เรื่อง “ศึกมหาเทพเจ้าพิชิตฟ้า”
ตอนที่ 4
สถานการณ์เริ่มคับขันขึ้นเรื่อยๆทำให้ประมุขจินจึงต้องตัดสินใจกัดนิ้วตัวเองแล้วเขียนยันต์ลงบนฝ่ามือเพื่อที่จะเรียกอัญเชิญ “ภูติรับใช้”ของเขา
แต่ทว่าไม่ทันที่เขาจะเรียกจู่ๆก็มีชายผู้หนึ่ง
ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของปีศาจอสรพิษ
แล้วใช้อาวุธของเขานั้นก็คือพู่กัน
เขาทำการวาดรูปอสูรกาย2ตนขึ้น...
แล้วสั่งให้อสูรกายทั้ง 2 ตนเข้าประกบซ้าย
ขวาแล้วยึดร่างของมันไว้กับที่ทำให้มันขยับไม่ได้ หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะขึ้น ฮ่าาาา
แล้วกล่าวขึ้นว่า...
“ร่ำสุราเมรัยชมความงามของทิวทัศน์”
“ใช้ชีวิตอย่างอิสระไร้ซึ่งข้อกังขา”
ที่แท้ชายผู้นี้คือ “เจียงลู่เฉิน” บุตรชายแท้ๆของประมุขเจียงและศิษย์เอกเพียงคนเดียวแห่งตระกูลเจียง “ฉายาพู่กันจักรวาล”
เจียงลู่เฉินจึงพูดต่อไปอีกว่าไม่ได้เจอกันนานนะขอรับท่านประมุขจินและ
พยัคฆ์คลั่งท่านพี่เยว่หยาง...
จินเยว่หยางจึงตอบกลับไปว่า เช่นกัน...
ท่านพี่เจียงสบายดีหรือลมอะไรพาท่านมาถึงนี้...
เจียงลู่เฉินจึงตอบว่า ฮ่าๆๆ ข้าได้รับคำสั่งจากท่านพ่อให้มาช่วยพวกท่านในการสยบปีศาจอสรพิษ เมื่อท่านพ่อได้รับหนังสือที่พวกท่านส่งไป ก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก
จึงได้ส่งให้ข้าเดินทางมาก่อนส่วนท่านพ่อจะตามมาที่หลัง...ในขณะนั้นเองมนต์อสูรกายที่จับปีศาจอสรพิษก็คลายออก
เจียงลู่เฉินที่เห็นดังนั้นจึงรีบกระโดดขึ้นฝั่ง
ทางด้านประมุขจินจึงได้เรียกอัญเชิญ
ภูติรับใช้ออกมาในทันที...
ทันใดนั้นเองสายฟ้าก็ผ่าลงมาปรากฏเป็น
“พยัคฆ์ทมิฬตาเดียว”
มันคือภูติรับใช้ของประมุขจิน
พยัคฆ์ทมิฬตาเดียวไม่รอช้ามันจู่โจมเข้าไปด้วยความรวดเร็วทะลุทวารทั้ง 8 ของปีศาจอสรพิษจนสิ้นใจตายเพียงชั่วพริบตา
จินเยว่หยางและเจียงลู่เฉินที่เห็นดังนั้น
ก็ได้แต่ยืนตกตะลึงและอึ้งไปตามๆกัน
เจียงลู่เฉินจึงกล่าวขึ้นว่า ฝีมือของท่านประมุขจินร้ายกาจยิ่งนักสมแล้วที่เป็นถึงผู้นำตระกูลจิน นับถือ! นับถือ!
เมื่อปีศาจอสรพิษเสียชีวิตแล้วก็ปรากฏแสงสีฟ้าลอยออกจากร่างของมันมันก็คือ
“ไข่มุกสวรรค์” ประมุขจินที่เห็นดังนั้นจึงรีบเก็บมันใส่ไว้ในกล่องทันที
ประมุขจินจึงกล่าวขึ้นว่าในครั้งนี้ก็ถือว่าต้องขอขอบคุณศิษย์หลานลู่เฉิน ที่ได้มาช่วยในการสยบปีศาจในครั้งนี้ ยังไงก็ฝากทักทายท่านประมุขเจียงด้วยนะเดี๋ยวข้าจะเขียนหนังสือถึงท่านอีก 1 ฉบับเพื่อร่วมกันหารือเรื่องของไข่มุกสวรรค์กันต่อไป
หลังจากนั้นประมุขจินและจินเยว่หยาง ก็อำลาเจียงลู่เฉิน แล้วเร่งเดินทางกลับไปยังตระกูลจิน...
