⚜️เล่าเรื่องปลาช่อนกับคน⚜️
ก็มีเรื่องสมัยก่อนนั้นน่ะ คนเวลาเขาตั้งใจใช้ … เขาเรียกว่า ใช้อาหารที่เขาต้องฆ่าสัตว์เอามาถวายพระ ทั้งๆที่เขารู้ว่ามันบาป เพราะเขาไม่ได้อยากทำร้ายสัตว์
แต่ว่าความจนนะ ความจนมันก็จำจะต้องทำ ยังไงก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาถวายให้พระท่านได้ฉัน
คราวนี้ว่า เขาก็มาได้ปลาช่อนมาตัว จริงๆสายตามันคงอ้อนวอน
“อย่าฆ่าฉันเลย ฉันยังไม่อยากตาย”
แต่เขาก็คุยกับปลาช่อนดีๆว่า
“การเสียสละชีวิตก็ยังให้พระภิกษุที่ท่านโหยหิวพอประทังชีวิตไปได้มื้อหนึ่ง เธอจะยินดีไหม ? “
เธอก็คุยเองตอบเอง
เธอคุยเอง เธอก็ตอบตัวของเธอเอง
เขาก็บอก “ตกลง ๆ ยินดีเสียสละ”
ไอ้ตัวปลาช่อน มันก็น้ำตาไหลพราก มันคิดถึงลูกมัน คิดถึงสามี แต่มันก็ไม่รู้ว่าคนที่กำลังทำเขา เขาต้องการอะไร ไอ้คนก็พูดของมันคนเดียว
หลังจากนั้น เธอตายจากความเป็นปลา คนก็ตาย ปลาก็ตายด้วยกัน เวียนว่ายตายเกิดก็มาเจอกันอีกภพชาติหนึ่ง
ปลาช่อนมันก็มาเป็นพ่อ คนฆ่าปลาช่อนมันก็มาเป็นลูก
วันหนึ่ง พ่อก็บอกลูกว่า
“เอ็งช่วยไปเอา เขาเรียกว่าอาหารในบึงในหนองมาเถอะลูก พ่อวันนี้ไปไม่ไหว“
ลูกก็เลยไปตามคำที่พ่อบอก ก็ไปหาปลาในหนอง ก็ไปได้ปลาช่อนมาตัวหนึ่งเหมือนกัน
พอได้มาแล้ว เขาก็ดีใจประสาเด็กๆนะ ไม่เคยจับได้
พ่อก็บอก “เอา เอ็งช่วยจัดการหน่อยว่ะ เดี๋ยววันนี้ทำแกงส้ม เอาไปถวายพระกันหน่อยนะ “ ว่าอย่างนี้
เด็กมันไม่เคยทำหรอก เคยเห็นแต่ผู้ใหญ่เขาทำ มันก็พยายามทำยังไงก็ได้ให้ปลามันนิ่ง ไอ้ปลามันก็หนี ดิ้นหนี ไอ้นี่ก็วิ่งจับ มันก็หนี ไอ้นี่ก็วิ่งจับ สุดท้ายปลามันก็ลงบ่อต่อไป
วันนั้น พ่อก็เลยบอกว่า “เออ ก็ไอ้แค่ปลาตัวเดียว เอ็งยังไม่สามารถเอามาเป็นอาหารถวายพระท่านได้เลย แล้วต่อไปข้างหน้า เอ็งจะทำอะไรได้เล่า” เขาว่างี้
ไอ้หนูก็เสียใจมาก จำคำพูดของพ่อไว้จนเป็นหนุ่ม
ที่สุดแล้ว เขาก็พยายามเลี้ยงปลาช่อน เป็นบ่อๆ เยอะมาก ขายบ้าง กินบ้าง ทำกันในครอบครัวเขาบ้าง ส่วนคนเป็นพ่อก็แก่ชรา ก็ยินดีกับสิ่งที่ลูกทำความชั่วมาด้วยกัน
แต่มาสลดหดหู่ตรงที่ว่า พ่อเขาเกิดระลึกชาติได้ตอนใกล้จะตาย
มารู้ตัวว่าตัวเองเคยเกิดเป็นปลาช่อน แล้วไอ้เด็กคนนี้ สมัยนั้นมาทุบตี แล้วมันก็บอกว่า “ขอนะ ฉันจะเอาไปเป็นอาหารถวายพระ “
