คดีโจรกรรมงานศิลปะสะเทือนโลก ใครจะเชื่อว่าคนขโมยคือนักฟุตบอลอาชีพ นี่คือเรื่องจริง ของภาพที่ทุกคนน่าจะเคยเห็นกันดี "The Scream"
ในปี 1994 หนึ่งในภาพวาดที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก "The Scream" ถูกขโมยไปจากหอศิลป์แห่งชาติในกรุงออสโล ประเทศนอร์เวย์
The Scream มีความโด่งดังใกล้เคียงกับภาพโมนาลิซ่าของลีโอนาร์โด้ ดาวินชี่ หรือ รูปดอกทานตะวัน ของวินเซนต์ แวน โก๊ะ มันคือจิตรกรรมที่แม้แต่คนที่ไม่สนใจศิลปะเลย ก็ยังต้องเคยเห็น
แน่นอน การที่จิตรกรรมอันยิ่งใหญ่โดนขโมยแบบนี้ ในตอนแรกใครๆก็คิดว่า คนขโมย ต้องเป็นองค์กรอาชญากรรมระดับโลก แต่ ณ เวลานั้น ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่า คนขโมย เป็นนักฟุตบอลที่เล่นอยู่ในลีกสูงสุดของนอร์เวย์
เอ็ดเวิร์ด มุงค์ เป็นศิลปินชาวนอร์เวย์ ที่มีชีวิตระทมทุกข์ตั้งแต่เด็ก คุณแม่ของเขาเสียชีวิต ตอนมุงค์อายุ 5 ขวบ ตามด้วยพี่สาวก็เสียชีวิตตามไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำให้เขาต้องทนใช้ชีวิตกับคุณพ่อ ที่มีอาการป่วยทางจิต
ความกดดันของมุงค์ ทำให้เขาถ่ายทอดมันออกมาในงานศิลปะของตัวเอง โดยในปี 1893 เขาวาดภาพซีรีส์ ชื่อ The Scream (คนกรีดร้อง)
นี่เป็นรูปผู้ชายที่กำลังกรีดร้องอยู่บนทางเดิน โดยมุงค์วาดออกมา 4 เวอร์ชั่น คือเป็นรูปเดียวกัน แต่ใช้สีที่แตกต่างกัน
ความเป็นเอกลักษณ์ของ The Scream คือคุณเห็นแค่ครั้งเดียวก็จำมันได้ทันที ในปัจจุบันรูปนี้ถูกเอามาล้อเลียน และทำซ้ำตลอดเวลา แม้แต่ในอีโมจิเราก็เห็นอยู่บ่อยๆ ดังนั้น งานต้นฉบับคือจิตรกรรมที่ทรงคุณค่าที่สุด และไม่สามารถประเมินราคาได้
หลังจากมุงค์เสียชีวิต รูป The Scream ทั้ง 4 ถูกแยกย้ายกันไปคนละที่ รูปออริจินอล ถูกจัดแสดงที่หอศิลป์แห่งชาติ (National Gallery) ในกรุงออสโล รูปที่ 2 และ 3 ถูกแสดงที่พิพิธภัณฑ์มุงค์ และ รูปที่ 4 ถูกซื้อไปโดยนักสะสมอิสระ
ในแต่ละปี มีนักท่องเที่ยวนับล้านมาชื่นชมงานศิลปะชิ้นนี้ นอร์เวย์ทำรายได้มหาศาลจาก The Scream มีการผลิตของที่ระลึกออกมามากมายที่ใช้ใบหน้าของผู้ชายที่กรีดร้องในรูป ทั้งเสื้อยืด แก้วน้ำ โมเดลฟิกเกอร์ ฯลฯ สารพัดสิ่ง ดังนั้นจึงไม่ใช่คำพูดที่เกินเลยไป ถ้าจะบอกว่า The Scream เป็นเหมือนสมบัติของประเทศนอร์เวย์นั่นเอง
The Scream ถูกจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์เป็นปกติ เป็นเวลาหลายปี ไม่มีปัญหาอะไร จนมาถึงวันเสาร์ที่ 12 กุมภาพันธ์ ปี 1994 ในวันพิธีเปิดโอลิมปิกฤดูหนาว ที่เมืองลิลล์แฮมเมอร์
