--เกร็ดชาวค่ายและโรงเรียนตชด.บ้านเรดาห์--
สังขละ กาญจนบุรี
เล่าเรื่องค่าย ครูเล่าได้ตลอดอ่ะ
แล้วเป็นเรื่องที่เราได้ยืนอยู่ในหลาย ๆ บทบาทด้วย
เช่น ตอนเป็นเด็ก ตอนเป็นเจ้าหน้าที่ ตอนเป็นครู
ตอนเป็นผู้ร่วมค่าย ตอนเป็นหัวหน้าแกงค์ทำค่าย
แต่ไม่ได้เล่าให้เด็ก ๆ ฟัง จะคุยกันตอนกลับมาเท่านั้น
เพื่อไม่ทำให้เสียกระบวนการไป
เรื่องบางเรื่อง ไม่รู้เลยดีกว่าค่ะ
ตัดภาพไปรู้ตอนโน้นเลย 55+
เลือกที่นอนให้เด็กยังไง
ค่ายอื่นครูไม่รู้นะคะ แต่ถ้าส่วนตัวครูคือ ติดต่อไปยังสถานที่นั้น ๆ
ทางสถานที่จะเตรียมที่ให้เรานอนเองค่ะ
ส่วนมากโรงเรียนนั้น ๆ ก็จะมี แค่อาคารเรียน ห้องสมุด
ห้องน้ำ บ้านพักครู วัด ป่า ฯ
ภูมิทัศน์ปกติ ตามนี้เลย ไม่ค่อยมีอะไรต่าง
อาจจะเพิ่มเป็นจำนวนอาคารเรียน ต้นไม้
จำนวนสิ่งพวกนี้ไม่ตายตัว ส่วนมากขึ้นอยู่กับจำนวนนักเรียน
และความเจริญที่เข้าถึง
นอนไหน ฝั่งโน้น เขาชี้ตรงไหน ก็นอนตรงนั้นค่ะ
บางทีก็มีตึกเดียว ก็นอนนั่นค่ะ ...
สำรองก็พวกเต็นท์ ต้องพกไป เกินจริง ๆ ก็นอนในรถ
แค่หลับเดียวเองไม่ใช่ปัญหา ไม่นอนก็ได้ค่ะ
เคยมาแล้ว และไม่ง่วงด้วยนะคะ แข็งแรงมาก
แข็งแรงจนต้องสะกิดตัวเองว่า ไม่งีบหน่อยเหรอ
บางที่ ๆ เราเคยไป อ้างถึงโรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนบ้านเรดาห์
ต.ปรังเผล อ.สังขละบุรี จ.กาญจนบุรี
อ้างอิงด้านล่าง
ครูกลุ่มแรกที่ไป ๆ ตอนโรงเรียนยังไม่มีไฟ
แม้จะไฟจากโซลาเซลก็ตาม
ครูไปแกงค์หลังนะคะ ความเจริญมีบ้างแล้ว
GG
"เพราะมีรอยเท้านำ รอยเท้าที่เดินตามเลยเดินง่ายหน่อย"
/เพราะฉะนั้นเวลาครูเห็นภาพในหลวง ร.9
ท่านทรงนำทางไว้ให้เราแล้ว ไม่ว่าที่ไหนก็จะง่ายขึ้น
ทุกวันนี้ที่เราอยู่ เราอยู่ง่ายกว่าเมื่อก่อนมากอยู่แล้วค่ะ
ตอนนั้นไปค้างด้วย ทำกิจกรรมครั้งนี้ร่วมกับวัยใกล้ ๆ กัน
ไปกับนักศึกษาระดับปริญญาตรีของเพื่อน
ภูมิทัศน์บ้านเรดาห์ประมาณนี้ค่ะ
ขอบคุณรูปจากพันธ์ุทิพย์และอื่น ๆ ตาม Link ด้านล่างค่ะ
นักศึกษาทำกิจกรรมแบ่งเป็น 2 กลุ่ม
คือไทยพุทธ
กับไทยมุสลิม
ดังนั้นอาหารที่ทำ ก็แยกเป็น 2 ครัว อย่างอิสระต่อกัน
