#วันนี้คะ
วันนี้ตั้งใจว่าจะตักบาตรค่ะ บ่นกะน้องๆพยาบาลที่ OPD มาหลายวัน หมอมาอยู่จะครบเดือนแล้ว ยังไม่ได้ใส่บาตรที่นี่เลย คนอุดรเค้าตักบาตรกันที่ไหน ไปวัดไหนดี...
สุดท้ายได้จังหวะวันหยุด ตรงกับวันพระใหญ่ วันมาฆบูชาตัดสินใจ วันใกล้ๆที่พักที่ทำงาน ไม่อยากขับรถไกล ไม่คุ้นทาง ไม่อยากรีบ ทำบุญอยากสบายๆ ไม่กังวล....
ก่อนวันใส่บาตร ซื้อของ เตรียมทำขนมถวายพระ เตรียมการเสร็จสรรพ ตอนเช้าตื่นเช้ามืด เตรียมข้าว กับข้าว ขนมหวานใส่ตะกร้า....
จะเดินไปค่ะ แต่.... วัดอยู่ไหนไม่รู้ ไม่เคยเห็นวัดนี้ ไม่เคยไป มีแต่คนบอกใกล้รพ. ตอนนี้เช้ามืดฟ้าไม่สว่างเท่าไหร่ เปิด GMAP ดูโห... เกือบสองโลเหรอ ไม่ไกลหรอก แต่... ฟ้ายังไม่สว่างดีและไม่เคยไปนี่สิ...
พอดีพี่หมอโทรมา...
ปะระ เห็นที่ใส่บาตรยัง...
กำลังจะออกค่ะ แต่ ไม่รู้จะไปทางไหน หนูเตรียมปิ่นโตไปวัดค่ะ อยากไปวัด เผื่อได้ฟังเทศน์ด้วย
พี่กำลังจะไปใส่บาตร พี่จะมารอหลังหอพัก จะพาไปที่ใส่บาตรแล้วพี่ไปส่งวัด
ค้าาาา..... ดีใจมาก.....นางฟ้า... มาโปรด รีบคว้าตะกร้า ล็อคห้อง.... กริ๊กกกก... สิ้นเสียง... อ้าว กุญแจห้องล่ะ.... หหหหะ... หา หา... ยืนปลงแป๊บ ของอื่นมาครบ ของถวายพระ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์....
ปะ ทำบุญก่อน ปัญหาเข้าห้องไม่ได้ค่อยแก้ ตอนนี้คือถวายเช้าให้ทัน.... ชีวิตทำทีละอย่าง.. .ตัดใจเดินออกจากหอ...
พอเห็นพี่ก็บอก... หนูลืมกุญแจไว้ในห้องค่ะ...
หน้าพี่....ตกใจ (หลังจาก ตกใจมาแล้วหลายครั้งจากน้อง... สักพักพี่คงจะชิน 😅).... แล้วพี่อ้อก็คือพี่อ้อ...
คิดหาทางแก้ปัญหาให้สารพัดจนได้แต่คิด... ไม่น่าทำพี่เดือดร้อนเล้ยยยยย.... สุดท้ายก็
ทำบุญก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูค่อยเข้าห้อง... ด้วยวิธี รื้อลูกบิด เพราะกุญแจสำรองก็อยู่ในห้อง🙄.... แค่คิดว่าต้องประสานงานใครบ้างก็บุญใหญ่หล่นทับแล้วค่ะ 😢..
ตักบาตรเสร็จ..... พี่อ้อก็ยังเป็นนพี่อ้อ....
มา ซ้อนจักรยานพี่ พี่จะปั่นไปส่งวัด....
หนูปั่นพี่ซ้อนดีกว่าไหม... ด้วยเรานั้นตัวโตกว่า
ไม่พี่ปั่นให้... สุดท้ายก็นั่งซ้อนพี่ตัวเล็กๆลากขาเราไปตามทาง แซงหลวงพ่อไปหลายช่วงตัว....
พอมองเห็นกำแพงวัดรำไร หมาสองข้างทางเริ่มเข้ามารุม เพราะพี่อ้อมีหมาที่บ้านตามมาด้วยสองตัว... สุดท้ายดูไม่ปลอดภัย....
วัดอยู่ตรงนั้น ปะระเดินต่อเองได้นะ พี่จะพาหมา
กลับบ้าน
..... ได้ค่ะ แค่นี้เอง เดินได้ค่ะ....
