เรื่องสั้นเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นหลังจากกินต้มยำน้ำข้นใส่เส้น
เรื่องราวระหว่างเรา แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เก่าแล้วแต่ฉันก็ไม่เคยลืมมันเลย ยิ่งในช่วงย่างเข้าสู่ฤดูร้อนตับแตกแบบนี้... เส้นทางสายรังสิต-นครนายก จะเต็มไปด้วยดอกสุพรรณิการ์เหลืองอร่ามรามคำแหง ล้อแสงแยงลูกกะตาเวลาขับรถไปเที่ยวเล่นกินลมชมทัศนียภาพข้างทางชวนอ้างว้างและเศร้าสร้อย ห้วงเวลานี้ของทุกปีฉันจะขับรถจากพระรามที่ห้ามุ่งไปยังถนนสายรังสิต-นครนายก เพื่อไปกินมะยงชิดลอยแก้วแล้วก็กลับ - ขับด้วยความใจเย็น โหน่งแกละ โหน่งแกละไปเรื่อยๆ ชมสองข้างทางที่ติ๊ต่างว่ามันคือทุ่งดอกไม้ แม้ความเป็นจริงจะมีสิบล้อพ่วงคอยเบียดซ้ายล่อให้หัวใจทำงานหนักพาลจะวายตายเสียให้ได้ ก็ตามที
คุณเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่ทะลึ่งเข้ามาเดินเล่นในชีวิตฉันราวกับว่ามันคือสวนวชิรเบญจทัศน์ที่อุดมสมบูรณ์เต็มไปด้วยอีกาฝูงใหญ่ และ Asian water monitor ตัวขนาดน้องๆ จระเข้สวนสัตว์กรีดกรายว่ายทวนน้ำขึ้นมารอฉกลูกชิ้นปิ้งที่หนุ่มสาววางทิ้งระหว่างพลอดรัก
เราเจอกันทุกวันฉันแอบมองคุณ แต่ไม่เคยเอ่ยวาจาทักทายเป็นเรื่องราว แม้แต่จะยิ้มให้ก็ยังเขินอายที่จะทำอย่างนั้น ไม่กล้ากระทั่งจะรวบรวมความกล้าหาญเอ่ยคำทักทายจึงปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาต่อไป แม้คุณแค่ยิ้มให้ ก็ทำความเขินอายพุ่งทะลุร้อยแปดสิบองศา ถึงแม้หน้าจะด้านแต่เจอรอยยิ้มพิฆาตอสูรของคุณเข้าไปก็เกือบถึงตายอยู่เหมือนกัน คนอะไร...ยิ้มละลายใจ
ความแอบชอบอัพเวลเป็นความแอบรัก ทุกเช้าที่ตื่นต้องฝืนอาบน้ำสระผมแต่งหน้าทาปากเขียนคิ้ว ปัดแก้ม อันเป็นสิ่งที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยจะทำก็ต้องพยายามเพื่อให้คุณหันมามองบ้าง คิ้วแรกที่ลองเขียนนั้นยาวราวกับอุปรากรจีนตัวเอก เป็นที่น่าขบขันจนต้องเปิดยูทูปแล้วลองทำตาม ไปมาอย่างไรไม่รู้ การแต่งหน้าคือความสนุกยกใหญ่ ผ่านไปสามเดือนฉันจึงลาออกจากงานมารับจ้างเป็นช่างแต่งหน้า ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอหน้าค่าตากัน ฉันรู้ ฉันเลือกสิ่งที่ชอบ แม้คุณจะเป็นสิ่งที่ชอบเช่นกัน แต่นั่นก็ไม่เท่ากับการแต่งหน้า อาจเพราะฉันมีสกิลด้านศิลปะอยู่เป็นทุนเดิม
เหมือนปิกัสโซ่ โชแปง โมสาร์ท ไอน์สไตน์ พรสวรรค์นั้นอยู่ในดีเอ็นเอ ฉันก็คงจะเกิดมาเพื่อเป็นนักแต่งหน้าคงเพราะมาจากดีเอ็นเอเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนตอนที่ฉันทำงานใกล้ๆ คุณ แต่ฉันก็แอบถ้ำมองส่องชีวิตคุณผ่านเฟซบุ๊คอยู่ทุกวัน และคุณยังเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันแอบรัก แล้วอยู่มาวันหนึ่งคุณก็ทัก
“เดี๋ยวนี้ไม่เจอหน้าคุณที่ฟู้ดคอร์ทเลย คุณหายไปไหนแล้วครับ”