ในใจเขาว่า … พอเขานึกภาพปรากฎ เขาก็ดีใจว่าในครั้งกระนั้นที่เขาได้สละเลือด สละเนื้อ สละชีวิตไป ยังได้มีประโยชน์
แต่ตอนนี้ ลูกฉันทำความชั่วไว้มาก
ก็เลยอยากไถ่บาปแทนลูก ไปบรรพชาบวชอยู่ที่วัดใกล้บ้านแทน อายุก็ประมาณ ๗๐ กว่าแล้ว อายุเยอะ
พอกลับมาเป็นพระ ก็มาเยี่ยมลูกชาย
แล้วก็ถามว่า “ลูกเอ้ย กรรมที่เจ้าทำคราวนี้ มันเป็นความชั่วของพ่อเอง ถ้าพ่อไม่ใช่คนสอนเจ้า ทำร้ายเจ้า เจ้าก็ไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ อโหสิกรรมให้กับพ่อด้วยนะ”
แล้วก็บอกว่า “ปล่อยปลาพวกนี้ไปเถอะ ลูก”
ท่านก็แสดงธรรมโปรดลูกชาย พอดีลูกชายเป็นคนหัวอ่อน เชื่อฟังง่าย ก็เลยยินยอม
ก็เพราะว่าอะไร … ก็เพราะเมื่อก่อน เขาก็เคยเป็นผู้ที่มีชีวิตอย่างนี้มาก่อนแล้ว ก็เลยเกิดความสงสารง่าย
หลังจากนั้น ลูกชายก็เลยขอบวช ไปกับพ่อด้วยกัน
ไอ้ที่เล่าเรื่องปลากับคนให้ฟัง เพราะความจน เห็นไหมล่ะ ความยากจนเข็ญใจ บางทีมันก็บีบคั้นให้เราทำความชั่ว ทั้งๆเราก็ไม่อยากชั่ว
ถ้าเราเกิดมาดี มีฐานะดี ความชั่วแบบนี้เราคงไม่อยากทำ คงไม่มีใครอยากเบียดเบียนประทุษร้ายคนอื่น
รวมความแล้ว ก็ขอให้เธอหมั่นคิดให้ดีนะ
ชีวิตเขาเพื่อมาเลี้ยงชีวิตเรานะ มันไม่คุ้มกันหรอก ไม่ว่าอะไร
ถึงแม้ว่าโลกใบนี้ เขายังยินดีที่อยากจะกินเนื้อสัตว์ก็ตาม แต่คนทั้งหลายเขาอาจจะยินดี นั่นก็เป็นเรื่องของเขา แต่เราไม่ว่าอะไร ก็พยายามที่จะตัดสินใจให้เด็ดขาดว่า
“อย่าเอาชีวิตของใคร มาเลี้ยงชีวิตเราเลย”
เว้นแต่ว่าเขาตายไปแล้ว ที่เขาตายไปแล้วนะ
ถ้าเอาชีวิตเขาเป็นๆมาเลี้ยงชีวิตเรา มันก็เหมือนผูกเวรผูกกรรม ผูกการเวียนว่ายตายเกิด ไม่รู้จักจบจักสิ้น
ดีว่าทั้งปลาก็ระลึกชาติได้ เขาเข้าใจ ทั้งคนทำก็ตอนแรกก็ไม่ได้มีเจตนาอยากประทุษร้ายเขา อยากทำบุญ ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายทั้งคู่
เขาก็เลยให้อภัยกันได้ง่าย
แต่ถ้าไม่เป็นเพราะเหตุแบบนี้ล่ะ … เขาคงเข่นฆ่ากันไปทุกชาติๆ เมื่อไหร่มันจะจบ
ไอ้คำว่า “สัตว์เล็กหรือว่าสัตว์น้อย” นี่ ต่อให้ยุง มันก็คือ สิ่งมีชีวิต ที่มันก็ต้องการอาหาร
เราจะไปตบ เราจะไปตี เราอยากจะประทุษร้ายมัน เพื่อต้องการปกป้องคนที่… ลูกของเรา กลัวจะเป็นไข้ กลัวจะเป็นอะไรต่อมิอะไร
นั่นเขาเรียกว่า “ก็ฆ่าชีวิตหนึ่งเพื่อรักษาชีวิตหนึ่ง”เหมือนกัน ใช่ไหมล่ะ …
ก็เหมือนกัน