พี่ก็ปั่นกลับแบบไม่ห่วงน้องแล้ว....ส่งขนาดนี้
เดินต่อมาสักสองร้อยเมตร ผ่านประตูแรก ไม่ใช่หรอก ไม่น่าเข้าเลย ข้างหน้าต้องมีประตูสิ.... เดินต่อ...
ไม่ถึงสักที เงียบมาก มีแต่รั้ววัดและความเงียบ สักพัก รถเก๋งขับผ่านแล้วจอดถาม...
พระท่านผ่านไปหรือยังคะ...
อ๋อ.. หลวงพ่อท่านยังอยู่ซีกนู้นอยู่เลยค่ะ ท่านยังมาไม่ถึงแถวนี้ หนูจะเอาปิ่นโตไปวัด ประตูวัดอยู่ไหนคะ.... ได้โอกาสถามค่ะ..
ประตูเลยมาแล้วหนู..... อยู่ทางนู้นที่หนูผ่านมา...
อ้าว แล้วทางนั้น ข้างหน้าล่ะ.... ชี้ไปข้างหน้า ผ่านแล้วเหรอคะ ได้แต่ถามย้ำ คิดถึงประตูที่ตัวเองเห็นแล้วบอกตัวเองว่า.... ไม่น่าเข้าเลย
ใช่จ้า หนูเดินผ่านมาแล้ว แล้วคุณป้าก็เคลื่อนรถออก
อีนี่ก็ได้แต่หันหลังกลับ หน้างงๆ เดินย้อนทางเดิม... คืออะไร....
ซักพัก คุณป้าจอดรถรอเรา...
ปะ ไปด้วยกัน ป้าไปส่งจ๊ะ...
รีบเปิดประตูขึ้นสิคะ ช้าไปไย....
หนูจะเอาปิ่นโตไปวัด คุณป้าจอดส่งหนูแค่ที่ประตูก็พอค่ะ...
จ้า ป้าไปส่ง ไปด้วยกัน.... นั่งรถไม่นาน แกก็จอดให้ลง.... ขอบคุณกันตามควร
เดินลัดเลาะตามทางแคบๆผ่านกุฏิ หลายหลัง ไม่มีคน เปลี่ยว ได้แต่คิด มันต้องมีทางเข้าใหญ่สิ รอบตัวไม่คุ้นเลย คนไม่มีจนเดินผ่านกุฏิไม้หลังย่อม แต่ไม่เอะใจมองมาก เพราะจะรีบไปศาลา เอาปิ่นโตจัดสำรับ... ลัดเลาะผ่านกุฏิไม้หลังงามนั้นนิดเดียวก็ถึง.... ศาลา มีแม่ออก.... อุบาสิกาสูงวัยท่านหนึ่งนั่งสาละวนจัดของกับผู้หญิงอีกสองสามคน....
เข้าไปไถ่ถามการเปลี่ยนถ่ายปิ่นโต จัดวางสำรับ รีบจัดการปิ่นโตตัวเองให้เสร็จเพื่อจัดสำรับถวายพระ แล้วหันมามองกองของบิณฑบาต... เยอะมาก หลายเข่ง....ถ้าเราไปนั่งในศาลาตามกิจของผู้มาทำบุญ คนที่ง่วนตรวนี้ก็จะไม่กี่คน เทียบกับของ อาจไม่ทัน....
หนูช่วยแยกของนะคะ แยกยังไงคะ
หนูแยกข้าว กับข้าว ขนม น้ำเครื่องดื่ม ผลไม้ ของแห้ง ออกเป็นตะกร้านะ เดี๋ยวมีคนมีแกะอาหารอีกที
... ค่ะ....รับคำแล้วนั่งสังเกตสักพักก็เริ่ม ทำตาม.....
แล้วก็ง่วนกับการแยกของเหล่านี้ เข่งแล้ว เข่งเหล่า..
ใช่ค่ะ เข่งแล้ว เข่งเล่า.... วันนี้วันพระใหญ่ แถมวันสำคัญ คนตักบาตรเยอะมาก....
