ฉันไม่ใช่แม่เลี้ยงเดี่ยว...
"ที่บอกแบบนั้นเพราะเราไม่ได้เลี้ยงลูกเราคนเดียว "
เพราะ ตา ยาย ลุง ก็ช่วยเลี้ยงเหมือนกัน ในบางเวลา
ยอมรับแหละ สถานะของเรามันคือ "หย่าร้าง" เราแยกกับพ่อของลูกมาได้สองปีแล้ว และนั่นไม่ใช่ปัญหาในการเลี้ยงลูกเลย
หลายคนชอบเข้ามาแสดงความเสียใจ หรือสงสารเราและลูกที่ล้มเหลวในชีวิตคู่ ชีวิตครอบครัว ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้า แต่เราไม่คิดแบบนั้นอ่ะ
เราว่าการที่เราเลือกเดินออกมา มันคือ"ความกล้าหาญ" ที่สุดในชีวิตแล้ว
เรากล้าเลือกทางเดินให้ชีวิตของตัวเอง เรากล้าตัดสินใจที่จะจบความสัมพันธ์ที่เราไม่มีความสุขกับมันอีกแล้ว
ความสัมพันธ์ที่ทำให้เราร้องไห้ได้ทุกวัน มันถึงเวลาที่ปรอทแตกแล้ว เราเลือกที่จะจบตรงนั้น แล้วเขียนบทใหม่ให้ชีวิตเราและลูก ไปในทางที่เราเลือกและมีความสุขจริงๆ ซึ่งเราก็โคตรจะมีความสุขกับทางที่เราได้เลือกแล้ว
เด็กจะโตมาดีได้ ไม่ใช่ด้วยการที่เราต้องนับคนในชีวิตของเค้า แต่มันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม สุขภาพจิตของคนเลี้ยงมากกว่า ถ้าลูกต้องโตมาและเห็นพ่อแม่ทะเลาะบึ้งตึงกันทุกวัน อันนั้นอ่ะไม่ดีแน่ๆ จริงมั้ย
จนวันนี้ อาร์ย่าเติบโตมาเป็นเด็กที่สมบูรณ์ทั้งร่างกาย จิตใจ ช่างพูดเหลือเกิน ใครๆก็หลงรัก(โดยเฉพาะคุณตานี่นะ มีเท่าไรให้หลานหมด) และเราเชื่อว่า โตมาเค้าจะเข้าใจเหตุผล ว่าทำไมแม่ถึงเลือกทำแบบนี้
เราไม่เคยโกหกลูกเลยแม้แต่เรื่องเดียว เราไม่เห็นว่าทำไมต้องโกหก เราบอกความจริงเสมอว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเชื่อว่าลูกจะเข้าใจ
และอยากบอกว่าเวลาที่เจอใครที่เค้าตัดสินใจเลือกทางเดินใหม่ ไม่ต้องไปแสดงความเสียใจ แต่ให้แสดงความยินดี
หมดยุคแล้วกับการทน เพื่อให้เป็นครอบครัว!!! ถ้ามันต้องทน แล้วจะเป็นคนที่มีความสุขได้อย่างไร? เราไม่ได้สนับสนุนให้คนเลิกกันนะ แต่เรามองว่า การตัดสินใจเลือกอะไรสักอย่าง มันต้องเป็นสิ่งที่ เราจะไม่หันกลับมามองแล้วเสียใจที่ไม่ได้ลงมือทำอ่ะ
ด้วยรัก
#บันทึกแม่อาร์ย่า
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
