รัฐประหาร 2557 กับประสบการณ์ส่วนตัวของผม
ภาพที่ทุกคนจำกันได้ดีเมื่อ 22 พ.ค. 57
"ไอ้ปราชญ์เข้ากรุงเทพโว้ย!"
เสียงหมู่เหมียวตะโกนเรียกหลังเปิดประตูห้องนอนพลทหารกองบังคับการกองพันเข้ามา ขณะนั้นประมาณ 3 ทุ่มของคืนวันที่ 21 พ.ค. 57 ผมสะดุ้งตื่นพร้อมกับนึกในใจว่า 'เวลานี้มาถึงแล้วจริง ๆ สินะ!'
ก่อนหน้านั้นเกือบ 3 เดือน มีการเรียก "พร้อมรบ" คือการเรียกเตรียมกำลังพลและอาวุธพร้อมมือให้ครบจำนวนในเวลาประมาณ 30 นาที ทำแบบนี้แทบจะสัปดาห์เว้นสัปดาห์ เผื่อว่ามีคำสั่งเรียกจริงมาจะได้สนองทัน
เมื่อรู้ว่าของจริงมาถึง ผมแต่งตัวไปรวมพล ก่อนจะถูกสั่งให้ปลดอาวุธ ถอดชุด แล้วนั่งรถรองผู้พันเข้ากรุงเทพแทนขบวนรถขนพลทหารของกองพัน เพื่อที่จะมาเคลียร์เส้นทาง ดูลาดเลาว่าทางปลอดโปร่งไหม รถผมวิ่งนำหน้าขบวนประมาณ 30 นาทีได้
ผมส่ง sms หาแม่ บอกว่า "หนูต้องเข้ากรุงเทพแล้วนะคืนนี้ ขอพรให้ด้วย" ก่อนจะขึ้นรถรองผู้พัน
ผมคิดวนอยู่ในหัวระหว่างที่ใจสั่นมือสั่น "ถ้าต้องยิงผู้ชุมนุมตามคำสั่ง จะทำไงวะ?" แล้วผมก็ไม่มีคำตอบกับตัวเองจริง ๆ ในตอนนั้น มันกระอักกระอ่วนมากในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาชั้นล่างสุด
เช้ามืด 22 พ.ค. 57 ผมถึงพุทธมณฑลพร้อม ๆ กับการประกาศยึดอำนาจรัฐประหารของพล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ผบ.ทบ.ในขณะนั้น ซึ่งแต่งตั้งคณะคสช.ขึ้นมาพร้อม ๆ กัน
ตอนแรกผมคิดว่าแค่เข้ามาคุมฝูงชนไม่ได้มายึดอำนาจอธิปไตยไปจากประชาชนคนไทยเจ้าของประเทศ เมื่อหาที่ตั้งฐานได้ หน่วยของผมส่วนหนึ่งถูกส่งไปพุทธมณฑลสาย 3 ที่อยู่ของกลุ่มคนเสื้อแดง โชคดีที่พวกเขาให้ความร่วมมือ จึงไม่มีความรุนแรงเกิดขึ้น
👉 การรับรู้ข่าวสารก่อนเกิดรัฐประหาร
ผมเป็นทหารเกณฑ์ผลัด 2/56 พอดี เริ่มฝึกพฤศจิกายน พอเข้าต้นปี 57 สถานการณ์ในกทม.ก็เริ่มน่าเป็นห่วง ผมรู้ได้ไงน่ะหรอ? ฟังจากครูฝึกอย่างเดียวครับ เพราะตอนนั้นเราไม่มีอุปกรณ์สื่อสารใด ๆ เขาว่าก็ต้องว่างั้น รับข่าวสารด้านเดียวแบบไม่มีทางเลือก
ช่วงนั้นก็เริ่มมีสัญญาณแล้วว่ารัฐบาลอาจคุมไม่อยู่หากใช้กำลังตำรวจอย่างเดียว ต้องให้ทหารช่วย ผมเข้าใจอย่างนั้นจริง ๆ ครับ คือเข้ามารักษาความสงบไม่ให้คนไทยรบกันเอง แต่พอเข้ามาถึงกทม. แล้วพลเอกประยุทธ์ประกาศรัฐประหาร ผมในฐานะพลทหารซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาระดับต่ำสุดจะทำอะไรได้ล่ะครับ 😶
ช่วงแรกเราได้รับการต้อนรับดีมากครับ ไม่เห็นการต่อต้านใด ๆ เช่นที่เกิดขึ้นในช่วงประมาณ 2-3 ปีมานี้เลย ประชาชนนำอาหาร เครื่องดื่ม ขนมจำนวนมากมาให้ ณ ที่ตั้งหน่วยเพื่อแทนคำขอบคุณที่เข้ามาทำให้เกิดความสงบในพื้นที่ตามชื่อเต็มของค.ส.ช.
อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปราว 1 เดือน ประชาชนก็ไม่ค่อยมาหาแล้วครับ 😅 สงสัยจะอยู่นานเกินไป นานเกินจำเป็น และเริ่มมีมาตรการอะไรหลายอย่างที่ประชาชนชักจะอึดอัด แต่ก็ไม่พบการต่อต้านนะครับแค่รู้สึกว่าแรงหนุน ณ ที่ตั้งหน่วยมันน้อยลงจริง ๆ
อีกเรื่องที่ต้องสารภาพเลยก็คือช่วงนั้นก็ยังคงรับข่าวสารทางเดียวครับ จากผู้บังคับบัญชาเท่านั้น ก็เรามันหน่วยความมั่นคงนี่นะจะไปรับข่าวจากไหนได้อีก ไม่มีข่าววงไหนจะวงในเท่าเราแล้ว เอกสารลับก็คงมีแต่เรานี่แหละที่เห็น สื่อยุคนั้นน่าจะเห็นยาก ต่างจากยุคนี้ที่มีคนในแอบส่งมาให้สื่อใช้เปิดโปงหน่วยงานราชการต่าง ๆ อยู่เนือง ๆ
ี
👉 เห็นอกเห็นใจเจ้าหน้าที่มากขึ้น
เนื่องจากตัวเองเคยอยู่ในจุดนั้น พอปลายปีที่แล้วจนถึงต้นปีนี้เวลาเห็นข่าวม็อบ ผมเข้าใจความอึดอัดของเจ้าหน้าที่ที่รู้ว่าบางอย่างมันผิด แต่เมื่อคุณสวมเครื่องแบบนั้นอะไรหลายอย่างมันก็บีบให้คุณต้องฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบและไม่อยากทำ
การจะไปตีตราว่า "หากทำได้แค่ทำตามคำสั่ง คุณก็ไม่ต่างอะไรจากเดรัจฉาน" ผมว่ามันจะเกินเลยไปหน่อย
ทำไมเราเรียกร้อง sympathy and empathy จากคนอื่นแต่เรากลับแสดงออกว่ากำลังเพิกเฉยที่จะมอบมันให้กับเจ้าหน้าที่รัฐบ้าง
ยิ่งล่าสุดเห็นสถานการณ์ในเมียนมาแล้วผมก็ได้แต่ภาวนาว่าคำสั่งในการรับมือม็อบไทยจะไม่เป็นไปในทำนองเดียวกันเพื่อนบ้าน
แต่หากมีการยั่วยุหรือภัยคุกคามต่อชีวิตของกำลังพลหรือที่ตั้งหน่วย มันก็อาจมีความรุนแรงเกิดขึ้นได้ อย่าลืมว่าเจ้าหน้าที่ก็คนเหมือนกัน มีอารมณ์และมีอาวุธด้วย และบางส่วนอาจมีอคติปะปนอยู่ด้วยก็เป็นได้ครับ
สุดท้ายนี้ ขอโทษพี่น้องประชาชนทุกท่านที่เคยมีส่วนร่วมในการยึดอำนาจครั้งนั้น ผ่านมา 7 ปีแล้วผมเข้าใจดีเลยว่าพวกท่านต้องเดือดร้อนกันขนาดไหนโดยเฉพาะเมื่อผมกลับมาเป็นพลเรือนเฉกเช่นทุกท่าน ขอโทษจริง ๆ ครับ 🙏
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
