I care just my life - EP 2
•เมื่อช่วงมิดเทอมผ่านไป ของเทอมสุดท้ายและปีสุดท้ายของการเรียนมหาลัย ถึงแม้ว่าการสอบที่ผ่านมาจะผ่านไปด้วยดี แต่ก็มีเรื่องที่ต้องกังวลอีกหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องฝึกงาน แน่นอนแหละว่ามันยังมาไม่ถึง แต่ทำไมปฏิกิริยาของสมองถึงวนเวียนซ้ำๆกับเรื่องเดียว หรือเพราะว่ามันถึงการก้าวสู่การเรียนรู้เพื่อจะเติบโตอีกขั้น เคยตั้งคำถามกับตัวเองมั้ยว่าทำไมต้องเครียดกับอะไรที่มันยังมาไม่ถึง
Market in the moon
"ไม่ต้องไปเครียดกับอนาคต"
ฉันคนที่พูดแบบนี้ทุกวัน แต่แม่งก็คิดมากไม่หยุดคิดอยู่ทุกวันจนลืมไปว่าวันนี้ก็คือชีวิตเหมือนกัน พยายามมองหาหนังสือเพื่อค้นหาตัวเองให้เจอว่าแท้จริงแล้วเราอยากเดินทางแนวไหนมากที่สุดเอาจริงๆมาพอถึงจุดนี้จุดที่โฟกัสเริ่มจางลง อาจจะเจอปัญหาจากภายนอกด้วยแหละการเมืองประเทศเอยใดปัญหาเศรษฐกิจการจัดการของระบบรัฐกับเรื่องโรคระบาดที่ไม่รู้ว่าจะควบคุมได้ตอนไหน มันทำให้ชีวิตเราก้าวได้ช้าลง และก็คงมีหลายคนที่คงรู้สึกแบบเดียวกัน
•จุดโฟกัสที่เริ่มจางลง
ในบริบทสิ่งแวดล้อมที่เป็นอยู่ในปัจจุบันช่างเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝัน เมื่อจังหวัดที่ฉันอาศัยอยู่ล้อมรอบด้วยโรคโควิด ในขณะเดียวกันฉันกำลังศึกษาอยู่ฉันปีที่ 4 ของมหาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน ช่วงนี้เป็นช่วงที่ฉันกำลังจะจบมหาลัยและอย่างที่พูดไปเบื้องต้นจะเห็นได้ว่าฉันมีความเคียดไม่ใช่น้อย สิ่งที่ฉันคาดหวังจากมหาลัย คือการได้รับความเห็นใจจากผู้บริหารของมหาลัยเพียงเล็กน้อย หรืออาจจะเรียกว่าเป็นความเมตตาในฐานะมนุษย์ด้วยกัน เพื่อแบ่งเบาภาระนิสิต แต่ไม่เลย ฉันกลับผิดหวัง เมื่อมีกฎจากผู้บริหารว่าด้วยเรื่องการขยายระยะเวลาจบของเทอมนี้ซึ่งเป็นเทอมสุดท้ายของฉันออกไป ซึ่งแน่นอนว่ามันกระทบกับการฝึกงานของฉันเต็มๆ แต่ด้วยความที่ไม่มีนิสิตคนไหนเห็นด้วยกับกฎนี้ จึงได้ทำเรื่องขอความเห็นใจให้นิสิตอีกครั้ง ถึงแม้การออกมาประกาศข้อความฉบับใหม่ จะไม่สมหวังสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังพอมีเวลาเตรียมตัวในการฝึกงาน เป็นปีแรกสะด้วยสิที่ต้องมีการเปลี่ยนแปลงอะไรแบบนี้ ถึงแม้วันที่จะได้ฝึกงานยังมาไม่ถึง แต่ต่อให้มาถึง ก็ไม่รู้จะได้ฝึกงานไหม เพราะเพื่อนเราหลายคนที่ไปฝึกเทอมที่แล้วก็โดนส่งตัวกลับเนื่องจากปัญหาโรคระบาดนี้ แล้วแบบนี้ มันจะไม่เกิดความสับสนได้ไง ที่เราพูดมาทั้งหมด เราแค่คิดว่าทำไมมหาลัยไม่มีความชัดเจนไปเลย ในเมื่อโรคนี้มันยังควบคุมไม่ได้ อย่างที่เห็น นิสิตเทอมที่แล้วก็โดนส่งตัวกลับ พอมาเทอมนี้ยังจะให้ไปฝึกงานอีกหรอ ขยายวันปิดเทอมออกไปออกมา ออกหนังสือข้อความหลายฉบับ แต่ไม่มีหนังสือฉบับไหนชัดเจนเลยสักฉบับ ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันส่งผลกระทบเต็มๆต่อตัวนิสิต แล้วตัวฉันเองต้องเอายังไงต่อไปอะ อนาคตมันเริ่มจางลงเรื่อยๆแล้วสินะ
แต่แค่อยากบอกตัวเองว่า ไม่เป็นไรนะ “เราแค่ต้องเป็นเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดอย่ากดดันตัวเองก็พอ” ถึงแม้ว่าคำนี้จะพูดมาไปแล้วร้อยๆครั้งก็ตาม แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นทุกครั้ง
:))
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