เรามีวิธีอื่นเยอะแยะไป ที่จะไม่ให้มันเกิดเรื่องราวเลวร้ายกับลูกของเรา โดยทางที่พระพุทธเจ้าสอนเราก็คือว่า “เจริญเมตตา”
แผ่เมตตาซะ
ว่าเธอจงเป็นสุข เป็นสุขเถอะนะ
พ่อจ๋าแม่จ๋า อย่าเบียดเบียนกันเลยนะ
ฉันเอง ฉันก็ต้องพูดกับยุงแบบนี้เหมือนกันนะ
เพราะเวลานอน มันก็ไม่มีอะไรคลุมเหมือนกัน นอนเตียงพยาบาลคลุมไม่ได้ เตียงมันสูง ไอ้เขาก็บินมาก็บินไป โฉบไปก็เฉี่ยวมา
ฉันบอก
“โอ พ่อจ๋าแม่จ๋า เราไม่เบียดเบียนกันนะ ต่างคนต่างอยู่นะจ๊ะ ไปหาอาหารกินที่อื่นเถอะนะ กินลูกก็บาป … เราก็บอกว่า กินลูกน่ะมันบาป “
แล้วเขาก็ไปจริงๆ อ้าว เรื่องจริงนะเนี่ยะ
ไม่ต้องอะไรเขาก็ไป มาถึงก็อยู่ๆก็ไปแล้ว แล้วก็ไม่มา ขนาดฉันก็นอนไม่ได้กางคลุมอะไรหรอก แต่เขาก็ไม่รบกวนอะไรมาก
สัตว์ … คือ มันพูดได้ เราพูดไปเถอะ
เราอย่าไปคิดว่าเขาฟังเราไม่รู้เรื่อง ไม่ว่าจะสัตว์ชนิดไหนนะ พูดไปเถอะ
พูดให้เขารู้ว่าเราไม่มีเจตนา เราไม่อยากประทุษร้ายใคร เราไม่ต้องการเบียดเบียนให้เขาต้องเดือดร้อน
ถ้าเขาอยู่เป็นสุข เราก็ดีใจไปกับเขา อะไรหลีกได้ เราก็พยายามหลีกเสีย ถ้ามันหลีกไม่ได้ ก็สุดวิสัยนะ
มันสุดวิสัยจริงๆ ขอขมาลาโทษกันเถอะนะ อดโทษกันนะ มันไม่สามารถยั้งทัน มันสุดวิสัย
อย่างนี้เขาเรียก เราปฏิบัติเจริญเมตตา มีใจเจริญเมตตาต่อสัตว์เล็กสัตว์น้อย
เราฝึกบ่อยๆ จิตใจเราก็จะเยือกเย็น พาให้เรามีจิตเมตตาคน เมตตาสัตว์ใหญ่ไปในตัว
แต่ถ้าเราไม่ได้ฝึกฝนตั้งแต่ในตัวเล็กๆตัวน้อยๆ คนเราไม่มีทางหรอก เดี๋ยวเราก็อดใจไม่ได้
อดใจพูดว่า
อดใจพูดด่า
อดใจที่จะตำหนิติเตียนในจิต
อดใจที่จะกล่าวโทษเขา
ไอ้นี้มันเป็นบาป
นี่มันเป็นมโนกรรม มันเป็นบาป
บาปเล็กๆน้อยๆ เธออาจจะมองว่า ก็เราไม่ได้ไปทำอะไรเขานี่ แค่”คิด”
แต่สมัยพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ท่านเล่าให้ฟังว่า ท่านเคลิ้มฝันไป แล้วก็สนทนากับคนที่เขาทำนากุ้ง
ไอ้คนทำนากุ้งมันก็ปรึกษา ท่านก็บอกท่านไม่มีความรู้ เรื่องแบบนี้ท่านไม่มีความรู้ แต่ที่ไหนได้ ท่านบอกภาพ มันต้องเดินลงไปนรก แค่นี้ ภาพมันตอนท่านเดินลงไปนรก ท่านปู่พระอินทร์ต้องดึงท่านขึ้นมา ในฝันเขาว่างั้น
นี่ไอ้กรรมเล็กๆน้อยๆมัน บางทีเราก็อาจจะคิดว่ามันไม่มีโทษ เพราะเราถือหลักใหญ่ว่าฉันไม่ได้คิดฆ่า ฉันไม่ได้ยินดี ส่งเสริมที่จะฆ่า ฉันไม่ได้ยุยงส่งเสริมให้ใครเขาฆ่า
