เย้....มาต่อกับบทความที่แล้วกันที่บอกจะมาเล่าสู่กันฟัง "แพรผู้เคยเป็นโรคซึมเศร้า ทั้งๆที่ชีวิตไม่มีปัญหาอะไรเลยแล้วมันเป็นได้ยังไงกันนะ ?!"🌈
สำหรับบางคนฟ้าที่เคยสดใส กลายเป็นฟ้าที่หมองหมนสำหรับใครบางคน.......
ยังมีแพรนะที่เคยเป็นและผ่านมันมาแล้วขอเป็นเคสตัวอย่างง่ายๆที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นแต่ก็เป็นได้..... ลองอ่านดูนะเพื่อเป็นกำลังใจไม่มากก็น้อย หรือ เป็นตัวอย่างสำหรับการรับมือคนรอบข้างที่เป็นโรคนี้ ⚡️
ก่อนอื่นเริ่มแรกเลยทำไม? คนสมัยนี้เป็นกันเยอะไปหมด .... ตอบ จริงๆโรคนี้ถ้าที่หมอบอกมีคนเป็นมานานแล้วแต่บางคนไม่รู้ตัว หายเองก็มี หรือ บางคนคิดว่าเกิดขึ้นจากตัวเราเอง เป็นต้น (เรื่องนี้อยากให้หาอ่านบทความของคุณหมอมากกว่าจะได้เข้าใจง่ายและรู้วิธีรับมือ)
ส่วนแพรนั้นเป็นได้อย่างไร ทำไมชีวิตเราที่แสนจะมีความสุข แฮปปี้กับทุกสิ่ง กลายเป็นโรคซึมเศร้าได้นะ ?
อันนี้ถ้าใครขี้เกียจอ่านข้ามได้นะ แพรแค่อยากมาเล่า แชร์ประสบการณ์ของไลฟ์สไตส์ชีวิตตัวเอง : ก่อนเป็นโรคซึมเศร้า
ชีวิตแพไม่มีอะไรมากเลยรู้สึกว่าชีวิตแฮปปี้มีความสุขดี ไม่มีเรื่องให้ทุกข์เลย บางคนทุกข์กับเรื่องอกหัก แต่สำหรับแพร เศร้าได้ไม่กี่วันไม่ใช่ไม่แคร์ไม่สนใจไม่เสียใจแต่รู้อยู่แก่ใจคนไม่ใช่ยังไงก็ไป สิ่งที่ทำให้แพรไม่รู้สึกต้องมานั่งร้องไห้ฟูมฟายจะตายเพราะคิดตลอดว่าเรามีครอบครัวที่ซัพพอร์ทเราทุกๆอย่าง อีกอย่างคือ เรามีครอบครัวป๊าม๊าที่ไม่เคยบังคับอะไรเลยสักอย่าง อยากทำอะไร อยากขายอะไร อยากเล่นอะไร ไม่เคยห้าม แม้แต่เคยเล่นการพนัน สิ่งที่ป๊าม๊าทำคือสอน สอนในที่นี้คือถ้าอันไหนไม่ดีลองให้รู้ อย่าไปเล่นกับมัน แม้กระทั่ง บุหรี่ สิ่งมึนเมา ครั้งแรกที่เคยได้ลองคือ ป๊าให้ลองต่อหน้า และสอนว่ามันไม่ดียังไง (เอาจริงๆนะขอนอกเรื่องแพรว่าการป๊าม๊าสอนแพรแบบนี้คือดีย์มาก ที่บอกว่าดีไม่ใช่เขาส่งเสริมนะแต่ทำให้เราไม่ต้องไปแอบลองหรือทำอะไรต่างๆ เขาขออย่างเดียวกับแพรคือ อย่าเล่นยาเสพติดแค่นั้นเลยเพราะอย่างอื่นเขาบอกเขาเข้าใจวัยรุ่นมันต้องมีกันบ้างแต่ก็อยากให้รักษาสุขภาพถ้าเลือกไม่กินไม่สูบได้มันก็ดีต่อตัวแพรเอง และคือมันกลายเป็นว่าทำให้แพรรู้สึกเกรงใจ รู้สึกไม่กล้าโกหกเขา หรือแบบไปทำอะไรที่ไม่ดี ) แต่อย่างว่าอยู่กับเพื่อนกินเหล้ากินเบียดูดบุหรี่สมัยนี้คงกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่เขาก็จะคอยโทรถาม หรือถ้าอยากกับบ้านก็รอไปรับตลอด แพรรู้สึกว่าโชคดีมากมากเลยนะ ชอบการสอนแบบนี้มากมาก ***ใครมีลูกหลานแพแนะนำนะ
