คุณที่วิ่งทิ้งห่างออกไป และคนที่ยังเก็บเรื่องของคุณไว้ที่เดิม
‘บางที เรานี่ก็เป็นคนที่ไม่เคยคิดจะทิ้งอะไรไปบ้างเลยเนอะ’
ฉันบอกเขาที่ยืนหันหลังอยู่
‘อืม ว่ากันว่าบางอย่างควรเก็บไว้
บางอย่างควรละทิ้งไปซะ’
เขาบอกกลับมาแบบนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าสีหน้าของเขาเป็นยังไง ได้แต่เพียงคิด ว่าคงเรียบเฉยพอดู
ประโยคที่ฟังดูสมเหตุสมผล
ราวกับเป็นสัจธรรมของชีวิต
แต่น่าแปลกเหมือนกันนะ ที่พอเอาเข้าจริง ๆ แล้ว
เราก็ไม่เคยทำได้เลย...
พอมองย้อนกลับไป มีเรื่องราวต่าง ๆ นานามากมายทั้งดี-ร้าย สุข-เศร้า เหงา-อบอุ่น ร้อน-หนาว เสียใจ-สบายใจ หรือแม้แต่เรื่องที่บางทีก็ไม่สามารถแยกออกมาได้ว่าเป็นหมวดหมู่ไหน หรือบางทีก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าตัวเราเองรู้สึกอย่างไรอยู่กันแน่
‘เธอทำได้ยังไงหรอ’
‘ทำอะไร’
‘เดินต่อไป…แบบที่ไม่ต้องมีอะไรจากอดีตตามติดไปด้วย’
‘ก็..แค่ลืมมันไป’
‘ง่ายเพียงนั้นเชียวหรือ’
‘ก็แค่สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ก็จะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังแล้ว’
น่าแปลกที่บางทีหลาย ๆ เรื่องราวเหล่านั้น เราก็ยังคงพยุงมันไว้มาจนถึงวันนี้ วันที่เรื่องทุกอย่าง—จบสิ้นลงไปแล้วเสียด้วยซ้ำ และก็ไม่ได้มีทีท่าว่ามันจะมีความสำคัญอะไรกับใครอีกต่อไป บางเรื่องเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ ที่เหมือนล่องลอยอยู่บนเส้นเวลา…ที่เพียงขยับปัดเป่า มันก็พร้อมปลิวหายไปในสายลม ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“เรื่องที่อยากจำกลับลืม
เรื่องที่อยากลืมกลับจำ”
เห่ยชะมัด…แต่บางทีในชีวิตชีวิตหนึ่ง ประโยค ๆ นี้ก็เกิดขึ้นได้จริง ๆ …และบ่อยครั้งเสียด้วย
เราแปลกใจเหมือนกันที่บางทีเพียงเรื่องราวเล็ก ๆ ที่ดูไม่ได้สลักสำคัญกับใคร(อีกแล้ว) เรากับพยุงหอบหิ้วมันไว้มาตลอดทาง จะว่าเป็นภาระก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นประโยชน์มั้ยก็ไม่เชิง
‘แล้วเคยคิดถึงมันบ้างมั้ย’ —ฉันถามเขา
‘เรื่องอะไร’
‘ก็พวกเรื่องในอดีต พวกเรื่องที่เคยผ่านมา’
‘อืม มีบ้าง แต่ก็เท่านั้น’ —เขาตอบ
‘ทำไมเราถึงยังเอาแต่คิดถึงเรื่องพวกนั้นอยู่อีกวะ’
บางทีสรรพเสียงจากส่วนมุมใดส่วนมุมหนึ่งของจิตใจก็สะกิดถามขึ้น
‘เธอก็ลืม ๆ มันไปบ้างเถอะ บางอย่างก็ไม่ควรแบกไว้หรอก’
‘แล้วเรื่องของเราล่ะ ควรแบกเอาไว้มั้ย’
‘...’
