30 ม.ค. 2021 เวลา 15:08 • ปรัชญา
ทำไมเราถึงไม่เตะหมาที่ตายแล้ว
ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าเคยสงสัยเกี่ยวกับอะไรต่างๆ มากมายไม่แม้แต่เรื่องการถูกนินทาว่าร้าย
หากพวกท่านเป็นหนึ่งคนที่สนใจเรื่องการเมือง พวกท่านคงจะทราบกันดี นักการเมืองรุ่นใหม่ไฟแรงหลายท่าน ถูกโจมตีอย่างท่วมท้น แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง นักการเมืองหลายคนกลับไม่มีใครสนใจ แม้แต่ชื่อของพวกเขายังไม่มีใครจดจำ ทำไมกัน? แล้วเพราะอะไรถึงเป็นเช่นนั้น
ช่วงพักกลางวันของการใช้ชีวิตมอปลายของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะมอบเวลาการเล่นให้กับเพื่อนในชั้นเรียนเพียงน้อยนิด และเวลาส่วนมากจะมอบให้กับการอ่านหนังสือ
ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าเคยอ่านเรื่องของพระเจ้าแผ่นดินของอังกฤษ ที่มีนามว่าดุ๊ก แห่งวินด์เชอร์
พระองค์ได้เล่าในหนังสือเล่นนั้นว่า ครั้นที่พระองค์อายุสิบสี่ปีและศึกษาอยู่ในวิทยาสอนวิชาทหารเรือหรือเปรียบได้กับโรงเรียนนายเรือ วันหนึ่งมีทหารเห็นพระองค์กำลังนั่งร้องไห้คนเดียวอยู่ข้างหลังเรือ จึงได้รีบเข้าไปถามกับพระองค์ว่าเกิดอะไรขึ้น ในครั้งแรกพระองค์ไม่ยอมเล่าแม้แต่นิดเดียว แต่แล้วพระองค์ก็ยอมเล่า ตนนั้นได้ถูกนักเรียนทหารเรือหมู่หนึ่งเตะ เมื่อทหารท่านนั้นได้ทราบความ จึงรีบไปเรียกนักเรียนหมู่นั้นมาถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นักเรียนเหล่านั้นไม่มีผู้ใดยอมตอบแม้แต่คนเดียว แต่แล้วก็มีนักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นมา "ต่อไปภายภาคหน้าพระองค์จะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินและผู้บังคับการเรือในราชนาวี เมื่อถึงวันนั้นข้าพเจ้าก็จะได้โม้กับผู้อื่นได้ว่าครั้งหนึ่งก็เคยเตะพระเจ้าแผ่นดินเหมือนกัน.
ด้วยเหตุนี้ หากท่านถูกเตะหรือถูกวิจารณ์จงจำไว้เสมอว่ามันเป็นความต้องการของผู้ที่อยากเป็นคนสำคัญเช่นเดียวกับท่าน และเมื่อใดที่เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้นมันมักจะหมายความว่าท่านได้ประสบความสำเร็จในด้านใดด้านหนึ่งเป็นที่แน่นอน
ถ้าวันนั้นพระองค์ไม่ได้เป็นเชื้อพระวงค์ พระองค์จะถูกเตะไหม? พวกท่านเองคงรู้คำตอบดี เหตุการณ์แบบนี้จะถูกเดินต่อไปไม่มีวันจบสิ้น เมื่อใดก็ตามที่ท่านก้าวขึ้นมาเป็นบุคคล ที่ประสบความสำเร็จในชีวิต เมื่อนั้นสิ่งเหล่านี้จะตามตัวท่านมาทันที และนี่เป็นเหตุผลที่เวลาทำไมเราไม่เตะหมาที่ตายแล้ว
เมื่อใดก็ตามที่เราต้องพบเจอกับคำนินทาคำวิจารณ์ที่ไม่มีเหตุผล ไม่เป็นธรรม สิ่งเหล่านั้นล้วนแล้วมาจากการยกย่องสรรเสริญ ก่อนที่มันจะเปลี่ยนมาเป็นคำนินทาหรือสิ่งที่ต่างๆที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไป ไม่มีผู้ใดในโลกเตะหมาที่ตายแล้ว แม้แต่ข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน.
โฆษณา