อันนี้คือในเรื่องของครอบครัว
ส่วนเรื่องเพื่อนทุกคนรู้แพรรู้เพื่อนรู้ ว่าเราเป็นคนสนุกกับทุกสิ่งทุกอย่าง อยากทำอะไรต้องได้ทำ ไม่กลัวที่จะต้องไปคนเดียวแม้เพื่อนไม่ว่าง เพื่อนดีมาก อยู่กับเพื่อนเฮฮาตลอด ก็ประมาณนี้แหละก่อนเป็นก็คือแฮปปี้ดี แต่นี้แหละเริ่มมาถึงจุดเปลี่ยน
ต้องบอกก่อนว่าตอนแรกแพรไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงเป็นแพรเริ่มค่อยๆเริ่มเข้าวงการโรคซึมเศร้า แต่เพราะไปพบจิตแพทย์ เขาสรุปผลประมาฯคร่าวๆให้ป๊ากับม๊าแพรฟังอีกที
มันก็จะมีเรื่องของเหตุการณ์ที่เราฝั่งใจ เหตุการณ์ที่เราไม่เคยรับมือ และที่สำคัญ หมอบอกอาจจะมาจากกรรมพันธุ์ด้วย ก็คือแพรก็พึ่งรู้วันนั้นว่าป๊าแพรเคยเป็น และอากงก็เหมือนจะเป็นด้วย ซึ่งเขาก็ไม่เคยบอกแพรพึ่งบอกวันนั้น
ตอนพบหมอเขาก็จะถามเรื่อยเปื่อยจนไปสะดุดเรื่องนึงที่เขาบอกเรื่อวนี้หน้าจะมีส่วนก็.....คือประมาน ม.5-6 ประมาณนี้
คนที่แพรรักและนับเป็นแม่อีกคนเสียไปนั้นก็คืออาม่า *แพรขอไม่เรียงเป็นคำไทยนะแพรงงกับการเรียกปู่ย่าตายายนิดหน่อย
นั้นแหละ อาม่าแพรเสียไปด้วยโรคมะเร็งในกระเพาะ อาม่าเป็นคนที่นั่งรถไปส่งแพรเรียนทุกวันกับคนขับรถคู่ใจของอาม่า ตอนนั้นที่อาม่าเสียเหมือนใจสลายของจริง เล่าคร่าวๆนะมันยาวไปกลัวเบื่อกัน ก่อนอาม่าเสียเหมือนเขารอญาติพี่น้องที่สนิทมาให้ครบ ละได้นั่งบอกลาทีละคนเหมือนในหนังเลย และคืนก่อนอาม่าเสียแพรนอนจับมืออาม่าทั้งคืน พอเช้ามาหัวใจเริ่มเต้นเบาลง ญาติมาเจอกันครบ แพรเดินออกไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเรื่องอาการอาม่า สักพักน้องชายแพรเดินมาบอกว่า เจ้แพรอาม่าเสียแล้วครับ แพรก็รีบเดินเข้าไป ก็คือหมดแรงของจริง ร้องไห้ตลอดเวลา ตอนเดินขึ้นรถกลับไปมีม๊ากับเจ้ภา(พี่สาวแพรอีกคน) หิวปีกเลยจ้าก็คือกับไปแพรวาดรูปเป็นก็เลยไปที่ติวศิลปะไปวาดรูปอาม่าใส่กรอบเพื่อตั้งหน้าโรงศพ วาดไปร้องไห้ไป คือแพสนิทกับอาม่าๆมากมากมากมากมาก ตอนอาม่าป่วยคือเลิกเรียนไปนอนเฝ้าอาม่าที่ รพ. ทุกวันตื่นไปเรียนกับมาเป็นเดือนๆละ คือแบบเป็นครั้งแรกในชีวิตที่คนใกล้ชิดเสียชีวิต .... *ไว้แพรเล่าบทความหน้านะว่าพิธีคนจีนผสมไทยคือหน้ากลัวมาก(สำหรับแพร) ไว้แพรมารีวิวให้ฟังจะเข้าใจว่าทำไมแพรถึงเศร้าหนักไปอีก !!!