—เขาสดับฟัง แต่ไม่ได้ตอบอะไร นานพักใหญ่
‘ถ้าเธอเก็บมันไว้แล้วไม่เจ็บปวด เป็นความทรงจำดี ๆ ก็เก็บมันไว้เถอะ เราเองไม่ได้คิดจะลืมอะไร, แต่ถ้ามันทำให้ลำบากใจ ก็ลืม ๆ มันไปนั่นล่ะ’ —คงใช่ เขาไม่ต้องลืมอะไร…เพราะเขาไม่เคยอยากนึกถึงมันอีกอยู่แล้ว
‘ก็เราจำเธอในแบบใดแบบหนึ่งไม่ได้, เธอคือความสวยงาม และเธอคือความเจ็บปวด’
‘เธอนี่ชอบทำอะไรให้มันซับซ้อนจัง’ —เขายิ้มขำ
‘อย่าให้เราต้องทำให้เธอลำบากใจเลย’ —เขาว่า —ไม่ทันซะแล้วสิ
‘ทำไมยังจำมันเอาไว้อีกล่ะ’ —เขาเงียบไปนาน ก่อนจะถาม
นั่นสิ ทั้งทีมันเป็นเพียงเรื่องไร้ราคาค่างวดที่มนุษย์เห็นแก่ตัวคนหนึ่งอย่างเราเฝ้าคิดถึง —คิดถึงเพียงเพื่อให้มีสิ่งใดคิดถึง เพียงเพื่อให้ชีวิตไม่ว่างเปล่าจนเกินไป เพียงเพื่อตอกย้ำว่าสิ่งเหล่านั้นเคยเกิดขึ้นจริง ๆ แม้มันจะไม่มีความหมายกับใครอีกแล้ว แม้ใครจะลืมเลือนมันไป แต่หากฉันยังคงคิดถึงมันอยู่ วันหนึ่งมันอาจจะเป็นบ่อชุบเลี้ยงจิตวิญญาณที่แห้งระแหงของฉันก็ได้ —มันอาจจะเป็นความโลภของเราจริง ๆ นั่นล่ะ และความเจ็บปวดจากการเฝ้านึกถึงและแบกมันมาด้วยตลอดทาง ก็คือราคาที่ต้องจ่าย
‘เพราะบางทีเราก็ไม่แน่ใจ ว่าการลบลืมเธอไป กับการยังจดจำเธอเอาไว้ สิ่งไหนมันเจ็บปวดกว่ากัน’
‘...’
‘หรือบางทีมันอาจเจ็บปวดไม่ต่างกันเลยก็ได้’
‘งั้นก็ลืมมันไปซะสิ’ —เขาพูด
‘ถ้าหากเรายังคงจำเธอไว้ อย่างน้อยมันอาจมีเรื่องดีเรื่องร้ายให้คิดถึง แต่ถ้าหากเราลืมเลือนเธอไป เรากลัวว่าจะไม่มีสิ่งใด ให้เราคิดถึงมันอีกเลย’
‘ต่อไปข้างหน้า ยังมีอะไรอีกมากมายให้เธอต้องคิดถึง เธอไม่ต้องห่วงหรอก’ —เขาพูด คงจริง เพราะเขาเองก็อยู่ในจุด ๆ นั้นแล้ว
‘รู้แล้วละหน่า แต่วันนี้ขอยังแบกมันไว้ก่อน’ —ไม่รู้ด้วยว่าจะวางลงได้เมื่อไร
‘เป็นคนที่ไม่ชอบทิ้งอะไรไป มันแย่มากเลยหรอ’
‘ก็ไม่รู้สิ แต่แบกทุกอย่างไว้ ชีวิตเธอก็จะรกเลอะเทอะ และก็หาเรื่องใส่ตัวเองไปซะเปล่า ๆ’ —ก็จริงของเขาล่ะ เขาเป็นตัวอย่างให้เห็นแล้ว ว่าการละทิ้งบางสิ่งบางอย่างไปเสีย —มันทำให้มีความสุขได้มากเพียงไหน
‘เราต้องไปแล้วนะ’ —เขาบอกทั้งที่ยังหันหลังอยู่ ไม่สิ ตลอดบทสนทนานี้ ฉันยังไม่ได้เห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ
เขาก้าวเดินออกไปช้า ๆ ... จนเร็วขึ้น ๆ ... เกือบจะเป็นวิ่ง
ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังเหมือนอย่างเคย กับเราที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
ก่อนเขาจะหยุด และก็ยังคงหันหลัง —แต่ปากกลับถามคำถามไม่เข้าท่านั่นอยู่ได้
‘นิ ลืม ๆ มันไปเถอะนะ ไม่เหนื่อยบ้างหรอ’ —เขาคงเหนื่อยที่ต้องคอยแวะเวียนมาเป็นตัวละครเอกประกอบฉากที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ...เขาออกตัววิ่ง ...แม้ในความไม่เป็นจริง เขาก็ยังคงวิ่งทิ้งห่างออกไปอยู่ดี
‘ให้เธอกลับมารักเรามันยากมากเท่าไร, จะให้เราจะลืมเธอได้ มันก็ยากมากเท่านั้นนั่นแหละ’
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
