“เรียกรถรึเปล่าครับ?” (ตอนที่ 2/2)
“เห้ย!!!!”
แต่แล้วผมก็ผมตกใจสุดขีดเมื่อจังหวะที่กำลังหันกลับมานั้น ผมเห็นอุบัติเหตุอยู่กลางถนน ตรงตำแหน่งที่เธอปักหมุดไว้เป๊ะ รถเก๋งสีดำสภาพหน้ายุบเพราะชนเข้ากับเกาะกลางถนน โดยมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเมาโซเซออกมาจากซากรถ มาหยุดยืนอยู่กลางถนน ก่อนจะถูกรถกระบะพุ่งชนอย่างแรงจนกระเด็นไปต่อหน้าต่อตาผม..
ผมมั่นใจว่า ผู้หญิงคนนั้น คือคนคนเดียวกับที่นั่งซ้อนท้ายผมเมื่อกี้นี้เลย ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม มันใช่ทุกอย่าง!
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะภาพที่เห็นนั้นมันชัดเจนมาก ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และที่แปลกกว่านั้นคือ ภาพตรงหน้ามันค่อยๆจางหายไปราวกับผมตาฝาดไปเอง
ผมมองดูในมือถือก็ยังขึ้นแสดงอยู่เลยว่าลูกค้าคนนี้เรียกใช้บริการจริงๆ เมื่อกดปุ่มยืนยันส่งลูกค้าสำเร็จ ก็มียอดเงินโอนเข้ามายิ่งเพิ่มความสับสนจนผมเริ่มปวดหัว หรือสงสัยผมคงจะเบลอหนักมากเพราะนี่มันก็ดึกแล้วด้วยหรือเปล่า? พยายามคิดในแง่ดีน่ะครับ
มือถือผมสั่นอีกครั้งทำให้ลืมความกังวลไปได้ชั่วขณะ เพราะมีลูกค้ารายใหม่เรียกใช้บริการ
สถานที่ผมกำลังมุ่งตรงไปคราวนี้เป็นทาวน์เฮ้าส์ในย่านชุมชนที่เงียบสงัด ลูกค้าออกมายืนรออยู่หน้าบ้านด้วยชุดนอนลายเป็ดสีเหลืองสด
"..." ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร ลูกค้าคนนี้ก็ก้าวขึ้นรถทันทีด้วยความรีบร้อน
"ฮึก.. ไปเร็วๆ ฮือ.." หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกให้ผมเร่งความเร็วไปยังที่หมาย ผมไม่กล้าถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมถึงได้ร้องไห้หนักแบบนี้ แต่ตลอดทางนั้นมีแต่เสียงร้องไห้ของเธอดังขึ้นด้านหลังผม มันค่อนข้างฟังดูหลอนชอบกล
เสียง ฮือ..ฮือ ยาวๆ เบาและเรียบนั่นทำให้ผมขนลุก
สถานที่ปลายทางของเธอคือรพ.แห่งหนึ่ง เมื่อผมส่งเธอถึงที่หมาย เธอก็หายไปจากเบาะหลังผมอีกแล้วเหมือนเช่นลูกค้าคนก่อนๆ แต่เมื่อผมหันกลับมาก็เห็นเธอเดินเข้ารพ.ไปอย่างปกติ
จังหวะที่ผมหันมากดปุ่นยืนยันนั้น เพียงแค่เสี้ยววินาที อยู่ๆก็มีลมหนาวยะเยือกพัดมาทางซ้ายจนต้องหันไปมอง
ภาพที่เห็นคือมีคนตกลงมาจากตึกของรพ. สภาพจมกองเลือดแขนขาหักบิดเบี้ยว ดวงตาเบิกโพลงเปิดถลนมองมาทางผมพอดี
เค้าคนนั้นก็คือลูกค้าชุดนอนลายเป็ดสีเหลืองของผมอีกแล้ว! มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะวิ่งขึ้นตึกไปเร็วขนาดนั้นเพื่อกระโดดลงมา มันเร็วเกินไป ดังนั้นผมมั่นใจแล้วว่าผมโดนแล้วครับ โดนผีหลอกเข้าเต็มๆ!
