เด็กบ้านนอกเข้ากรุง
ผมกว่าจะขับรถเป็น อายุก็เลยไปสามสิบกว่าๆ
เคยขับวนรอบวงเวียนใหญ่หลายรอบกว่า
จะกล้าเปลี่ยนเลน เวลาขับรถไม่กล้าแม้จะเปิด
เครื่องเสียงเพราะกลัวไม่ได้ยินเสียงรถคันอื่น
ไม่กล้าพูดคุย...
กลัวถูกเพื่อนล้อสำเนียงบ้านนอก
ไม่กล้าคุยแม้กระทั้งเรื่องสั่งกับข้าว
เพราะกลัว....ว่าจะไปสร้างความยุ่งยากให้แม่ค้า
ไม่กล้านั่งหน้าชั้น...กลัวครูจะเรียกให้ตอบ
เวลาเดินก็ก้มหน้า เพราะ...รู้สึกว่า...ตัวเองต่ำต้อยกว่าคนอื่น
เราต่างหวั่นกลัวต่อหลายๆอย่างที่เป็นเรื่องใหม่ๆ
ขาดความมั่นใจต่อเรื่องราวที่คนอื่นมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ
ไม่กล้าแสดงออก...
แม้แต่เรื่องที่เราถนัดที่สุด
แต่ความจำเป็นทำให้ผม "กล้า"
ที่จะเดินก้าวผ่านคำว่า "จน"
ผมรู้สึกว่าความกล้านั่นเอง
ที่ทลายกำแพงแห่งความกลัว
ที่กักขังผมไว้ตั้งสามสิบกว่าปี
ความกล้า
ทำให้เกิดความเก่งและมั่นใจ
และความมั่นใจก็ทำให้ไม่กลัวที่จะแสดงความคิดเห็น
กล้าที่จะเสนองานใหม่ๆใหญ่กว่าเดิม...
ไม่กลัวแม้จะล้มเหลวติดๆกันหลายครั้ง
เพราะรู้ว่ายิ่งล้มเหลวยิ่งใกล้ความสำเร็จ
ประสบการณ์สอนผมว่า
สิ่งที่จะทำให้เราชนะความกลัวได้อย่างเบ็ดเสร็จ
คือการที่เราต้องเรียนรู้
ต้องคิดให้ออกว่า ถ้าสำเร็จแล้วได้อะไรบ้าง
ถ้าล้มเหลวแล้วต้องเสียอะไรบ้าง!!!
ปัญหาจากความล้มเหลวทำให้เราสูญเสียก็จริงอยู่
แต่ผมแน่ใจได้เลยว่านักรบต่างรู้!!!
ว่าตนยังคงเหลืออะไรในวันแพ้
เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ "กล้า" มาก่อน "เก่ง" เสมอ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