เราก็ว่าเรารักษาศีลดีแล้ว แต่จริงๆ มันยังหยาบเกินไป
ศีลมันจะต้องมีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจ ก็คือว่า ความเมตตามันจะต้องไหลออกมา ไม่ว่าจะเจออะไร มันก็เมตตา มันก็สงสาร
เมตตาแล้วก็สงสาร ดำรงอยู่อย่างนี้เป็นปกติในจิต
เราถึงจะไม่สะดุ้งสะเทือนเวลาเราเผลอ เราพลาด หรือว่าเราทำโดยไม่มีเจตนา
เพราะกำลังของความเมตตาสงสาร พอมันทรงตัวแล้วมันก็จะเกิดความเข้าใจความจริงมากขึ้นว่า
สัตว์มันก็มีกรรม
เราก็คงเคยเป็นคู่เวรคู่กรรมกับเขามา ไอ้แทนจะไปโดนคนอื่น ดันเป็นเราไง ไอ้เราก็ไม่อยากจะไปทำร้ายใคร แต่สุดท้ายกลับมาเป็นเราต้องทำร้ายเขา
ก็ขอให้ทุกคนนะ ทำใจให้มันละเอียดปราณีตในการรักษาความดี โดยเฉพาะในเรื่องของศีล
เราอย่าไปถือว่าฉันทำได้แล้ว กี่ข้อๆฉันก็รักษาได้ ไอ้นั่นมันเป็นศีลหยาบๆ มันยังไม่ได้มีผลอะไรต่อการปฏิบัติจริงๆจังๆหรอก
ศีลจริงๆ มันจะคุมใจเราให้เยือกเย็น สงบเย็น แล้วก็ทำให้เรามีสติปัญญาฉลาด สัมปชัญญะเราก็จะรู้ตัวว่าเราต้องทำอะไร ไม่ผิดไม่พลาด
เดี๋ยวมันเกิดอะไรพลาด เราก็ไม่หวั่นไหว เพราะเรามันตรึกไตร่ตรองพิจารณาดีแล้ว พลาดยาก
แต่ถ้าจะให้มันไม่พลาดเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ บุพกรรมมันมีต่อกัน มันก็ต้องพลาดบ้าง
แต่เราจะถือเพียงแค่เอาเจตนาอย่างเดียว มันก็ไม่เป็นไร คือ ไม่ตกนรก
แต่ถ้าเราเอาให้เกิดมรรคเกิดผล ต้องการปฏิบัติเป็นพระอริยะนะ เราก็ต้องละเอียดมากกว่านี้
ก็เช้าๆ ก็พยายามเอาแรงมาคุยกับเธอนี่แหละ แต่เมื่อวานนี้ไม่มีแรงจริงๆ มันเป็นตอนกลางคืน ไม่ไหว หายใจไม่ค่อยออก
นั่งก็หายใจไม่ออก ตะแคงก็ไม่ออก ไม่รู้จะคุยท่าไหน ผุดลุกผุดนั่งๆ..พยายาม แต่มันก็ได้นิดหน่อย เดี๋ยวสายๆมันคงจะดังกว่านี้หน่อย มันยังเช้าอยู่
ก็โมทนาบุญในความปรารถนาของเธอที่เธอตั้งใจนำภัตตาหารเอามาร่วมกันถวายเป็นสังฆทานนะ
ที่นี่ฉันมันแค่คนรับ เสร็จสรรพก็เอาไปถวายตามวัดต่างๆ ละแวกใกล้บ้าง ไกลบ้าง ถ้ามากก็เอาไปไกลหน่อย ถ้าจำนวนไม่มากก็ในเขตอำเภอ ในจังหวัดอุทัยธานีนี่แหละ …
น้อมกราบ
๒๐ กรกฎาคม ๒๕๖๒
คำสอนของครูบาอาจารย์⚜️ท่านจิตโต⚜️
ถอดความเสียงบางส่วน Cr. By Dhipya
น้อมกราบสาธุค่ะ🙏
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
