เรื่อง “ศึกมหาเทพเจ้าพิชิตฟ้า”
ตอนที่ 6
“ตระกูลจิน”
จินเยว่หยาง ได้พักฟื้นและรักษาบาดแผลจากคมกระบี่จนเกือบจะหายดีแล้วด้วยการดูแลจากจินเหมียน
ประมุขจิน จึงพูดขึ้นว่า ไม่คิดเลยว่าการเดินทางไปวัดเทียนอินครานี้จะเกิดเรื่องร้ายแรงถึงเพียงนี้ชายผู้ที่ลงมือ มิรู้เป็นผู้ใดเหตุใด จึงต้องขโมยไข่มุกสวรรค์ไปด้วย...
จินเป่าจึงพูดขึ้นว่า ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบแต่ได้ยินท่านหลานเกาจิ้นพูดว่า ชายผู้นั้นใช้ออกด้วย “ฝ่ามือยมทูต”
ประมุขจินถึงกับตกใจแล้วพูดออกมาว่า
ห๊ะ!!...เจ้าว่าอะไรน่ะ ฝ่ามือยมทูตงั้นหรือ
จินจื่อเซวียน จึงถามไปยังประมุขจินว่า ทำไมหรือขอรับท่านพ่อ...
งั้นข้าก็รู้แล้วแหละว่าชายผู้ที่ลงมือคือใคร ฝ่ามือยมทูตนี้ในยุทธภพเหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ใช้ได้แล้วบุคคลผู้ที่น่าจะรู้ถึงใครคนนั้นก็มีแต่เพียงเหล่าอาวุโสของแต่ละตระกูล เท่านั้นแหละ
จินเป่าจึงไปถามว่า แล้วใครคนนั้นที่ว่า เป็นใครกันแน่ขอรับท่านพ่อ...
ประมุขจินจึงเล่าว่า...
ชายผู้นี้คือ “ฟงเล่าเจี้ยน” ประมุขคนปัจจุบันแห่งตระกูลฟงซึ่งเป็นตระกูลเล็กๆที่อยู่ห่างจากพวกเราไปประมาณ 300 ลี้
เดิมทีตระกูลฟง ก็เป็นตระกูลที่มีคุณธรรมช่วยเหลือชาวประชามาโดยตลอด
แต่เมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว ฟงเล่าเจี้ยน
ได้ไปค้นพบคัมภีร์ฝ่ามือยมทูต จากสุสานของบรรพชน และหลังจากนั้นเขาก็ได้เริ่มฝึกฝ่ามือยมทูตเขาฝึกฝ่ามือยมทูต
อยู่ประมาณปีครึ่ง จนเขาเริ่มเปลี่ยนไป
เขาถูกวิชาฝ่ามือยมทูต เข้าครอบงำจนทำให้เขา เกิดคลั่งขึ้นมาแล้วฆ่าล้างคนในตระกูลของตนเองจนหมดสิ้น...
หลังจากนั้นเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เรื่องราวของเขาก็มีแค่นี้แหละ
จินเป่าที่ได้ฟังดังนั้นก็รีบวิ่งออกไปในทันทีแล้วใช้วิชาตัวเบาเหาะลอยหายไป
ประมุขจินจึงพูดขึ้นว่า หรือว่าอาเป่าจะไปที่ตระกูลฟงไม่ได้การแล้ว อาจื่อเจ้ารีบตามน้องไปเร็ว...
จินจื่อเซวียนจึงรีบตามไปอีกคน
“ตระกูลหลาน”
หลานเกาจิ้นพูดขึ้นว่า ท่านอาจารย์พอจะมีวิธีช่วยศิษย์น้องเจ็ดหรือไม่
ประมุขหลาน จึงพูดขึ้นว่ามีแน่นอนแต่ว่า คาดไม่ถึงจริงๆว่าจะยังมีผู้ใช้วิชา
ฝ่ามือยมทูตนี้อยู่...
ว่าแล้วประมุขหลานก็นำพู่กันมาเขียนยันต์ลงบนแผ่นหลังของหลานซูหนิงหลังจากนั้น
ประมุขหลานก็ใช้ลมปราณดูดพลังของฝ่ามือยมทูตออกจากร่างของหลานซูหนิง
แล้วย้ายมันมาไว้ที่ยันต์หลังจากนั้นก็ย้ายยันต์ที่อยู่ด้านหลังไปไว้ที่แผ่นกระดาษ
เมื่อเสร็จแล้วจึงร่ายคาถาปิดผนึก
ประมุขหลานจึงพูดขึ้นว่า เอาล่ะ!!แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว พักอีกสัก2-3วัน
ก็น่าจะหายดี ศิษย์น้องห้าเจ้ารีบพาศิษย์น้องเจ็ดไปพักผ่อนเถิด...
หลานเกาจิ้นจึงพูดขึ้นว่า ท่านอาจารย์!!
ฝ่ามือยมทูตนี้หรือว่า...
ประมุขหลานจึงพูดขึ้นว่า อืม...ไม่ผิดหรอก
ฟงเล่าเจี้ยน แห่งตระกูลฟง
หลานเกาจิ้นจึงพูดต่อไปอีกว่า
ท่านอาจารย์ทำไหมคนที่หายไปตั้งหลายสิบปีจู่ๆถึงปรากฏตัวขึ้นแล้วเพ่งเล็งมาที่ไข่มุกสวรรค์ด้วยเล่า...