กิจกรรมที่ทำคือไปทำอาหาร นำของบริจาคไปส่งมอบ
ปรับปรุงภูมิทัศน์ เราเตรียมงานกันไว้แล้ว
กิจกรรม 2 วัน 1 คืน ไม่แวะเที่ยวตอนขาไป
มุ่งหน้าโรงเรียนฯ อย่างเดียว
ตอนไปออกแต่ตี 4 ขับรถตามกันไป
ทางค่อนข้างลำบากขึ้นเขา ขึ้นเนิน
แต่ก็ไปถึงโดยปลอดภัย ถึงที่พัก เก็บของ
เตรียมของตามหน้าที่ ๆ ได้ตกลงกันไว้
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนถึงเวลากลางคืน
เป็นคืนที่พระจันทร์สวยอีกวันนึง
ถ้าเราเอื้อมมือไปอีกนิด น่าจะถึงดวงจันทร์เลย
เนื่องจากเราอยู่บนเขา อากาศดี พระจันทร์ใหญ่มาก
ลมพัดเย็นสบาย ไฟมี 2 ดวง พวกเราก็นั่งล้อมวงกัน
ตอนแรกมีคนจะเล่นไพ่ แต่ไม่ได้เล่นเพราะไฟมันสลัวมาก
555 (มองยาก) จึงเปลี่ยนเป็นเล่าเรื่องตลกกัน สนุกมาก
อยู่ดี ๆ มีหมาเปียกตัวหนึ่งวิ่งมาจากไหนไม่รู้
วิ่งมาชนนักศึกษาอิสลาม นักศึกษาร้องกรี๊ดดดด
เรานั่งฟังเรื่องตลกอยู่กลุ่มนี้ก็งง ว่าเด็กกรี๊ดเพราะกลัว
หรืออะไรยังไง เพื่อนเด็กรีบไปแจ้งครูเพื่อนเรา
สรุปคือเป็นความเชื่อคือหมาเปียกมาชนเด็กนี่คือ
ต้องพาเด็กไปล้างที่บ่อน้ำที่มีโคลน
/ผิดถูกอย่างไร ขอโทษด้วยนะคะ ฟังมาแบบนี้
เนื่องจากเป็นเด็กผู้หญิง เราจึงอาสาพาไปหาบ่อน้ำเอง
ภายใต้พระจันทร์คืนนั้นจึงมีกลุ่มเราและเด็กนักศึกษาอีก 7 คน
มีเพื่อนครูผู้ชายเดินไปด้วยอีกคน
เดินไปบ่อน้ำด้วยกัน
/ที่ทราบว่าบ่อน้ำอยู่ตรงไหนเพราะน้องนักเรียนเจ้าถิ่นบอกไว้
เดินมาไกลอยู่ค่ะ จากโรงเรียนมีไฟฉายคนละอัน
มีบ่อน้ำเหมือนเป็นแอ่ง มีโคลน มีผักบุ้งกับหญ้ารก ๆ
ขึ้นอยู่รอบ ๆ บ่อ
นักศึกษาหญิง ก็เอื้อมมือไปล้างโคลนล้างน้ำ โดยมีเรายืนดู
อยู่ข้างหลัง ระวังความปลอดภัยให้
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าความปลอดภัยจากอะไร
เงียบมาก เงียบจริง ๆ พระจันทร์สวย ๆ ตอนนี้
มองมุมใหม่ น่ากลัวเหลือเกินค่ะ 55+
เด็กล้างมือไป เด็กร้องอีก
"ครูคะ หนูทำแหวนหลุดลงไปในโคลนค่ะ"
เนื่องจากตั้งใจล้างมาก แหวนทองหลุดลงไปในโคลนเลย
เราสูดลมหายใจ จะรีบกลับก็ไม่ได้ดั่งใจเลย
ตั้งสติ ตั้งสติ ๆ กลัวก็กลัว
เอ้า!! เพื่อนหาย เห็นไฟฉาย ๆ อยู่เหมือนสำรวจอะไร
เดินอยู่ไม่ไกลมาก...