กว่าจะเสร็จ ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมง กว่าจะได้ถวายข้าวพระ ก็นึกได้ตอนนั้นว่าลืมเอาน้ำอ้อยที่เตรียมไว้มาถวายให้ท่ายฉันยามบ่ายมาด้วย....ลืมอีกแล้ว... 😞
ระหว่างพระฉันคนในศาลาสวดมนต์ทำวัตรเช้า... สวดปากเปล่า ไม่มีใครอ่านเลย... 😳.... เป็นลักษณะการมาวัดตามธรรมเนียมอีสานพื้นถิ่นโบร่ำโบราณกันเลย... บางบทสวดได้ บางบทไม่ได้ ก็ดำน้ำตามไปค่ะ บางบทไพเราะไม่คุ้นหูเลย..... เหมือยบทเพลงบูชาพระรัตนตรัย
แล้วก็ฟังธรรม.... ท่านเจ้าอาวาสแสดงธรรมสรุปความสำคัญของวันมาฆบูชา ได้อย่างกระชับ สั้น ได้ใจความเหมาะกับยุคสมัยที่คนไม่ค่อยยอมฟังอะไรยืดเยื้อ... สั้น ง่ายได้ใจความหากแต่มี
บทธรรมที่ลึ้กซึ้งละเอียดในส่วนที่ควรขยายความ ทำให้ใจคนที่ลืมกุญแจเมื่อเช้า ห่วงเข้าห้องไม่ได้ ห่วงตามช่าง ห่วงประสานงานอยู่ ก็สนใจจดจ่อฟังได้จนจบ... ก่อนกลับทางวัดให้ทานอาหารก่อน ตั้งสำรับไว้ให้ ก็ของที่คนมาทำบุญนั่นล่ะค่ะ แจกจ่ายญาติโยมทุกคนทั่วหน้า ท่านไม่เก็บในส่วนที่ควรแจกจ่ายต่อ แต่ตัวเองก็ไม่ได้หยิบจับหรือร่วมทานข้าวเช้าก่อน..... อยากกลับแล้ว
เงินทำบุญที่นี่ผ่านไวยาวัจจกรวัด พระสงฆ์ไม่จับต้องเงิน ถือวินัยปฏิบัติตามสายพระวัดป่าเคร่งครัดค่ะ
ทำให้ปลาบปลื้มในการมาทำบุญ เมื่อเห็นนาบุญอันดี....
ขากลับ จะไปแวะซื้อลูกบิดประตูให้ช่าง พี่หมอก็ส่งแผนทีของร้านใกล้ๆมาให้เดินแค่ 800 ม.จากวัดมาให้.... สบายมาก ตามแผนที่ไป ไม่ยาก...
เดินผ่านกุฏิเดิมอีกครั้ง คราวนี้มีเวลาพิจารณา..
สวยนะ แต่ดูเรียบๆ ไม่หรู ไม่ฟู่ฟ่า ดูเป็นของคนสำคัญ... นั่นไง รูปเจ้าของกุฏิแน่ๆ พระอะไร คุ้นๆ
.... จะเดินผ่าน แต่เดินไม่ได้ค่ะ ใจไม่วาง เดินวกกลับมาดู ต้องรู้ว่ากุฏิใคร เดินรอบๆ เห็นป้าย.....
กุฏิหลวงปู่มั่น..... รูปพวกนั้นคือรูปเหมือนองค์หลวงปู่มั่น
ปลาบปลื้ม ยกมือท่วมหัว....
มาแบบไม่รู้เรื่องหรอก... ถ้าไม่เข้าประตูนี้ ออกประตูนี้ก็คงไม่ผ่าน ไม่ได้เห็น.... อุ่นใจ วัดอันควรเข้าอยู่ใกล้ๆ นาบุญอยู่แค่นี้เอง..
เดินออกมาสบายใจค่ะ เจอกุฏิหลวงปู่.... มีความสุข...กลับได้
ก่อนกับที่พัก เดินหาทางไปร้านขายลูกบิด... ทำไมมันไกลออก... ผิดทางแน่ แวะถามแม่ค้า...
ถึงบางอ้อ ต้องหันหลังเดินไปทิศตรงข้ามค่ะ...
น้องต้องเดินย้อนทางเดิมนะ เดินเลยวัดไปจะออกปากซอยติดถนนใหญ่ เลี้ยวซ้ายแล้วเดินอีกหน่อนก็ถึงจ่ะ
หะ..... เดินย้อนทางเดิม.... กุ เกียด คำนี้ 😭😭... ตั้งแต่เช้าแระ.... ได้แต่คิด ปากก็ได้แต่
อ๋ออออ... ค่ะ ย้อนทางเดิมนะคะ ได้ค่ะ.....
