จนในปี พ.ศ.๒๕๕๘ ยายวรรณได้เสียชีวิตกระทันหันเพราะทำงานหนัก คุณตาพร้อมลูกหลานต่างทำใจไม่ได้ร้องไห้กันระงมบ้าน ตาจึงบอกลูกสาวตัวเองว่า
---------- " โทรหาครูว่าแม่สูบ่ยังแล้ว ลาวฮักมันหลายให้มันมาเมี้ยนลาวเข้าโลงแน่ โทรเดียวนี่เด้อ!! อย่าสุลืม" ----------
ลูกสาวจึงโทรงหาครูทันที
...บทสนทนา
-----ก.เอื้อย..เจ้าอยู่ไส
ข.ว่าจั่งได๋หล่า
-----ก.อิแม่เฮาบ่ยังละเด้.....มาเบิ่งลาวแน
ข.ลาวเป็นหยัง
-----ก.ลาวเมื่อยวูบ..ไปหาหมอมื้อเซ่านี่ ...ลาวบ่คืนกะเลยเอาคืนมาบ้าน ..ลาวเคยสั่งบ่ให้ใส่ท่อแหย่ดัง ให้ไปง่ายๆ ตูข่อยเลยเอาลาวคืนมาบ้าน
ข.อ่อจ้าๆ ทำใจแข็งไว้เด้อนาง
-----ก.อิพ่อบอกให้โทรหาเจ้าให้มาเมี้ยนลาวเด้อ...หมู่ข่อยถ่าเจ้าอยู่
ข.หล่า เอื้อยคือสิบ่ได้ไปดอกมื้อนี้ หัวกะออกจากบ้านว่าสิพาลูกไปเที่ยว สูสิเอาไว้จักมื้อ พากันเฮ็ดโลดเด้อ เมือแล้วจั่งสิเข้าไปบอกอิพ่อนำ