ชีวิตของผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร เป็นชีวิตที่มีคุณค่า เพราะเกิดมาแล้วมุ่งทำพระนิพพานให้แจ้ง และแสวงบุญสร้างบารมี เมื่อครั้งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงมีพระชนมชีพอยู่ ผู้มีบุญในยุคสมัยนั้น ต่างพากันออกบวชเพราะเห็นภัยในวัฏฏะ คือ เห็นว่าชีวิตมีทุกข์ ผู้ที่มีฐานะดี ซึ่งดูเผิน ๆ ก็เหมือนจะมีความสุข แต่จริง ๆ แล้วล้วนมีความทุกข์ทั้งสิ้น มีชีวิตแบบหน้าชื่นอกตรม มีทุกข์สุมอยู่ในใจที่ไม่รู้จะไปบอกใคร ดังนั้น หลาย ๆ ท่านจึงปลีกตัวออกบวช มาใช้ชีวิตที่เรียบง่าย มีแค่อัฐบริขาร หล่อเลี้ยงสังขารด้วยอาหารของสาธุชน และมีเป้าหมายที่จะทำพระนิพพานให้แจ้ง ส่วนญาติโยมในสมัยพุทธกาล ต่างทำทั้งธุรกิจกับจิตใจไปด้วยกัน กลางวันทำงานหาเลี้ยงชีพ ตอนเย็นเข้าวัดฟังธรรม ยุคสมัยนี้ น่าจะเอาอย่างสมัยพุทธกาล เพราะแม้เป็นฆราวาสผู้ครองเรือน ก็สามารถบรรลุธรรมได้ และมีหลายท่านที่ได้บรรลุธรรมเป็นพระอริยบุคคล เช่น มหาอุบาสิกาวิสาขา เป็นต้น ฉะนั้น ผู้มีบุญมีปัญญา จึงต้องรู้จักใช้ชีวิตให้มีคุณค่าเช่นนี้