หน้าที่ตอนนี้ของครูคือ ทำให้คนเสียขวัญน้อยที่สุด
กลัวน้อยที่สุด หรือกลัวก็ห้ามพูดอะไรมากที่สุด
ทุกคนต้องอยู่ในความสงบ
"อยู่นิ่ง ๆ ก่อนค่ะ อย่าพึ่งกวนน้ำนะคะ
คนล้างมือนั่งอยู่ตรงนั้นนะ เพื่อนเข้าไปนั่งข้าง ๆ อีกคนละข้าง
ซ้ายและขวา เอามือจุ่มลงไปตรงหน้าตัวเองห้ามวนนะคะ
จุ่มลงไปตรง ๆ โคลนนิ่มเดี๋ยวก็หาเจอ
ค้นหาหน้าพื้นที่ตัวเอง ไม่ต้องไปคุ้ยลึกนะคะ
ทำน้ำตรงหน้าให้นิ่งที่สุด แหวนเบากลัวปลิว"
นาฬิกาข้อมือเดินดังติ๊ก ๆ ได้ยินเสียงชัดมากค่ะ
มันเงียบมาก มีเสียงหมาเห่ามาจากไหนไม่รู้
ทั้งแกงค์เหมือนเข้าใจโดยไม่ต้องบอก
ทุกคนเงียบ เงียบอย่างเดียว
หายใจอีกอย่างที่ทำ
เราก็ภาวนานะคะ ขอให้เจอด้วยเถิดค่ะ
เจ้าป่าเจ้าเขา (หนูกลัว)
/ตอนนั้นก็คิดว่า คนละศาสนากันจะขอยังไง
หาเจอนะคะ เด็กดีใจมาก
ส่วนตัวครูตอนนั้นคิดว่าไม่น่าจะเจอนะคะ
แต่ไม่หาเลยมันก็เหมือนไม่พยายาม ต้องลองก่อน
ส่วนตัวทำไมไม่ไปหาด้วย
ไม่กล้าอ่ะค่ะ กลัวมีมือในน้ำมาช่วยหา
คิดแบบนั้นจริง ๆ ค่ะ กลัวแต่ก็ต้องแสร้งนิ่ง
ถ้ามีใครคนหนึ่งวิ่ง ที่เหลือคงวิ่งตาม
คนที่เลือกมาในกลุ่มกัน 7 คนก็เลือกคนที่
ไม่เล่น นิ่ง ๆ รับผิดชอบเชื่อใจได้มาค่ะ
ถ้าเราเอาคนขี้แกล้งมามันก็สนุกดีแต่กลัว
เวลาโดนแกล้งเด็กวิ่งกัน กลัวเด็กหายค่ะ
ความตั้งใจคือ เราพาลูกเขามา ต้องพากลับให้ปลอดภัยค่ะ
นี่คือความตั้งใจทุกครั้งที่ออกนอกพื้นที่
คืนนั้นก็กลับมานั่งล้อมวงต่อค่ะ
คราวนี้เล่าเรื่องประทับใจกัน สนุกมาก
น้ำค้างเริ่มตกแรงก็เลยเข้าที่นอนกันค่ะ
กะเล่นกันให้ง่วงที่สุด ตอนไปนอนจะได้หลับเลย
แต่พวกเราก็สวดมนต์ แล้วนอนกันนะคะ
หลับสบายเลย
ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ ถามว่าประทับใจอะไร
ชอบการทำงานแบบวางแผน แบ่งงานกันทำ
และเมื่อเกิดปัญหาไว้ใจกันค่ะ ที่ไปไม่สนิทกันมาก
แต่ทำงานง่ายเพราะวัตถุประสงค์เดียวกัน
อาจจะเรียกว่า "ใจเดียวกันมังคะ" ^^
งานเลยราบรื่นผ่านไปได้ด้วยดี
ทั้งนี้ก็ต้องขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยค่ะ
ที่พาเราขับเคลื่อนไปทุกจุดอย่างปลอดภัย
ตรงนี้ครูใส่ Link ไว้ให้ด้วยนะคะเผื่อใครไปเที่ยว
เดี๋ยวนี้ถนนหนทางสบายขึ้นมาก ๆ ค่ะ
/น่าจะอยู่ในเขาเดียวกับโรงเรียน
ถ้าใครทราบมาเขียนเพิ่มได้นะคะ
touronthai.com
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
