ในวัยหนุ่ม ผมมักถามตัวเองว่า อะไรคือสาระของชีวิต
พออายุมากขึ้น ก็เลิกถามไปนานแล้ว
ทำไม?
อาจารย์เจ้าโจวฉงเซิน (趙州從諗) หรือที่คนทั่วไปนิยมเรียกว่า เจ้าโจว เป็นพระเซนใน (พ.ศ. 1321-1440) เป็นพระเซนที่มีสีสันที่สุดรูปหนึ่ง สอนธรรมแบบแทงทะลุใจ
เจ้าโจวเป็นเจ้าอาวาสวัดเก่าชื่อ กวนยินเหยียน ทางตอนเหนือของจีน มีศิษย์มาเล่าเรียนธรรมมาก
ท่านบอกว่า “เซนก็คือจิตในทุก ๆ วันของเจ้านั่นเอง”
ครั้งหนึ่งพระใหม่รูปหนึ่งพูดกับอาจารย์เจ้าโจวว่า “ศิษย์เพิ่งมาใหม่ในวัดนี้ โปรดสั่งสอนศิษย์ด้วย”
เจ้าโจวถามศิษย์ใหม่ว่า “เจ้ากินข้าวต้มแล้วหรือยัง?”
“กินแล้ว”
“ถ้าเช่นนั้นก็จงไปล้างชามเสีย”
ได้ยินเท่านี้ ศิษย์ใหม่ก็บรรลุธรรม
บทสนทนานี้บอกอะไร? อาจารย์เจ้าโจวอาจต้องการบอกศิษย์ว่าวิถีทางที่ดีที่สุดก็คือวิถีชีวิตสามัญธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ และเราเรียกความไม่มีอะไรพิเศษนี้ว่า ‘เซน’ อาจารย์เจ้าโจวอาจอยากบอกว่าจงใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน เดินไปทีละขั้น หิวก็กิน กินแล้วก็ล้างชาม ไม่ต้องคิดไปไกลถึงสาระของชีวิตหรือเป้าหมายไกล ๆ
บางทีอาจารย์เจ้าโจวอาจอยากบอกว่า การค้นหาสาระก็คือความไร้สาระชนิดหนึ่ง
อาจารย์มู่โจวเต้าหมิง (睦州道明) ก็เป็นปรมาจารย์เซนอีกท่านหนึ่ง (พ.ศ. 1323-1420) เมื่อศิษย์ถามท่านว่า “เราสวมเสื้อผ้าและกินทุกวัน มีทางใดหรือไม่ที่จะหนีพ้นจากการสวมเสื้อผ้าและกินทุกวัน?”
อาจารย์ก็ตอบว่า “เราสวมเสื้อผ้า เรากิน”
“ศิษย์ไม่เข้าใจ”
“หากเจ้าไม่เข้าใจ ก็จงสวมเสื้อผ้าและกินอาหารเถิด”
ฟังดูเหมือนอาจารย์กวนประสาท แต่ความหมายคล้ายจะบอกว่า ชีวิตก็คือการใช้ชีวิต ไม่มีอะไรซับซ้อน
Don’t think too much!
แต่กว่าจะไม่คิดมากได้อย่างนี้ ก็ผ่านการคิดมากจนเข้าใจว่า สาระของชีวิตอาจเป็นเพียงมายา
คำพูด “ง่วงก็นอน หิวก็กิน” อาจเพียงชี้ว่าชีวิตไม่ได้มีสาระหรือไม่มีสาระ
มันไม่มีอะไร
มันเป็นเช่นนี้เอง
ผ่านเส้นทางของชีวิตมาทั้งชีวิต ในที่สุดผมก็พบว่าสาระก็คือไร้สาระ ไร้สาระก็คือสาระ ขึ้นกับจะยึดจับหรือไม่ยึดจับ
ชีวิตก็คือการใช้ชีวิต หายใจได้ก็หายใจไป หายใจไม่ได้ก็ไม่ต้องหายใจ สบายใจก็ยิ้ม ไม่สบายใจก็ไม่ต้องยิ้ม อยากทำสิ่งดี ๆ ก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ (ยกเว้นซักผ้า เพราะซักผ้าไม่ใช่งาน มันคือความรัก)
นี่เองที่ทำให้ผมเลิกถามตัวเองมานานแล้วว่า ชีวิตจำเป็นต้องมีสาระไหม
จากหนังสือ #ความสุขเล็กๆก็คือความสุข / https://bit.ly/3pjUrfr
- 71
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
