ช่วงนี้การเดินทางท่องเที่ยวคงไม่สะดวกกันสักเท่าไหร่และยิ่งการไปต่างประเทศนั้นก็เเทบจะเป็นไปไม่ได้เลยทั้งที่จริงๆแล้วช่วงเวลานี้ในปีก่อนๆเราคงไม่ได้นั่งจิบชาอยู่บ้านเป็นแน่ แต่ถึงกระนั้นแล้วผมโดยนิสัยก็เป็นคนติดบ้านคนหนึ่งทั้งที่มีสถานที่ที่สนใจอยากรู้อยากเห็นอยู่บ้างแต่ด้วยความขี้เกียจก็เลยไม่ค่อยได้ไปไหน
สมัยที่เรียนมหาลัยเพื่อนๆก็ชวนกันไปเดินเขา กางเต็นท์ที่นั่นที่นี้อยู่บ้างแต่ความขี้เกียจประกอบกับคำขวัญ "ครั้งหนึ่งในชีวิต ผู้พิชิตภูกระดึง" ยิ่งเป็นแรงบวกสนับสนุนให้นอนอยู่บ้านอย่างดีเลยทีเดียว
แต่จุดเปลี่ยนก็มาถึงเมื่อวันหนึ่งผมไปเจอหนังสือเกี่ยวกับยอดเขาในเกาะบอร์เนียวหนือ แค่แวบเเรกสิ่งที่ผมนึกขึ้นมาคือฉากการเดินทางของเหล่าพันธมิตรแห่งแหวนและไม่รู้ว่าอะไรดลใจฮ๊อบบิทอย่างผมก็ตัดสินใจซื้อตั๋วและทำเรื่องจัดจองเพื่อเดินทาง
เขาโคตาคินาบาลูถือเป็นการเดินเขาแบบจริงๆจังๆของผมครั้งแรกเลยก็ว่าได้และการเดินเขาครั้งสุดท้ายของผมคือการแบกกล้องดูดาวไปค่ายดาราศาสตร์ตั้งแต่ตอนมัธยม การจะเดินทางไปนั้นไม่ยากเท่าไหร่แต่การจะขอขึ้นและจองที่พักซึ่งเป็นอุทยานแห่งชาติค่อนข้างจะวุ่นวายและใช้เวลาจองล่วงหน้านานพอดูซึ่งผมเองก็ต้องจองล่วงหน้าถึงครึ่งปี และพอได้เดินทางจริงๆก็ดันกลายเป็นช่วงมรสุมเพิ่มความท้าทายไปกันใหญ่
การที่ใช้เวลาจองล่วงหน้านานก็ใช่ว่าจะเป็นข้อเสียซะทีเดียว เวลานานถึงครึ่งปีเพียงพอต่อการเตรียมร่างกายและสร้างกล้ามเนื้อในส่วนที่จำเป็นต่อการเดินเขา รวมถึงความแข็งแรงของปอดเพื่อรับการหายใจบนที่สูงด้วย
โคตาคินาบาลูเองก็ยอดเยื่ยมสมการเป็นอุทยานแห่งชาติและมรดกโลกเพราะระหว่างทางก็จะได้เห็นภูมิประเทศที่หลากหลายทั้งป่าดิบชื้น ป่าโปร่ง ผาหิน และทำให้การเดินขึ้นไปก็หลากหลายตามไปด้วยตั้งแต่การเดินสบายไปจนถึงใช้เชือกพยุงตัว
แต่ถึงจะเหนื่อยและลำบากอยู่บ้าง เสน่ห์ของการเดินเขาคือการภาพเบื้องหน้าที่จะสวยขึ้นเรื่อยๆและความรู้สึกปิติเมื่อถึงจุดหมาย โคตาคินาบาลูไม่ใช่เป็นยอดเขาเเรกในชีวิตผมเท่านั้นมันยังเป็นประตูความรักในการเดินทางเรียนรู้สิ่งใหม่ๆอีกด้วย
หวังว่าถ้าทุกอย่างดีขึ้นเราจะได้กลับมาเดินทางกันอีก....
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