“ห้องโถงใหญ่”
ฮูหยินจ้าว จึงพูดขึ้นว่าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ท่านพี่รีบไปพักผ่อนเถิด เดี๋ยวต่อจากนี้ก็จะมีงานใหญ่อีกไม่ใช่หรือ
จินเป่าจึงพูดขึ้นว่าใช่แล้วขอรับท่านพ่อรีบไปพักผ่อนเถอะส่วนรายละเอียดต่างๆให้ท่านอาเล่าให้พวกเราฟังก็ได้
ว่าแล้วฮูหยินจ้าว จึงได้พาประมุขจินไปพักผ่อนที่ห้องนอน
ส่วนทางด้านจินเยว่หยาง ก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กับ จินเป่า จินจื่อเซียน และ
จินเหมียนฟัง...
1วันผ่านไป...
“ห้องคัมภีร์”
จินเยว่หยางพูดขึ้นว่า
ศิษย์พี่พวกเราจะเอายังไงกันต่อ
ประมุขจินจึงตอบว่า เรื่องของไข่มุกสวรรค์เป็นเรื่องใหญ่พี่ว่าเราควรจะร่วมกันหารือกับอีก 3 ตระกูลที่เหลือ
เดี๋ยวพี่จะเขียนจดหมายเล่าถึงเรื่องราวต่างๆและขอให้ทั้ง 3 ตระกูลที่เหลือส่งศิษย์เอกมายังเขาจงหนาน บริเวณวัดเทียนอิน
เพื่อร่วมกันหารือ ถึงเรื่องไข่มุกสวรรค์
จินเยว่หยางจึงว่า งั้นท่านพี่พักผ่อนอยู่ที่นี่แหละเดี๋ยวข้ากับพวกหลานๆจะไปให้เอง
ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกศิษย์พี่
ว่าแล้ว จินเยว่หยาง พร้อมด้วยจินเป่าและจินจื่อเซวียนก็ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยัง
เขาจงหนาน วัดเทียนอิน
เมื่อเดินทางไปถึง...
“เขาจงหนาน วัดเทียนอิน”
จินเยว่หยาง ฮ่าๆๆๆ ที่แท้ก็ท่านพี่เจียงนี่เอง เราพบกันอีกแล้วนะ
เจียงลู่เฉินจึงพูดขึ้นว่า ท่านพี่เยว่หยาง
ไม่เจอกันหลายวันท่านสบายดีหรือ
จินเยว่หยางจึงตอบว่า ข้าน้อยสบายดี
อ่อ!!ลืมแนะนำไปเลย ด้านซ้ายนี้เป็น
จินจื่อเซวียนบุตรชายคนโตแห่งตระกูลจิน
ส่วนด้านขวานี้เป็น จินเป่าบุตรชายคนรองแห่งตระกูลจิน
เจียงลู่เฉินจึงกล่าวว่า สง่างามยิ่งนัก
รูปร่างดุจเทพเซียน ดวงตาดั่งพยัคฆ์
น่านับถือๆ! วันข้างหน้าพวกเจ้าจะต้องเป็นยอดคนแน่นอน
จินเป่าจึงพูดว่า ท่านกล่าวเกินไปแล้วพวกเรายังด้อยประสบการณ์อยู่นัก หวังแต่ว่า ท่านผู้อาวุโสจะคอยชี้แนะ
ทันใดนั้นก็มีเสียงคนพูดดังขึ้นว่า
วัดเทียนอิน ช่างคึกคักดียิ่งนักมีแต่คนคุ้นเคยกันทั้งนั้น จะเป็นอะไรหรือไม่ถ้าข้าจะขอร่วมวงสนทนาด้วย
ชายผู้นี้คือ หลานเกาจิ้น 1 ใน 7ศิษย์เอกแห่งตระกูลหลาน และเป็นศิษย์คนโตแห่งตระกูลหลาน “ฉายามือพิณพิฆาต”
เจียงลู่เฉินจึงพูดขึ้นว่า นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็ มือพิณพิฆาต หลานเกาจิ้น ท่านพี่หลานนี่เอง ไม่พบกันเสียนาน เอ๊ะ!!