โอลิมปิกปี 1994 นอร์เวย์เป็นเจ้าภาพ โดยจัดการแข่งกีฬาที่เมืองลิลล์แฮมเมอร์ ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองหลวงออสโล ประมาณ 200 กิโลเมตร ซึ่งด้วยความที่พิธีเปิดโอลิมปิกจะมีผู้นำทั่วโลกมาร่วมงานด้วย ทำให้รัฐบาลต้องเกณฑ์กำลังตำรวจจากออสโล ไปดูแลความปลอดภัยที่ลิลล์แฮมเมอร์ด้วย
ในวันเดียวกันนั้นเอง ขณะที่คนนอร์เวย์ คิดถึงพิธีเปิดโอลิมปิก มีชายสองคนที่รู้ว่าการรักษาความปลอดภัยที่หอศิลป์แห่งชาติมีกำลังเบาบางลงไป พวกเขาจึงแอบลักลอบเข้าไปที่หอศิลป์ ก่อนที่จะขโมย The Scream ออกมาอย่างเยือกเย็น โดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องเลย
ความเจ็บแสบยิ่งกว่าโดนขโมย คือโจรรายนี้ ทิ้งโน้ตเอาไว้ด้วยโดยเขียนว่า "ขอบคุณพันครั้ง สำหรับการป้องกันอันหละหลวม" มันคือการเย้ยหยันความสามารถของตำรวจชัดๆ
ในปี 1994 ยังไม่มีกล้องวงจรปิดในทุกๆจุด เหมือนยุคนี้ มีกล้องแค่มุมเดียวเท่านั้น ที่จับภาพได้ว่าเกิดอะไรขึ้น คือกล้องด้านนอกหอศิลป์ โดยภาพที่เห็นคือชายสองคน จอดรถที่นอกอาคาร จากนั้นเอาบันไดพาดไปที่ผนัง ก่อนจะทำลายกระจกในจุดที่ The Scream ตั้งอยู่ ก่อนจะทำการขโมยอย่างรวดเร็ว โดยใช้เวลาทั้งหมดแค่ 50 วินาทีเท่านั้น
นี่คือการโจรกรรมที่เตรียมการมาเป็นอย่างดี คนขโมยรู้ทุกอย่างว่าอะไรอยู่ตรงไหน และแน่นอน การเลือกมาขโมยในวันเปิดโอลิมปิก ย่อมไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ตั้งใจไว้หมดแล้ว
การที่ The Scream ถูกขโมย ทำให้ประชาชนนอร์เวย์ลุกฮือ และแสดงความโมโหใส่รัฐบาลที่ปกป้องงานศิลปะแห่งชาติเอาไว้ไม่ได้
ตำรวจพยายามสืบสวนอย่างเร่งด่วน แต่ปัญหาคือนอร์เวย์เป็นประเทศที่ไม่เคยมีขโมยงานศิลปะใหญ่ๆ ในลักษณะนี้ ทำให้ตำรวจจึงขาดทักษะในการแกะรอยคนร้าย นั่นทำให้เวลาผ่านไป 1 เดือน ก็ยังจับมือใครดมไม่ได้
สุดท้ายด้วยความกดดันจากประชาชน นอร์เวย์ต้องติดต่อไปที่รัฐบาลของสหราชอาณาจักร ขอหน่วยสืบสวนพิเศษจากสกอตแลนด์ ยาร์ด เข้ามาช่วยสืบหาความจริง
อังกฤษส่งนักสืบชาร์ลส์ ฮิลล์ ที่เปรียบเสมือนเชอร์ล็อก โฮล์มส์ ในโลกศิลปะเข้ามาช่วยนอร์เวย์ในการคลี่คลายคดี
ชาร์ลส์ ฮิลล์ มีผลงานที่จับต้องได้ ในปี 1993 รูปวาดของเวอร์เมียร์ ที่โด่งดังชื่อ Lady Writing a Letter With Her Maid ที่โดนขโมยไปนานถึง 7 ปี สุดท้ายก็ถูกฮิลล์หาเจอและนำรูปวาดกลับมาสู่เจ้าของในสภาพปกติทุกอย่าง ดังนั้นถ้าจะมีใครที่จะสืบจนรู้ว่า The Scream หายไปไหนล่ะก็ ฮิลล์คือคนคนนั้น
