อีกเรื่องที่ทำให้คอยนอนคิดมาก
และเสียใจตลอดเลยคือ หนูโทรมลงค่ะ
โทรมแบบเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง
หน้าตา หรือผิวพรรณ ทุกอย่างแย่ลงไปหมด
จนตัวหนูเองบางทีแทบไม่กล้าจะส่องกระจกเลยค่ะ
และแน่นอนว่าหนูหนีหายการเล่นโซเชี่ยลไปเลย
หนูน่ะ อยู่ในกลุ่มเฟซบุ๊คที่รวมคนเป็นโรคไต
หนูก็เข้าไปสอบถามว่า พี่ๆดูแลผิวกันอย่างไรคะ
ซึ่งหนูก็ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากที่มาตอบอย่างใส่ใจ
แต่มันก็จะมีพี่ๆบางคน ที่ชอบบอกให้หนู "ปลง"
เรื่องโรค เรื่องความเป็นอยู่ โอเคหนูปลงนะ
จนทุกวันนี้หนูก็อยู่กับมันได้
ไม่ว่าหนูจะกินอะไรได้น้อยลง หนุโอเค
หรือจะมีสายล้างไตทางหน้าท้องติดพุงหนุไปตลอดชีวิต
หนูก็โอเคนะ โดนจิ้ม โดนแทง โดนเจาะ
ไม่รู้กี่เข็ม มีร้องไห้งอแงบ้าง แต่สุดท้ายก็โอเค
แต่เรื่องโทรมลงหนูปลงไม่ได้จริงๆว่ะพี่
คือต้องจับเข่าคุยกันก่อนเลยว่า เอาตรงๆก่อนป่วย
หนูคิดว่าหนูสวยนะ ใครจะว่ายังไงก็ช่าง
หนูเป็นคนรักสวยรักงาม เป็นวัยรุ่นอายุ 24 สดใสคนนึง
จู่ๆชีวิตก็เล่นตลก เป็นโรคเรื้อรัง
ที่จะพรากเอาช่วงชีวิตเราไปเลยกับช่วงชีวิตที่เหลือ
จนกว่าจะตาย
จะให้หนูปลง? บ้าแล้วค่ะ บ้าแล้ว
หนูรับไม่ได้นะที่หน้าหนูมันแย่ลง
จากเดิมที่แค่ทาแป้งเย็นก็สามารถออกจากบ้านได้แล้ว
(ก็หนูว่าหนูสวยนะ) จนตอนนี้
โทรมจนแต่งหน้าก็ขุนไม่ขึ้นแล้ว
ท้อนะคะ แต่ก็ได้แต่ทน และยังคงนอยด์อยู่ทุกวัน
ไม่ต้องบอกให้ปลงหรอกค่ะ ต่างคนต่างความคิด
และหนูเอง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ได้อยากสวยไปเพื่อใคร
ผู้หญิงน่ะอยากสวยเพื่อตัวเองทั้งนั้นละค่ะ
ไม่ได้จะสวยไปให้ใครดูเลย ชั้นสวยให้ตัวเองภูมิใจนี่ละ
เพราะงั้นจะมาบอกให้ปลง เก็บคำพูดนั้นไว้เถอะค่ะ
ให้กำลังใจแบบอื่นยังจะดีใจซะกว่าอีก
แล้วยิ่งหนูเปิดไปดูรูปเก่าๆ ในใจก็คิดแต่ว่า
เราแม่งมาถึงจุดนี้ได้ไงวะ
ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจจริงๆค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