ดินสอเขียนคิ้วในมือแทบร่วง รองพื้นขวดละสี่พันห้าแทบตกใส่หัวแม่ตีน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันในเฟซบุค นี่เป็นครั้งแรกที่คุณทักทายฉัน แม้จะเป็นแค่ตัวหนังสือผ่านโปรแกรมแมสเซนเจอร์ แต่มันนุ่มนวลละมุนใจราวกับหยาดฝนที่หล่นใส่สำลี
“เบื่อต้มยำน้ำข้นใส่เส้นแล้วล่ะ อยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำจริงๆ ก็เลยลาออกจากงานที่เก่าเท่านั้นเอง อ่า...ที่ถามหาแค่ไม่เจอหน้า หรือว่าคิดถึงคะ”
ในความตอบข้อถามนั้นมีหยอดคำหวานลงไปเล็กน้อย สักนิดหน่อยเพื่อความชุ่มชื่นหัวใจ ว่าแล้วก็อดนึกถึงต้มยำน้ำข้นใส่เส้นไม่ได้ วันนั้นด้วยความโหยหาอยากกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำโบราณที่ปรุงด้วยน้ำมะนาวแท้ๆ ถั่วฝักยาวหั่นเฉียง ถั่วลิสงคั่วป่นใหม่ๆ หมูสับลวกเด้งสู้ฟัน จึงพุ่งไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่งในฟู้ดคอร์ทสั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นหมี่ต้มยำ วันนั้นคุณยืนต่อแถวอยู่ข้างหลังฉัน คุณชะโงกหน้ามากระซิบกระซาบอะไรสักอย่างเบาๆ มันเบาจนฉันไม่ได้เสียงนั้น แต่ขณะเดียวกันมันทำให้ฉันขนลุกและค่าบีพีเอ็มสูงเกือบร้อยสามสิบแปด หัวใจเต้นแรงกว่าวิ่งแปดร้อยเมตรรอบสวนรถไฟได้ หลังจากรับถ้วยก๋วยเตี๋ยวมาจากร้านค้าแล้วคุณจึงพูดประโยคนั้นซ้ำว่าต้มยำน้ำข้นไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ฉันจึงจดจำคำของคุณมาจนวันนี้
“เขินจัง จริงๆ ก็คิดถึงแหละ ไม่เจอกันน่าจะเป็นปี แต่ผมก็ส่องเฟซบุคคุณอยู่นะ เห็นว่าคุณเป็นช่างแต่งหน้าด้วย คุณเก่งมากๆ แต่งหน้าให้ ดาวิกา อารยา พัชราภา อุรัสยา คุณเป็นคู่แข่งคุณน้องฉัตรได้เลย ว่าแต่... คุณรับแต่งหน้าเจ้าสาวหรือเปล่าครับ” ที่พูดอ้อมดวงจันทร์ไปเสียไกลนั้นแท้จริงแล้วน่าจะอยู่ที่ข้อความสุดท้ายนี้เอง นี่สินะที่เรียกว่าความรู้สึกใจพัง
ก็นั่นแหละนะ ชีวิตก็แบบนี้แหละ ต่อให้เกิดมาหน้าตาดี นิสัยดี มีเงินใช้ ไม่เป็นหนี้ แต่ก็มักจะมีเรื่องเข็มขัดสั้นบั่นทอนใจให้เกิดความสงสัยในคนที่ส่งเรามาเกิดอยู่เสมอ ใช่สิ เราไม่ใช่ลูกรักของพระเจ้าเหมือนดาวิกา อารยา พัชราภา อุรัสยา นี่นา เดี๋ยวก็เปลี่ยนชื่อประชดเสียเลยน่าจะดี
ก็เถอะ... ด้วยความมืออาชีพจึงกัดฟันกรอดตอบไปด้วยไมตรี
“คุณจะแต่งงานแล้วเหรอคะ ยินดีด้วยนะคะ วันหลังพาเจ้าสาวมาให้เจอก่อนก็ได้นะคะ จะได้ดูโทนสีผิว ดูเครื่องหน้าว่าจะแต่งออกมายังไงให้ดูสวย”
“ครับ... ผมนี่แหละเจ้าสาว คุณสะดวกนัดวันไหนดี ผมจะแต่งในอีกสองเดือนข้างหน้านี้แล้ว ต้องให้เจ้าบ่าวมาด้วยมั้ยครับผมจะได้นัดมาพร้อมกันเลย”
เรื่องราวของเราจึงจบลงเพียงฟอนท์สิบหกในสองหน้ากระดาษเอสี่
ปีนี้ฉันไม่ได้ไปนครนายกเพื่อกินมะยงชิดลอยแก้วอีกแล้ว ฉันเลิกส่องเฟซบุคคุณแล้วด้วย ชีวิตก็แบบนี้แหละ, มีแต่เรื่องเข็มขัดสั้น !!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
