ยังไม่ได้เดี้ยงรีหายสาบสูญไปไหนนะครับ กำลังเรียบเรียงข้อมูล เกี่ยวกับพรบ.ทางบกเรื่อง รถยนต์คนพิการอยู่ แต่ระหว่างนั้นผมอาจเสนอข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องที่จอดรถคนพิการก่อนครับผม ก็อยากร่ายยาวอยู่ครับ แต่เวลาพอที่จะว่างพิมพ์บางช่วงมีน้อย วิ่งแรด เอ้ย วิ่งตะลอนๆ ของานคนรู้จักมาทำอยู่ เลยไม่ได้เข้ามาขยี้เรื่องที่จอดรถคนพิการก่อน แล้วค่อยตามด้วยพรบ.ทางบกต่อ
PS. ผมมีเรื่องเล่าอยากจะลงในสตอรี่ เกี่ยวกับตัวผม แต่รับรองว่าหลายพาร์ทแน่นอนครับ เลยอยากถามผู้อ่าน ผู้ติดตามว่าจะเอาแนวไหน? กันดีครับ แต่รับรองว่าทั้งสองแนวรายละเอียดเป็นชีวประวัติชีวิตผมได้เลย ผมมีให้สองข้อให้เลือกตามนี้ครับ
1. ตั้งแต่ผมก่อนเป็นเด็กครอบครัวพังตั้งแต่มีน้องสาว ที่บ้านรบกันทีต้องอุ้มหนีมาอยู่นอกบ้านพาน้องสาวไปนั่งร้านเกม กับได้เจิมเมนูใหม่ ข้าวไข่เจียวราดด้วยซอสนมจากปากน้องสาวตัวเอง ฮา
2. ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียง สายเต็มตัว พูดไม่ได้ทิวป์คาปากแบบงงๆ ขับรถกลับบ้านอยู่ดีๆ ทำไมตื่นอีกทีอยู่บนเตียงพยาบาล ไม่เหมือนในหนังนะครับ ผมนับรวมแล้วร่วมๆ หกจอ ไม่รวมสารพันสายอีรุงตุงนังอีก ขยับขาไม่ได้ ได้แต่แขน ปากกาไม่มี เขียนลงไปที่มือให้แม่รวมคำเอาว่า มาอยู่นี่ได้ยังไง เกิดอะไรชึ้น?
เพื่อนๆ คนไหนอยากให้ผมลงสตอรี่แบบไหน? พิมพ์บอกได้เลยครับผม แต่ผมบอกนะ ยาวและละเอียดแน่นอน ทั้งสองแบบ เพราะผมเป็นพวกพกไดอารี่เล่มเล็กๆ ติดตัว เอาไว้เขียนเพื่อระบายตั้งแต่ยังเด็กๆ พอโตขึ้นมาก็กลับไปอ่านเรื่อยๆ จนฝังในหัวไปล่ะครับ วันเกิดเหตุ เจออะไรมาบ้าง ก่อนจะมาอยู่จุดนี้ ที่ยังดิ้นรนวิ่งวนหางานทำไปทั่ว ร้อยสองร้อยก็เอาครับ เงินครับเงิน ผมเคยโดนบังคับให้ไปนั่งขายของคั้งแต่เด็กๆ จนชินล่ะครับ เรียกง่ายๆ หน้าด้านตั้งแต่เด็กๆ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับผู้ที่กรุณากดเข้ามาติดตามชีวิตคนพิการแบบผมนะครับ เรื่องราวยังมีอีกยาวไกลครับผม และขอบคุณผู้ที่เวียนเข้ามาเจอ หรือบางท่านเสียสละเวลาอ่านก็ต้องขอบคุณด้วยครับ ขอเคลียร์งานให้จบ กับอาทิตย์หน้าต้องพาน้องสาวไปธุระที่ชุมพรอีก จะพยายามเขียนยามมีเวลาว่างให้มากที่สุดครับ
มีปุ่มก๊อปปี้ข้อมูลในสมองเป็นอักษรบ้างไหมหนอ ได้กดพาสลงในนี้ทีเดียวเลย ไม่ต้องพิมพ์ ความขี้เกียจเริ่มมาล่ะครับ ไม่หายครับ ขอเคลียร์งานก่อน แล้วจะมาอัดเรื่องที่จอดรถของคนพิการต่อ ค่อยไปเรื่องอื่นๆ ต่อครับผม ขอบคุณทุกๆท่านครับผม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
