6 มี.ค. 2021 เวลา 04:40 • ปรัชญา
ผมเกษียณตอนอายุ 59 เพราะเบื่อชีวิตการทำงาน ลูกก็โตแล้ว ทำมาหากินเองได้แล้ว ถึงเวลาที่ผมควรจะพักสักที
มีหลายเรื่องที่ก่อนเกษียณอยากทำมาก พอเอาเข้าจริง กลับมีความรู้สึกไม่อยากทำซะงั้น ส่วนบางเรื่องที่ไม่คิดอยากจะทำ ก็กลับลงมือทำเป็นวรรคเป็นเวร เช่นการเขียนบันทึก
เขียนให้ตนเองอ่านคนเดียว ผมว่ามันน่าเบื่อ ผมอยากให้คนอื่นได้อ่านด้วย จะได้ฟังความเห็นสะท้อนกลับมาที่ตัวผมเองว่า ทำให้คนอ่านเขาเสียเวลาอ่านหรือไม่
จริงหรือที่การไม่ทำงาน จะทำให้เรามีความสุขขึ้น
จริงครับ แต่จริงแค่สามเดือนแรกเท่านั้น เดือนที่สี่เป็นต้นไป ผมเริ่มมีความรู้สึกเบื่อ และก็เบื่อขึ้นมากขึ้นทุกที
ไม่ใช่ผมไม่มีอะไรทำ ผมมีเรื่องให้ทำเยอะมาก
ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือ และอ่านหนังสือแบบหลากหลายประเภทเสียด้วย แถมยังมีกองหนังสือที่ซื้อสะสมไว้ รอให้ผมอ่านอีกหลายเล่ม
นอกจากนี้ผมยังชอบติดตามข่าวสารบ้านเมืองโดยเฉพาะเรื่องการเมือง ดูข่าวได้ทั้งวัน แค่นี้ก็หมดเวลาแล้ว
ชอบดูหนังฟังเพลงเป็นอย่างมาก ชีวิตนี้ขาดหนังขาดเพลงไม่ได้โดยเด็ดขาด ผมเคยนั่งดูหนังทั้งวัน ทั้งหมดหกเรื่องติดต่อกัน แม้แต่เวลานั่งกินข้าวโดยไม่เบื่อเลยครับ
ผมชอบการร่างภาพลายเส้น แลเงา เป็นกิจกรรมที่ช่วยพัฒนาสมองด้านขวาคือด้านที่เกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ การวาดภาพทำให้เกิดสมาธิ ทำให้ผมหยุดคิดและอยู่กับปัจจุบันเป็นอย่างดี
ผมยังออกกำลังกายอย่างน้อยห้าวันต่อสัปดาห์ ด้วยการวิดพื้นอย่างต่ำ 30 ครั้งต่อวัน เดินวันละ 5000 ก้าวเป็นอย่างน้อย
ทุกเช้าเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงที่ผมต้องติดตามตลาดหุ้น เพราะผมลงทุนหุ้นมานาน แม้ไม่ได้ทำให้ผมรวย แต่ก็ทำให้ผมมีกินถึงทุกวันนี้ นอกเหนือจากงานประจำ
กิจกรรมมากขนาดนี้ทำให้แต่ละวัน ผมรู้สึกว่าเวลามันไม่พอในการทำสิ่งต่างๆ
แปลกที่ว่า ผมก็ยังเบื่ออยู่ดีครับ
โฆษณา