นั้นแหละหลังจากนั้นใครก็ไม่สามารถพุดถึงอาม่า หรือแม้แต่ตัวเองก็พูดไม่ได้น้ำตาไหลตลอดเวลา
จนกับมาบ้านแพรพูดกับม๊าๆว่าอาม่าไม่อยู่แล้ว แพรแบบรับไม่ได้ และม๊าๆตอบกับแพรมาคำนึงที่นังจำได้ฝั่งใจ "ม๊าจะเป็นทั้งม๊าและอาม่าให้เอง" อาม่าไปสบายแล้ว
เรื่องนี้มันอยู่ในใจตลอดแต่แพรก็ไม่ได้ไปหาหมอนะ แพรก็ยังใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
ร้องไห้ทุกครั้งเวลาคิดถึงหรือมีใครพูดถึง และรู้สึกคิดไว้ตลอดว่าเราจะไม่มีทางเก็บอะไรในใจไว้ถ้ารู้สึกหรือไม่ชอบอะไรจะบอกทุกคนตรงๆโดยคำพูดที่ไม่แรงแบบอ่อนโยนเพราะกลัววันนึงจากไปเราไม่มีสิทธิได้พูดอะไรเลย ละสุดท้ายชีวิตก็เดินต่อไปเคยสัญญากับอาม่าไว้ว่าจะเข้ามหาลัยรัฐให้ได้ก็เลยตั้งใจติวๆๆๆๆๆ จดสอบติดมีที่เรียนในกลุ่มคนแรก จริงๆมีเรื่องยาวกว่านี้แต่กลัวทุดคนอ่านไม่จบ🌈 ต่อเลยละกันเนอะ....
จนขึ้นมหาลัย ต้องมาเจอเพื่อนกลุ่มใหม่เพราะจากที่รร เก่า แต่บะคนไม่มีใครมาสายศิลปะตรงๆแบบแพรเลย ละก็ต้องบอกว่าแพรจะไม่ค่อยเชื่อใครเวลาคนไหนบอกคนนี้นิสัยไม่ดีอะไรแบบนี้ ถ้าเราไม่รู้จักก่อน
จนสุดท้ายนั้นแหละจ้าแพรเจอเพื่อนสนิทคนนึงในมหาลัยเป็นนักขโมยของขายเลยก็ว่าได้ โหดขนาดไหนก็โหดขนาดขโมยครีมเป็นลังๆได้ แต่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันแพรไม่เคยรู้ จนมันติดคุก (ผู้หญิง) แต่มาหลอกให้แพรช่วยว่าโดนยัดยา เรื่องจริงยิ่งกว่าละครปะ แพรก็ช่วยมันหาเงินประกันจนแพรออกครึ่งนึงอีกครึ่งนึงไปยืมของรุ่นพี่สุดท้านโดนบิดไม่คืนรุ่นพี่รุ่นพี่ทวงแพรแพรต้องคืนเขาเองตอนนั้นจำได้ว่าราวๆ 20,000 บาท แบบย่อๆเรื่องมันยาวใครอยากฟังคอมเม้นต์มานะอิอิ ก็ประมาณนี้แหละให้โอกาสปรับปรุงตัวสรุปโดนอีกรอบ เป็นเพื่อนคนแรกที่ม๊าๆบอกให้ห่างออกมา ส่วนเงินไม่ต้องเอาคืนม๊าๆจะคืนเงินให้แพแต่แพรไม่ยอมเพราะถ้างั้นมันก็จะไปทำกับคนอื่นแพรเลยทวงๆๆๆเป็นหลายปีจนได้ครบ บางเดือนได้ 500 บางเดือนได้ไม่ถึงแต่ก็ทวงจนครบ แต่เหมือนมันก็ยังทำอยู่เพราะมีคนโดนโกงบ้างไม่ส่งของให้เขาบ้างทักแพมาถาม ฉบับย่อนะเล่า 10 ปีกผ้ไม่หมด5555555555