ว่าแต่ศิษย์น้องที่เหลือของท่านล่ะ
หลานเกาจิ้นจึงตอบกลับไปว่า
อ่อ! ศิษย์น้องรอง น้องสาม น้องสี่ น้องห้าและน้องหก ตอนนี้กำลังเข้าฌานอยู่กับท่านประมุขหลานที่เขาต้าจงนะ
วันนี้ก็เลยมีแค่ข้ากับศิษย์น้องเจ็ดที่เดินทางมา นี่ศิษย์น้องเจ็ดของข้าเขาชื่อว่า
“หลานซูหนิง”เขาเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจาเท่าไหร่ แต่เขาจะเน้นการกระทำมากกว่า ตอนนี้อายุก็น่าจะพอๆกับคุณชายจินเป่านี้แหละ
จินเป่าที่ได้ยินดังนั้นจึงได้โบกมือทักทายพร้อมยิ้มให้แต่หลานซูหนิงกลับทำใบหน้านิ่งเฉยหลานเกาจิ้นจึงหัวเราะฮ่าๆๆๆ แล้วพูดว่าคุณชายจินเขาก็เป็นอย่างนี้แหละโปรดอย่าได้ถือสาเลย...
จินเยว่หยางจึงพูดขึ้นว่า พวกเราอย่ามัวแต่ยืนคุยกันอยู่เลยรีบเข้าไปด้านในก่อนเถิด
เจียงลู่เฉินจึงพูดขึ้นว่า นั้นน่ะสิ! ข้ากระหายน้ำเต็มทีแล้ว...
ในขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินเข้าไปภายในวัดเทียนอินจู่ๆก็มีดาบเล่มหนึ่งลอยมาปักลง
กลางพื้นจนทำให้เกิดเสียงดังสนั่น
พร้อมกับมีหญิงสาวผู้หนึ่งเดินมาด้วยความองอาจรูปโฉมงดงามดูมีสง่าราศีผู้คนที่พบเห็นต่างยำเกรงซึ่งพลังบารมีบางอย่าง
ที่แท้หญิงผู้นี้คือ เว่ยเหมยซาน
บุตรีคนเดียวของตระกูลเว่ย และศิษย์เอกแห่งตระกูลเว่ย “ฉายาดาบหยกสังหาร”
เจียงลู่เฉินจึงพูดขึ้นว่า มีคนเคยกล่าวไว้ว่าหญิงตระกูลเว่ยทุกคน ล้วนแล้วแต่เป็นนักรบ แม้กายเป็นหญิงแต่ใจกับแข็งดุจ
หินผา วันนี้ได้มาพบเจอ สมคำร่ำลือจริงๆ
ด้านหลังของนางยังมีชายอีก 1 คนที่เดินตามมาพร้อมกับศิษย์ตระกูลเว่ยจำนวน 10 กว่าคนชายผู้นี้รูปร่างสันทัดแต่งตัวสง่างามดูดีแต่ดูลึกๆภายในคล้ายเคยตกระกำลำบากมาก่อน
เขาก็คือ “ซ่งแชจือ” เดิมทีเขานั้นเป็นบุตรชายของตระกูลซ่งซึ่งเป็นตระกูลเล็กๆ
ตระกูลซ่งอยู่กันอย่างมีความสุขมาหลายสิบปีจนกระทั่งวันหนึ่งมี คนจากตระกูล
ใหญ่ตระกูลหนึ่งบุกเข้ามาโจมตีและฆ่าล้างคนในตระกูลซ่งจนหมดสิ้นรวมถึงพ่อและแม่ของซ่งแชจือด้วย
หลังจากนั้นซ่งแชจือก็ออกระเหเร่ร่อนไปตามที่ต่างๆ จนได้มาพบเข้ากับประมุขเว่ยประมุขเว่ยจึงได้รับซ่งแชจือเข้ามายังในตระกูลเว่ย แต่ซ่งแชจือนั้นไม่ใช่คนตระกูลเว่ยโดยกำเนิดจึงเป็นได้แค่ผู้ติดตามของเว่ยเหมยซานเท่านั้น
เมื่อแต่ละตระกูลได้พูดจาทักทายและรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วทั้ง 4 ตระกูลจึงได้เข้าไปภายในวัดเทียนอิน เพื่อร่วมกันปรึกษาหารือเรื่องไข่มุกสวรรค์
จบตอนที่ 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