เมื่อคิดได้เช่นนั้นผมก็รีบขี่รถตรงกลับบ้านทันที ขณะเดียวกัน มือถือก็มีเสียงแจ้งเตือนลูกค้าเข้ามาไม่หยุด ผมพยายามกดยกเลิกแต่ไม่สำเร็จ รายชื่อลูกค้าที่เรียงรายต้องการใช้บริการต่างหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆจนมือถือแทบจะระเบิด แล้วอยู่ๆก็มีสายเรียกโทรเข้ามา ผมจึงกดรับสายทันทีโดยไม่ทันได้ดูว่าเป็นใคร
"ครับ?"
"สวัสดีค่ะคุณธนภพ คุณกดยกเลิกไม่ได้นะคะ"
"นี่ใครครับ?"
"คุณกดยกเลิกไม่ได้นะคะ ต้องกดรับลูกค้าเท่านั้นค่ะ"
"ผมโดนผีหลอกยังจะให้ผมทำอยู่อีกหรอครับ ไม่เอาล่ะ! ผมไม่ทำแล้ว!"
"ไม่ได้ค่ะ ต้องกดรับค่ะ คุณสัญญาแล้วนะคะ"
"สัญญาอะไรครับ?"
"ก็ที่เซ็นสัญญาไงคะ คุณเซ็นสัญญาแล้วว่าจะทำงานกับเราไปตลอดชีวิต"
"ห้ะ? นี่ ไม่ตลกนะครับคุณ" ทำงานไปตลอดชีวิต มันมีที่ไหนกัน แบบนี้มันเรียกขู่กันชัดๆเลยไม่ใช่หรอ
"ก็ มันเป็นความผิดของคุณเองที่ไม่อ่านสัญญาให้ดีนี่คะ เมื่อสัญญาแล้ว ก็ต้องรักษาสิคะ ของแบบนี้ไม่ว่าผีหรือคน มันก็เป็นสิ่งที่ต้องทำไม่ใช่หรอคะคุณธนภพ?"
".....ผี หรอ?"
"ใช่ค่ะ ออกจะหยาบคายไปหน่อย แต่เพื่อให้คนอย่างคุณเข้าใจง่ายก็ต้องใช้คำนี้ค่ะ"
ดูเหมือนว่าเรื่องยุ่งเหยิงในหัวผมค่อยๆทะยอยเรียบเรียงตัวเองเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้แล้ว จนฉุกคิดได้ว่าที่ผ่านมา ผมบริการรับส่งผีมาโดยตลอดงั้นหรือ?
แล้วอยู่ๆผมก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว ความกลัวเข้ามาครอบงำจิตใจผมจนหัวใจเต้นรัวแรง เหงื่อออกไปทั่วตัวทั้งที่อากาศคืนนี้ก็ไม่ได้ร้อนเลยซักนิด
ผมกดตัดสายโดยไม่สนใจฟังอีกต่อไปแล้ว มุ่งหน้าตรงกลับบ้านอย่างเดียว และเมื่อถึงบ้าน ผมก็ปิดมือถือถอดซิมการ์ดแล้วหักมันโยนทิ้งทันที
แม้ทุกอย่างจะจบลงแล้ว แต่ผมพยายามข่มตานอนเท่าไหร่ ก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงแจ้งเตือนนั้นยังดังหลอนก้องอยู่ในหัวผมไม่หยุด อีกทั้งภาพโศกนาฏกรรมที่วนเวียนมาให้ผมเห็นโดยที่ไม่ได้ปรารถนาเลยแม้แต่น้อย ถึงตัวผมจะไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้มาก่อน แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวอย่างมาก ได้แต่ภาวนาให้รุ่งเช้ามาถึงไวๆ
.
10:04 am
ผมอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปซื้อซิมการ์ดใหม่มา แน่นอนว่าทุกอย่างจบลงด้วยดี ไม่มีอีกแล้วกับเหตุการณ์ประหลาดและงานบ้าบอนั่น มันก็เป็นแค่เรื่องราวที่เข้ามาแล้วก็ผ่านไปเหมือนฝันร้ายในคืนหนึ่งเท่านั้น
แต่คงจะเป็นฝันร้ายที่ผมไม่มีวันลืมเลยทีเดียว
.
02:00 am
ตืด ตืดด..
'คุณมีข้อความใหม่'
"เชี่ย!!!!!"
.
- The End | เรียกรถรึเปล่าครับ? -
“เรียกรถรึเปล่าครับ?” (ตอนที่2/2)
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