ละตอนนั้นแพรก็ดาวลงเรื่อยๆๆ เพราะรู้สึกว่าทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้เราไม่เคยโกงใครไม่เคยเอาเปรียบใครทำไมเราต้องเจอ แต่โชคดีมีเพื่อนที่โรงเรียนเก่า และเพื่อนกลุ่มใหม่ที่มหาลัยที่ดีอยู่ข้างๆตลอด แต่.....อย่างว่าพอมันเจอเรื่องดาวๆ เราก็หงอยแดกไปเลย จากที่ชอบเฮฮากับเพื่อนๆกลายเป็นบางครั้งชอบอยู่คนเดียวบางทีร้องไห้บ่อยเกินไป เอาคำพูดทุกคำของทุกคนที่ผ่านหูเรามาคิด เคยร้องไห้คิดมากเพราะไม่รู้จะกินอะไร เป็นต้น ต้องบอกว่าปกติถึงแพรเป็นเมนหรือเมนจะมาแพรไม่มีอาการอะไรสักเท่าไหร่อยู่แล้ว จนเริ่มหนักขึ้นๆ จนเราตั้งสติเวลารู้สึกอะไรจะพิมพ์ในโทรศัพท์ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่เคยเสร้าอะไรขนาดนี้ แต่โชคดีมีทั้งเพื่อนเก่าที่คอยรับโทรศัพท์ฟังเล่าบ่น มีเพื่อนกลุ่มมหาลัย(ผู้ชายล้วน) ที่คอยเล่นตลก คอยปั่น แต่ก็อย่างว่าเรากลายเป็นคนไม่ขี้เล่น เอาคำที่เพื่อนเล่นมาโกธรเพื่อนบ้าง งอลบ้าง จนมานั่งคิดกับตัวเองว่าเฮ้ยไม่ไหวแล้วเราไม่เคยเป็นแบบนี้ ลองนั่งทบทวนว่าแต่ก่อนตัวเองเป็นยังไง ทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้
มันจะเป็นแบบเหมือนเราเป็นบ้าอะสมองฝั่งหนึ่งเครียดและคิดตลอดเวลาแต่อีกฝั่งสมองคิดว่าเครียดทำไม เราต้องสนุกกับทุกเรื่องเหมือนแต่ก่อนสิ เหมือนมันตีกัน จุดจบร้องไห้
คือต้องบอกว่าคนไม่เป็นไม่เข้าใจเพราะว่าใจเราไม่อยากเป็นแบบนั้นแต่สมองมั่นคิดแบบนั้น อะไรแบบเนี้ย
ละแพรยังกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำอีก ยกตัวอย่างเช่น ม๊าๆจะโทรหาแพทุกวัน
แต่แบบแพรกลายเป็นแบบพอวางแล้วโทรไปใหม่ ถามคำถามเดิมๆ แบบโทรแล้วพูดเสร็จวางโทรใหม่ เคยหนักๆคือ 4-5 สาย โทรวางโทรวาง แบบกลายเป็นคนไม่มั่นใจตัวเอง
*ซึ่งอันนี้ต้องขอบคุณครอบครัวและคนรอบข้างที่ตอนนั้นแพรเป็นแบบนั้นแต่ทุกคนไม่เคยแสดงอาการรำคานหรือแบบโมโหแพรเลย
(อยากให้คนที่มีคนข้างกายรอบข้างเป็นแบบที่แพรเคยเป็นลองปรับความเข้าใจนะอย่าดุอย่าด่าอย่าไล่ มันทำให้เขาจิตตก ถึงขั้นบางคนฆ่าตัวตายก็เห็นกันมาบ่อยแล้ว)
สุดท้ายตัดสินใจโทรหาอาโกบอกโกว่าแพรไม่ไหวแล้วอยากไปหาหมอ
ต้องบอกก่อนว่าการพบจิตแพทย์ไม่ได้ว่าเราเป็นบ้านะ แล้วก็บางโรคถ้าเราไม่เข้มแข็งมากพอรักษาตัวเองไม่ได้นะ
สุดท้ายไปพบหมอ และ หมอให้ยามากิน ไปหามอทุกเดือน แต่หากเดือนไหนหนักเกินเรารับไหวก็สามารถไปได้ตลอด แล้วพอเริ่มดีขึ้นหมอจะนัดห่างขึ้นเรื่อยๆ เป็น 2 เดือนที 4 เดือนที ประมาณนี้
หมอได้อธิบายสั้นๆให้แพรเข้าใจว่า :