เมื่อมาถึงนอร์เวย์ คำถามของฮิลล์ตั้งแต่แรกสุดก็คือ ทำไมคนร้ายถึงกล้าขโมย The Scream กล่าวคือ นี่เป็นงานศิลปะที่โด่งดังระดับโลกก็จริง แต่คุณขโมยไป ก็ไม่สามารถขายใครได้อยู่ดี เพราะทุกคนรู้ว่านี่คือสมบัติแห่งชาติของนอร์เวย์
ดังนั้นจากที่ตำรวจนอร์เวย์เคยตั้งสมมติฐานว่า คนขโมยอาจเป็นมหาเศรษฐี มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ เพราะเศรษฐีเมื่อได้งานศิลป์มา ก็ย่อมอยากอวดให้คนได้รู้ว่าตัวเองครอบครองอยู่ แต่กรณีนี้คุณจะไปอวดวัตถุที่ขโมยมาได้อย่างไรล่ะ นั่นทำให้ชาร์ลส์ ฮิลล์ อาจต้องลองมองหาแรงจูงใจอย่างอื่นแทน
พอล เอนเกอร์ กลายเป็นที่รู้จักของแฟนกีฬาในนอร์เวย์อย่างรวดเร็ว เพราะเขาเป็นผู้เล่นตัวหลักของสโมสรวาเลเรนก้า ในลีกสูงสุดของประเทศนอร์เวย์
ด้วยวัย 18 เอนเกอร์ กระโดดไปเล่นทีมชุดใหญ่ได้อย่างสวยงาม นอกจากในบอลลีกแล้ว ในซีซั่น 1986-87 เขายังได้ลงสนามในเกมยูฟ่าคัพอีกด้วย ในภาพรวมถือเป็นผู้เล่นที่มีอนาคตไกลคนหนึ่งเลยทีเดียว
ในยุคนั้นฟุตบอลอาชีพจะได้รับค่าจ้างน้อย นักเตะหลายคนเป็นผู้เล่นอาชีพอย่างเดียวไม่พอกิน ต้องทำงานอื่นไปด้วย อย่างเพื่อนร่วมทีมของเอนเกอร์ ชื่อ คนุต อาริลด์ โลเบิร์ก มีอีกหนึ่งจ๊อบเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นต้น
สำหรับเอนเกอร์ งานเสริมของเขาไม่เหมือนใคร เพราะมันคือการโจรกรรม
ในตอนแรกเขาเริ่มต้นขโมยเพื่อหาเงิน แต่เมื่อเจ้าตัวเลเวลอัพขึ้นเรื่อยๆ การขโมยของเขา ก้าวข้ามเรื่องเงินไปแล้ว แต่เป็นความท้าทายอีกอย่างในชีวิต เป็นความสนุกที่ได้ขโมยของล้ำค่าจากคนอื่น
วิดาร์ ดาวินเซ่น อดีตนักเตะทีมชาตินอร์เวย์ ที่เป็นเพื่อนร่วมทีมวาเลเรนก้ากล่าวว่า "เขาชอบโชว์ทักษะการขโมยให้เราดู หลายๆครั้ง ที่นักเตะในทีมเราเผลอล็อกรถ โดยลืมกุญแจไว้ในรถ ซึ่งมันก็ไม่เป็นปัญหาเลย เราแค่ตะโกนเรียกพอล แล้วถามเขาว่า 'นายเปิดประตูรถให้ฉันหน่อยได้ไหม?' จากนั้นแค่ไม่กี่วินาทีเขาก็จะเปิดรถได้สบายๆ"
แม้จะมีสกิลในการขโมย แต่เพื่อนๆในทีมก็คิดว่า แค่เป็นทักษะเอาฮาเท่านั้น เอนเกอร์คงไม่ได้ขโมยอะไรใครในชีวิตจริง นั่นทำให้ทุกคนก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร ก็ลงซ้อมฟุตบอลด้วยกันตามปกติ
ในปี 1988 ตอนที่เอนเกอร์อายุ 20 ปี เขาขโมยของมีค่ามามากมายแล้ว ทั้งเพชร ทั้งรถยนต์ ทั้งเงินสด นั่นทำให้เขาเดินหน้าหาความท้าทายใหม่ นั่นคือขโมยงานศิลปะ โดยชิ้นที่เขาอยากได้มีชื่อว่า Love and Pain ของเอ็ดเวิร์ด มุงค์ โดยคนทั่วไปรู้จักภาพวาดนี้ในชื่อว่า "The Vampire"
เอนเกอร์วางแผน และขโมยภาพ Love and Pain จากพิพิธภัณฑ์มุงค์ได้สำเร็จ การขโมยของเขาแนบเนียนเสียจนตำรวจไม่สามารถจับมือใครดมได้