ยิ้มมมม...
เดินมาเหรอคับ เดี๋ยวซ้อนรถผมไปส่งปากซอยก็ได้ ผมออกทางนั้นพอดี..... พี่ผู้ชายขับมอร์ไซด์ที่ซื้อของอยู่ แกได้ยินเราคุยกะแม่ค้าเอ่ยปาก....
มองหน้าแกแว้บนึง..... คำถามแรก ไว้ใจได้เหรอ แต่อะไรไม่รู้ก็เร็วมาก บอกว่า ไปได้...
ค่ะ ขอบคุณนะคะ รบกวนขอซ้อนไปลงปากซอยนะคะ... ว่าแล้วอีป้าก็หิ้วตะกร้าปิ่นโตขึ้นซ้อนมอร์ไซด์คนแปลกหน้า.... ที่พอเล่าให้พี่กะน้องหมอที่ห้องพักแพทย์ฟังหลังจากเอาชีวิตกลับมาถึงรพ.ได้ ทุกคนถึงกับตะโกนพร้อมกันอย่างตกใจว่า..... แล้วเธอก็กล้าซ้อนท้ายเค้าเนี่ยนะ ใครก็ไม่รู้..... พี่อ้อตาโต
ก็.... ค่ะ หนูว่ามันไม่เสี่ยงมาก กลางวัน แม่ค้าก็บอกซ้อนเค้าไปเหอะ.... อีกอย่างที่คิดในใจคือ ถ้าความเร็วขนาดนี้กล้าโดดลงปะ.... กล้า
กล้าเอาปิ่นโตฟาดหัวแล้วเอาตะกร้าครอบหัวอีกทีตอนเค้าขับรถปะ กล้า.... เค้าขับแปลกๆปะ ก็ดูปกติจนถึงปากซอย...
ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ยกมือไหว้งามๆ....
คิดในใจวันนี้มีคนแปลกหน้าเอาเราขึ้นรถสองคนแล้ว
เดินอีกสักพักซื้อลูกบิดเสร็จ จากร้านกลับรพ.
1.1 กม. จาก GMAP... เดินค่ะ โลเดียวเดินสบายๆ... ทำไมไม่ Grab ตัดสินใจไม่ Grab ตั้งแต่เลือกเดินมาวัดแล้วค่ะ... อยากลองไปด้วยขา ด้วยปากตัวเองไปเรื่อยๆ.. .
เช็คเส้นทางกับพี่คนขายของจนแน่ใจว่า ไม่น่าหลงล่ะ... ก็เริ่มเดินทาง พอถึงทางแยกปากซอย...
มีมอร์ไซด์คันนึงมองหน้า.... จ้อง แบบตั้งใจดูเรา เราเลยรู้สึกแล้วหันไปมอง....
หมออออออ......คนขับตะโกนเรียก หมอไปไหนมา หมอจะไปไหน....
อ้าว.....เป็นน้องพยาบาลที่ OPD ค่ะ...
หมอไปวัดมา มาแวะซื้อลูกบิดประตูค่ะ กำลังจะเดินกลับหอ...
หนูไปส่ง.... แล้วนางก็ไล่เพื่อนลงจากเบาะหลัง
หมอขึ้นมาก่อน เดี๋ยวหนูค่อยมาแวะรับเพื่อน หนูไปส่งหมอที่หอก่อน แป๊บเดียว
โลเดียวเอง หมอเดินได้....
ไม่ หนูไปส่งหมอนะ ขึ้นรถเลย...
จ้าาาาา... ส่งที่หอนะ ขอบคุณมาก..... 😁...
#ไปวัดทำบุญค่ะ เดินไปสนุกดี โลกวุ่นวายกะป้ามาก
เทวดานางฟ้าเต็มไปหมดเลยมาคอยช่วยเรา 😊🥰
บางที แค่เราทำอะไรที่ต่างจากที่เคยทำแค่นิดเดียว.... รสชาติมันก็เปลี่ยนนะ...
การเดินไปวัดทำให้เราได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง.. มากกว่าการขับรถเยอะเลยค่ะ.....
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