การที่ให้แพรกินยาเพราะว่าบางทีเคมีในสมองเราไม่เท่ากัน มันไม่สมดุล อะไรประมาณนี้ เพราะฉะนั้นการกินยาก็เป็นตัวช่วยนึงแต่จิตใจเราก็สำคัญ คนรอบข้างก็สำคัญในการที่จะทำให้คนที่เป็นโรคนี้หายได้
จนตอนนี้แพรดีขึ้นมามากมากมากมากแล้วชีวิตแฮปปี้ดีตอนนี้เครียดเรื่องเดียวคือสิวที่เคยหายกับมาแพ้เป็นสิวหลายเม็ดอีกแล้ว5555555เอ้ยกับอีกอย่างคือไม่โอเคกับคนชอบเอาเปรียบคนอื่นอะไรแบบนี้จะรู้สึกโกดมากมาก แค่นี้เลย
ที่เหลือตอนนี้ชีวิตกับมาแฮปปี้มากมาก เคยอยากเอามาเป็นเคสตัวอย่างให้คนอื่นแต่เคยเขียนครั้งนึงแล้วร้องไห้เลยรู้สึกว่าตอนนั้นหน้าจะยังไม่หายดี ตอนนี้เข้มแข็งแล้ว มีความสุขทุกๆวัน เลยอยากเอามาแบ่งปัน
ต้องขอบคุณคนรอบข้างมากมากมาก
ข้อแนะนำสำหรับคนที่มีคนข้างๆเป็นอยากให้ให้กำลังใจอย่ารำคานเขาเลยคุณไม่เป็นไม่มีทางเข้าใจหลอก
ว่าคนเป็นไม่เคยอยากเป็น บางคนพยามเท่าไหร่มันก็ไม่ดีขึ้น
แต่ตอนแพรโชคดีหมอบอกว่าเป็นแต่ไม่หนักมาก เพราะแพรไม่เคยรู้สึกถึงขั้นอยากฆ่าตัวตายถึงแม้จะผุดขึ้นมาในหัวแต่คือตัวเราเองคิดถึงป๊าม๊าตลอด แต่มันก็มีกับบางคนที่เขาทนไม่ไหวกับปัญหาที่คนรอบข้างมองว่าเล็กแต่สำหรับเขานั้นมันใหญ่มาก
อย่ามองข้ามเรื่องคำพูดของเราที่ไปทำร้ายจิตใจคนอื่นเลยนะ พูดตรงไม่ผิดแต่ผิดที่ใช้คำพูดไม่เป็น การใช้คำพูดซอฟลงจะทำให้คนฟังเปิดใจและรับฟังคำพูดตรงๆของเราได้
ส่วนใครที่มีปัญหาหรืออยากระบายทักมาคุยระบายกับแพรได้นะไม่ต้องเปิดหน้าเอาแอคปลอมมาปรึกษาได้แพรยินดีมากมาก เราจะผ่านมันไปด้วยกัน 🔥
อีกสามเทอมจะจบ ป.โท ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคิดว่าอาจจะเรียนต่ออีกสักใบเกี่ยวกับจิตวิทยา รู้สึกชอบให้กำลังใจคนมากมากๆๆๆๆๆๆ
สำหรับคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ขอบคุณที่มาฟังเรื่องราวของแพร ใครมีความเห็นหรืออยากถามอะไรก็เม้นได้เลยนะ ตอบทุกเม้นแน่นอน😋
หรือไม่อยากเม้นก็สามารถกดถูกใจหนือกดแชร์เป็นกำลังใจในการเขียนครั้งนี้ด้วย
ขอบคุณมากมากมากสำหรับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา สุดท้ายต้องเดินต่อไป ใช้ชีวิตให้มีความสุข 🌟🌟🌟
โลกมันหน้าอยู่กว่าที่คิด ไปทำสิ่งที่ไม่เคยทำ หรือไม่ก็ลองอยู่กับตัวเอง มันก็สบายใจดีนะ🌈
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