เวลาผ่านไปหลายเดือน เอนเกอร์ใช้ชีวิตปกติ เขาก็ไปซ้อมฟุตบอลกับทีมวาเลเรนก้าเหมือนเดิม ณ ตอนนั้น พนักงานสืบสวนไม่ได้มองเขาอยู่ในเรดาห์เลยด้วยซ้ำ
แต่ปัญหาที่เอนเกอร์คาดไม่ถึงก็คือ เพื่อนร่วมทีมของเขาที่มีจ๊อบสองเป็นตำรวจ เห็นถึงความผิดสังเกตในตัวเอนเกอร์ คือเจ้าตัวไม่ได้มีงานเสริมเหมือนคนอื่น แต่กลับดูมีเงินทองใช้จ่ายมากมาย สามารถซื้อเสื้อผ้า และนาฬิการาคาแพงได้ ดังนั้นจึงแจ้งเบาะแสไปให้หน่วยสืบสวน ว่าเอนเกอร์อาจจะเป็นขโมย และอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการโจรกรรมรูป Love and Pain ก็เป็นได้
ในปี 1990 ตำรวจบุกโจมตีสายฟ้าแลบไปที่บ้านของเอนเกอร์ และพบภาพ Love and Pain แขวนอยู่บนผนัง เอนเกอร์ไม่มีทางปฏิเสธได้เลย หลักฐานมัดตัวหนาแน่นขนาดนั้น นั่นทำให้เขาติดคุกทันที 4 ปี และสโมสรวาเลเรนก้า ประกาศยกเลิกสัญญาในที่สุด
เอนเกอร์ออกจากคุกในเดือนมกราคม 1994 ถึงตรงนี้เขาสามารถเลือกเส้นทางได้ ว่าจะกลับไปเล่นฟุตบอลต่อ เพราะอายุแค่ 26 ปี ก็ยังไม่เยอะ ไปเริ่มต้นจากทีมเล็กๆก่อนก็ได้ ยังไม่สายเกินไปหากอยากจะเริ่มใหม่
หรืออีกทาง คือเดินสายมืดไปให้สุด ซึ่งเจ้าตัวเลือกอย่างหลัง เขาไม่เล่นฟุตบอลอีกแล้ว และเดินหน้าไปสู่วงการโจรเต็มตัว
และสำหรับการปล้นครั้งต่อไป เขาคิดใหญ่ขึ้นอีกหนึ่งสเต็ป ด้วยการวางแผนขโมยภาพวาดที่สำคัญที่สุดของนอร์เวย์ นั่นคือ The Scream ภาพออริจินอล ที่จัดแสดงที่หอศิลป์แห่งชาติ
กลยุทธ์ของเอนเกอร์คือ ถ้าอยากซ่อนใบไม้ให้ซ่อนในป่า ถ้าหากงานศิลปะโดนขโมยล่ะก็ คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่า เขาที่เพิ่งออกจากคุกได้แค่ 1 เดือนในข้อหาขโมยภาพของเอ็ดเวิร์ก มุงค์ จะขโมยรูปของศิลปินคนเดิมสองครั้งติดต่อกัน
จากการวางแผนที่ดี และโจมตีในช่วงเวลาที่การป้องกันอ่อนยวบที่สุด ทำให้เอนเกอร์ ขโมย The Scream ได้สำเร็จ ในเวลา 6.30 น. ของวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 1994
เมื่อขโมยได้ คราวนี้เอนเกอร์ไม่พลาดเรื่องดีเทลเล็กๆอีกแล้ว เขาทำตัวโลว์โพรไฟล์เพื่อหลีกหนีการจับจ้องของตำรวจ ดังนั้นเหล่านักสืบจึงไม่ได้สนใจเขามากนักในช่วงแรก
คำถามที่ตำรวจนอร์เวย์ กับ ชาร์ลส์ ฮิลล์ จากสกอตแลนด์ยาร์ด มีอยู่ในใจก็คือ ทำไมถึงต้องขโมยรูปที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ขายไม่ได้ เพราะไม่มีใครรับซื้อ The Scream หรอก ดังนั้นคนที่ขโมยน่าจะหวังผลทางการเมืองมากกว่า
