิหวาไม่ได้โกรธที่แม่ทิ้งเธอไปออกติดตามหาความรัก แค่เสียใจที่แม่เลือกไปในวันสวยสดงดงาม และทำให้เธอน้ำตาไหลทุกครั้งที่เห็นแดดไสวระยิบระยับกับดอกไม้บานสะพรั่ง แต่ก็แค่บางครั้ง ..แค่บางครั้งเท่านั้นหรอก แค่เราน่าจะได้อยู่ด้วยกันสักชีวิตหนึ่งนะแม่จ๋า ...ไม่ก็แค่สักครึ่งก็ยังดี"
— "ตอนยังรุ่นๆคุณน้าชิตเคยรักอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง และเสียใจมากเมื่อเธอทิ้งเขาไปหาผู้ชายในเมืองกระจก ในคืนที่ถูกจับขึ้นโรงพักเพราะเมาเหล้าอาละวาด เพื่อกำราบรวดร้าวที่สุมรุมอยู่ทุกนาที ...น้าชิตก็คว้าปืนที่ตำรวจคนหนึ่งเผลอวางบนโต๊ะขึ้นลั่นไกใส่อกตัวเองล้ม แต่ไม่ตาย และมีชีวิตอยู่ต่อมาโดยมีหัวใจที่ถูกยิงแตกเป็นเสี้ยวเสี่ยงกระทบ ส่งเสียงดังออกมากริ๊กๆ กริ๊กดังออกมาจากเวิ้งว้างข้างในทุกครั้งที่ขยับเนื้อตัวแขนขา สะท้อนก้องไปในตรอกยามรุ่งอรุณ"
เรื่องแบบย่อๆของทะเลสาบน้ำตา คือ เด็กกำพร้าสองคน ผู้ชาย ผู้หญิง มาจากต่างครอบครัว เด็กแม่งเศร้า เพราะการเศร้าที่สาเหตุมาจากเรื่องครอบครัว เป็นอะไรที่ใจสลายที่สุดในมุมเรา เด็กที่เต็มไปด้วยความทรงจำแบบเศร้าๆเดินทางมาเจอกัน แล้วก็เป็นเพื่อนชีวิตกัน อีกอย่างที่แปลกใหม่มากสำหรับวีรพรคือ เล่มนี้เป็นนิยายแบบแฟนตาซี ส่วนตัวเรามองว่าเจ๋ง การที่เป็นแฟนตาซี มันทำให้การใส่ความคิดของนักเขียนมันกว้างขึ้น อิสระมากขึ้น ที่ชัดมาก คือแตะประเด็นสังคม และเสียดสีสังคมมากในเล่มนี้
— "แต่เป็นเพื่อนเงียบงันหน้าตาซีดเซียวคนหนึ่งที่ชื่อโตโต้ ผู้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมความสนใจใฝ่รู้กับคำถามมากมายและเรื่องราวที่อยากเล่าพูดไม่รู้หมด แต่หลังถูกพ่อแม่ขี้รำคาญสั่งให้หุบปากทุกครั้งที่จะพูดถาม เขาก็ค่อยๆ เลิกล้มความพยายามจะสื่อสารกับผู้คนลงไปทีละน้อยและหยุดพูดอย่างสิ้นเชิงถาวรไปตอนหกขวบ"
— "คนโตๆ ชอบคิดว่าตัวเองมีสิทธิพูดถามเด็กคนไหนเรื่องอะไรก็ได้ และชอบถามเอาทุกอย่างทั้งๆ ที่การมองดูก็ทำให้สามารถเห็นและรู้จักทุกอย่าง ขณะที่คำพูดคือจุดเริ่มต้นของการโกหก ยิ่งไปกว่านั้นพวกผู้ใหญ่ที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องคนชาวบ้านไปทุกสิ่งทุกอย่างและชอบถามโน่นถามนี่ตลอดเวลา ยังกลับทนเป็นฝ่ายถูกมองเห็นเต็มตาไม่ได้ มิหนำซ้ำยังชอบถามเรื่อยเปื่อยกระทั่งในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้สนใจใคร่รู้มากพอจะรอคอยคำตอบไหวอีกต่างหาก"
สรุปแล้วงานวีรพรคืองานคุณภาพ งาน deep ต้องเป็นคนเศร้า ผ่านชีวิตมาประมาณนึง ถึงกลั่นกรองออกมาได้แบบนี้ ตอนแรกไม่กล้าเสี่ยง เพราะไม่ชอบแฟนตาซี แต่น้ำหนักด้านชื่อของนักเขียนคนนี้ก็ทำให้เชื่อมั่น เปิดใจ และอ่านจบภายในสองวัน
สุดท้ายนี้ ฝากด้วยบทพูดตัวละครที่ชอบมากที่สุด ใช้ได้กับทุกความสัมพันธ์นะเราว่า แม้จะชวนเชื่อ ชวนฝัน เพราะเราอาจจะหายจากกันอย่างถาวร แต่อย่างน้อย คำว่า "ไม่เป็นไรนะ" ในชั่วขณะหนึ่ง ก็ทำให้ความกังวล และความเศร้าเบาบางลงไปเกินครึ่งไม่ใช่หรือ?
— "ไม่เป็นไรนะ เราหากันเจอแล้วนะอนิล ยิหวาว่า เราเจอกัน เผลอทำกันหายครู่หนึ่ง แล้วเราก็หากันเจออีก และถ้าเราพยายามมากพอเราก็จะไม่ทำกันหายอีก แต่ถ้า สมมติ ...สมมติว่าเราเผลอหรือโชคไม่ดีแล้วทำกันหายอีกจริงๆ เราก็จะหากันเจอได้อีกเสมอนะ ไม่เป็นไรนะ"
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
