"การรอคือหนึ่งในกลยุทธ์ที่สำคัญ"
ตัวผมเองด้วยความที่เป็นคนใจร้อนและไม่ชอบอะไรที่ต้องรอนานๆ
ทำให้ยิ่งรอนานความตื่นเต้นจะยิ่งถูกเจือจางไปด้วยสถานการณ์ที่แทรกเข้ามา
จนนานเข้าๆก็แปรเปลี่ยนเป็นความเดือดเนื้อร้อนใจ
ถ้ามีโอกาสลงมือได้ในขณะนั้นจะลงมือทำไปเลย
และบ่อยครั้งที่ผลลัพธ์ออกมาไม่เป็นแบบที่ตั้งใจ
เมื่อได้วิเคราะห์ถึงผลลัพธ์แล้วปัจจัยหนึ่งที่พบเลยคือใจร้อนเกินไป
จากที่จะใช้ความสามารถในการทำงาน
กลับกลายเป็นว่ามีอารมณ์เข้ามาผสมปนกับเนื้องานนั้น
จึงมาเรียนรู้ว่าในหลายๆเรื่องการรออย่างใจเย็นไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามไปได้
"การรอ คือ ส่วนหนึ่งของ Process"
เอาเข้าจริง "การรอ" คือส่วนหนึ่งของกระบวนการ
และอาจเป็นหนึ่งในขั้นตอนที่สำคัญ
ในการที่จะบรรลุเป้าหมายใดเป้าหมายหนึ่งไปได้
จากประสบการณ์ในการเทรดหุ้นรายวันหรือที่มักเรียกกันว่า
Day trade นอกจากจะเป็นการลงทุนที่เรียกได้ว่า
กระชากจิต กระตุกใจ แล้ว
ยังเป็นสนามที่ให้เราได้แข่งกับอารมณ์ตัวเอง
ในที่นี้ผมจะเล่าประสบการณ์ในผลิตภัณฑ์ตัวหนึ่ง
ที่ผมมักลงทุนบ่อยๆ มันคือ "ตราสารอนุพันธ์"
เรียกในชื่อนี้อาจจะไม่คุ้นกันซักเท่าไหร่
เพราะผู้คนมักรู้จักมันในนาม "DW"
อธิบายอย่างง่ายๆ
มันคือผลิตภัณฑ์ทางการเงินที่สามารถทำกำไรได้ทุกสภาพตลาด
ไม่ว่าจะขึ้นหรือลง (Call or Put) ก็สามารถทำกำไรได้
ฮั่นแน่! แบบนี้ก็ง่ายน่ะสิ ก็แค่เดาว่าขึ้นหรือลง
ใช่ครับ ช่วงแรกผมก็คิดแบบนั้น
แต่พอเริ่มขาดทุนย่อยยับ จึงได้รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย
แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถ
น่าจะพอเข้าใจกลไกการทำกำไรของ DW กันบ้างแล้ว
เข้าเรื่องกันเลยแล้วกัน
หลายครั้งที่ผมต้องขาดทุนกับผลิตภัณฑ์ทางการเงินตัวนี้
เพราะ "อารมณ์"
มันคืออารมณ์ 90% ที่ทำให้ผมขาดทุน
ในสภาพตลาดบางสภาพ
ผมเกิดความไม่แน่ใจว่าแผนที่วางมานั้นจะได้ผลไหม
เพราะหุ้นตัวที่สนใจอยู่นั้นไม่ได้เป็นไปตามแผน
แต่ด้วยอารมณ์ที่ว่า คงไม่หรอกมั้ง
ซื้อไปก่อน ผิดทางเดี๋ยวค่อยแก้ สรุปคือ ไม่รอดครับ
ผมเลือกที่จะลงทุนในสถานการณ์ที่
ผมคาดการณ์ไม่ได้ และไม่เป็นไปตามแผน
ต้องขาดทุนจำนวนมาก เพราะความมั่นใจเกินไป
ไม่เลือกที่จะรอต่อสู้ในสถานการณ์ที่เราถนัด
มันส่งผลให้ต้องตัดสินใจว่าจะตัดขาดทุน (Cut loss)
และเมื่อถึงขั้นนี้แล้ว
มันยากที่จะทำใจให้ขายไปทั้งที่ขาดทุน
ในสถานการณ์นี้ทำให้ผมได้นึกถึง "สุมาอี้"
ในเรื่องสามก๊กเลย
เป็นอีกตัวละครหนึ่งที่ไม่ค่อยโดดเด่นมาทั้งเรื่องแต่ผงาดได้ในตอนท้าย
รอให้ขุนศึกเก่งๆรบกันได้ก่อน
ส่วนตัวผมมองว่า
สุมาอี้คือผู้ชนะในศึกสามก๊กอย่างแท้จริง
สำหรับใครที่ติดตามอ่านสามก๊ก
จะรู้จักชื่อนี้เป็นอย่างดี
ทุกครั้งที่ผมต้องรอจังหวะที่เหมาะสม
ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม ผมมักจะนึกถึง "สุมาอี้" เสมอ
การรอไม่ใช่การออกนอกเกมการแข่งขัน
แต่มันคือกลยุทธ์หนึ่งซึ่งจำเป็นต้องใช้เมื่อมันจำเป็นต้องใช้
แต่ต้องมีปัจจัยมากพอที่ทำให้รู้จะรอเมื่อไหร่
เมื่อไหร่ที่ควรเดินหน้าลุยต่อ
เหมือนเสือที่ซุ่มรอเพื่อจะกระโจนเข้าหาเหยื่อ
ถ้าเสือไม่ซุ่มรอเดิน ดุ่มๆ เข้าไปมีหวังเสือได้กลายเป็นสัตว์กินพืชไปแล้ว
- 22
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