ณ เวลานั้น มีข่าวชุลมุนมั่วไปหมด เช่น มีคนส่งข้อความมาหารัฐบาลว่า จะคืนรูปภาพให้ถ้าจ่ายเงินค่าไถ่ 1 ล้านดอลลาร์ แต่สุดท้ายรัฐบาลก็ไม่ได้จ่าย เพราะคิดว่าน่าจะลักไก่มากกว่า
อีกประเด็นหนึ่งที่ถูกโยงเช่นกัน คือนอร์เวย์ตอนนั้นกำลังออกกฎหมายทำแท้งเสรี ซึ่งกลุ่มที่ต่อต้านการทำแท้ง จึงได้แจ้งกับรัฐบาลว่า จริงๆพวกเขาเองนี่แหละที่ขโมยรูปวาดไป แต่ถ้ารัฐบาลกลับลำมาสนับสนุนเรื่องการต่อต้านทำแท้ง ทางกลุ่มจะคืนรูป The Scream ให้เอง ซึ่งแน่นอนเรื่องนี้ก็มั่วเช่นกัน
หลังจากสืบไปหลายแง่มุมแล้วก็เจอทางตัน ชาร์ลส์ ฮิลล์ กลับมานับหนึ่งใหม่ และเปลี่ยนวิธีคิดว่า บางทีคนที่ขโมยอาจจะเห็นว่ามันเป็นเหมือนความสำเร็จของตัวเองก็ได้ กล่าวคือ มันมีขโมยบางคนเหมือนกันที่ไม่ได้สนใจเงินทอง หรือสนใจผลประโยชน์ทางการเมืองใดๆ เพียงแค่ อยากขโมยเพื่อหาความท้าทายให้ตัวเองแค่นั้น
จากจุดนั้น ทำให้ชาร์ลส์ ฮิลล์ ลิสต์รายชื่อคนที่เคยพัวพันกับคดีโจรกรรมงานศิลปะมาก่อน แล้วไล่เช็กไปทีละคน ว่ามีความเชื่อมโยงใดๆหรือไม่ สุดท้ายก็ไปเจอหลักฐานว่า 5 วันก่อนการโจรกรรม พอล เอนเกอร์ ได้เข้ามาชมงานที่หอศิลป์แห่งชาติ ซึ่งก็เป็นไปได้ ว่าจะมาดูตำแหน่งของรูปวาด และศึกษาช่องทางในการขโมย
ตำรวจเริ่มจับตามองเอนเกอร์ และมีแนวโน้มว่า น่าจะ "ใช่" จริงๆ แต่ปัญหาคือไม่มีหลักฐานใดๆ จะเชื่อมโยงเขาได้ เหตุก็เกิดมาหลายวันแล้ว ป่านนี้เจ้าตัวเอารูปไปซ่อนที่ไหนแล้วก็ไม่มีใครรู้
พฤษภาคม 1994 ชาร์ลส์ ฮิลล์ คิดแผนขึ้นมาได้ เขามองว่าถ้าเอนเกอร์ต้องการแค่ชัยชนะในการโจรกรรม ตอนนี้เขาขโมยภาพวาดได้สำเร็จแล้ว เขาเองก็คงอยากจะหา "ทางลง" เหมือนกัน กล่าวคือเก็บภาพวาดไว้ ก็ได้แต่ดูคนเดียว ขายต่อก็ไม่ได้ ดังนั้นเจ้าตัวคงรีบอยากจะหาทางคืนรูปให้รัฐบาลนอร์เวย์ในทางใดทางหนึ่ง
ฮิลล์ตัดสินใจปลอมตัว เป็นตัวแทนจากพิพิธภัณฑ์ เจ.พอล เก็ตตี้ ในแคลิฟอร์เนีย แล้วแอบติดต่อกับเอนเกอร์ โดยยืนยันว่าในฐานะคนรักงานศิลปะ ทางพิพิธภัณฑ์ เจ.พอล เก็ตตี้จะขอจ่ายเงิน 530,000 ดอลลาร์ เพื่อขอซื้อภาพคืน จากนั้นก็จะเอา The Scream คืนให้รัฐบาลนอร์เวย์เอง
มุมของเอนเกอร์ คิดว่านี่คือการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด เพราะเขาจะได้คืนงานศิลป์แห่งชาติให้กับประเทศ และตัวเองก็ยังได้เงินก้อนหนึ่ง แถมยังไม่ต้องติดคุกอีกต่างหาก ซึ่งฮิลล์พูดจาได้อย่างน่าเชื่อถือด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน ซึ่งถ้ามองในมุมว่าเขาเป็นคนอังกฤษ แต่พูดสำเนียงแคลิฟอร์เนียได้อย่างเนียนมากๆ จนเอนเกอร์จับไม่ได้ ก็ถือว่าน่าทึ่งมาก
เอนเกอร์ อาจเป็นหัวขโมยฝีมือดี แต่สกิลการหลอกล่อ เขายังตามเกมของยอดนักสืบไม่ทัน สุดท้ายเขาหลงเชื่อมุกนี้จริงๆ ไม่คาดคิดว่าฮิลล์จะเป็นคนของตำรวจปลอมตัวมา
เมื่อตกลงรับมอบเงินกันเรียบร้อย เอนเกอร์พาชาร์ลส์ ฮิลล์ไปที่บ้านพักตากอากาศริมทะเลทางออสโลตอนเหนือ ที่นั่นเขาซ่อนรูป The Scream เอาไว้จริงๆ
ฮิลล์กล่าวตอนเห็นรูป ว่าเขารู้ทันทีว่ามันคือของจริง"ถ้ารูปใดๆที่เป็นมาสเตอร์พีซ คุณจะรู้ได้ทันทีเลยว่ามันคือมาสเตอร์พีซ มันจะพุ่งทะยานเข้ามาหาคุณเลย"
จากนั้นเมื่อได้รูปเรียบร้อยทั้งสองฝ่ายก็แยกย้ายกันไป และฮิลล์ได้โทรแจ้งกับตำรวจหน่วยสืบสวนพิเศษว่าได้งานศิลปะคืนแล้วเรียบร้อย มีตำหนิเล็กๆ แต่ไม่รุนแรง จากนั้นตำรวจก็นำกำลังไปจับกุมพอล เอนเกอร์ในที่สุด
เพิ่งออกจากคุกมาได้ไม่เท่าไหร่ สุดท้ายเอนเกอร์กลับไปติดคุกอีกครั้ง ด้วยระยะเวลา 6 ปีกับอีก 3 เดือน และรูปภาพ The Scream ก็กลับมาสู่หอศิลป์แห่งชาติ ในที่ที่มันควรจะอยู่ในที่สุด
หลังออกจากคุก เอนเกอร์ เลิกอาชีพขโมยอย่างเด็ดขาด และไปทำงานเป็นพ่อค้างานศิลปะแทน คราวนี้เขาจะได้สัมผัสกับงานศิลป์อย่างใกล้ชิด โดยไม่ต้องไปเป็นโจรอีกแล้ว
ในปี 2004 The Scream โดยขโมยอีกครั้ง (ก่อนจะถูกหาพบในเวลาต่อมา) แน่นอนว่าเอนเกอร์ก็ต้องโดนสอบสวนด้วย แต่คราวนี้เขาเองไม่เกี่ยวข้อง คือไม่แปลกที่เขาจะเป็นผู้ต้องสงสัยอีกหน ก็คนมันเคยทำผิดมาแล้ว ก็ต้องโดนสงสัยไว้ก่อน
หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบลงไปหลายปี มีนักข่าวเคยถามว่าเขารู้สึกเสียใจไหม ที่ก่อการโจรกรรม ขโมยงานศิลปะระดับโลกถึง 2 ครั้งแบบนี้ ตัวเอนเกอร์ตอบว่า "ผมไม่ได้เสียใจที่ทำหรอกนะ"
"ผมสร้างประวัติศาสตร์บางอย่างขึ้นมา มันเป็นเรื่องที่เจ๋งไม่เลว อย่างหนังที่เราดูกัน มันจะเขียนบทเกี่ยวกับการโจรกรรมอะไรประมาณนี้ แต่เรื่องของผมมันไม่ใช่หนัง มันคือชีวิตจริง"
การปล้นคือการตอบสนองความท้าทายในชีวิตของเอนเกอร์ แต่ความสนุกที่ได้ปล้นแลกมากับการติดคุก 10 ปีเต็ม แลดูจะเป็นการแลกเปลี่ยนที่ไม่คุ้มเท่าไหร่
แน่นอน การโจรกรรมเป็นเรื่องที่เลวร้าย และผิดกฎหมายเต็มๆ เราไม่สามารถปฏิเสธตรงจุดนี้ได้ อย่างไรก็ตาม ถ้าถามว่าเรื่องของพอล เอนเกอร์ ถูกจดจำหรือไม่ คำตอบคือใช่ เรื่องของเขาถูกเล่าขานจนถึงวันนี้ แม้จะผ่านมานานแล้วหลายปี
เพราะนักฟุตบอลอาชีพ ปกติก็ใช้เวลาว่างในการไปถ่ายโฆษณา หรือไปทำธุรกิจ แต่นักบอลที่มีงานอดิเรกเป็นการปล้นงานศิลปะ เรื่องประหลาดแบบนี้ คงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วจริงๆ
#THESCREAM
- 92
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