ประมุขหลานจึงตอบว่า ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน
ว่าชายผู้นั้นเขาคิดอะไรอยู่กันแน่
“ตระกูลฟง”
ชายชุดดำเขาได้ค่อยๆถอดผ้าคลุมออก
ที่แท้เขาก็คือ ฝ่ามือยมทูต “ฟงเล่าเจี้ยน”
ฟงเล่าเจี้ยนจึงหัวเราะขึ้น ฮ่าๆๆๆ
แล้วหยิบ ไข่มุกสวรรค์ลูกที่ขโมยขึ้นมา หลังจากนั้น ก็หยิบไข่มุกสวรรค์อีกลูกที่เขามีอยู่ขึ้นมา...แล้วพูดขึ้นว่า
ไข่มุกสวรรค์ทั้ง 9 ตอนนี้อยู่กับข้าแล้วถึง
2 ลูกความฝันที่จะได้คืนชีพปีศาจจิ้งจอกเก้าหางใกล้จะเป็นจริงแล้ว ฮ่าๆๆๆ
รายงาน!!! เรียนท่านประมุข
สายของเรารายงานมาว่าพบร่องลอยของไข่มุกสวรรค์อีกลูกอยู่แถวๆหุบเขาอมตะขอรับ...ฟงเล่าเจี้ยนจึงพูดขึ้นว่า
หุบเขาอมตะงั้นหรือ ไป๋หลง!!เจ้านำคนของเราเร่งออกเดินทางไปที่หุบเขาอมตะ
ในทันที
ไป๋หลง ขอรับท่านประมุข!!
“ไป๋หลง” มือขวาของประมุขฟงอดีตหัวหน้าโจรภูเขาภายหลังมาเข้าด้วยฟงเล่าเจี้ยน
เป็นคนที่ฟงเล่าเจี้ยนไว้ใจมากที่สุดคนหนึ่ง
จนตั้งให้เขาเป็นมือขวา
“ป่าใหญ่”
จินเป่าเดินทางมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณป่าใหญ่แห่งหนึ่งในขณะที่เขากำลังเดินอยู่นั้น
ก็ปรากฏเงาบางอย่างลอยผ่านหน้าของเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ในตอนนี้จินเป่าเริ่มกังวลมากยิ่งขึ้น
ต่อจากเงาที่ลอยไปมา ก็ปรากฏได้ยินเสียง
คนหัวเราะดังขึ้น ฮ่าๆๆๆ จินเป่าก็ยิ่งกังวลขึ้นไปอีกเขาจึงได้ตระโกนออกไปว่า
เจ้าเป็นใคร อย่ามัวแต่มุดหัวอยู่เลย
ออกมาสิ ออกมาสู้กันซึ่งๆหน้า เจ้าขี้ขลาด...
ทันใดนั้นเองก็มีบางอย่างปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของเขา เมื่อจินเป่าหันหลังกลับไปดู
เขาก็พบเข้ากับต้นไม้ขนาดใหญ่ที่มีหน้าตาและพูดได้ ที่แท้มันคือ “ปีศาจต้นไม้”
จินเป่าที่เห็นดังนั้นก็รีบชักกระบี่แล้วพุ่งตัวเข้าไปฟันกิ่งของมันในทันที แต่ปรากฏว่า
กิ่งที่ถูกฟันไปนั้นกลับงอกขึ้นมาใหม่
จินเป่าจึงฟันกิ่งอื่นๆอีกหลายสิบกิ่ง
แต่ผลปรากฏว่าก็เป็นเช่นเดิมกิ่งของมันงอกขึ้นมาใหม่ได้เรื่อยๆ
ปีศาจต้นไม้จึงหัวเราะ ฮ่าๆๆๆแล้วพูดขึ้นว่า
เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้หรอก ต่อให้เจ้าฟัน ข้าไปมากมายเท่าใดข้าก็สามารถงอกมันกลับขึ้นมาใหม่ได้ทุกครั้ง...
จินเป่าจึงพูดขึ้นว่าอย่าได้ใจไปหน่อยเลย
ว่าแล้วเขาก็หยิบถุงบางอย่างออกมา
หลังจากนั้นเขาก็ร่ายคาถาพร้อมพูดว่า
“เหล่าภูตผีทั้ง108ตนจึงตื่น”
ทันใดนั้นเองเหล่าผีจำนวนมากก็ลอยออกมาจากถุงนั่นแล้วพุ่งเข้าไปจัดการกับ
ปีศาจต้นไม้ หลังจากนั้นจินเป่าก็หยิบถุงอีกหนึ่งใบออกมาแล้วร่ายคาถาอีกครั้ง
จากนั้นก็เรียก “ปีศาจต้นไม้” เมื่อมันขานรับ
จึงถูกถุงนั่นดูดเข้าไปในทันที
หลังจากจัดการกับปีศาจต้นไม้เรียบร้อยแล้วจินเป่าก็เดินทางต่อไปจนทะลุออกจากป่าใหญ่และเดินต่อไปอีกเรื่อยๆจนถึง
หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง จินเป่าจึงได้ไปขอพักที่นั่นสักหนึ่งคืน
“ตระกูลหลาน”
หลานซูหนิงฟื้นจากอาการบาดเจ็บเป็นที่เรียบร้อยและเขาได้รู้ว่าจินเป่าบุกไปที่
ตระกูลฟงคนเดียวจึงรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก
ในคืนนั้นเองเขาเขียนจดหมายทิ้งใว้ให้กับอาจารย์ของเขาและลักลอบเดินทางไปในกลางดึกคืนนั้นเอง
เช้าวันรุ่งขึ้น ประมุขหลานได้มาพบเข้ากับจดหมาย เขาก็รู้สึกเป็นห่วงหลานซูหนิง
อย่างยิ่ง จึงรีบสั่งการให้หลานเกาจิ้นพร้อมด้วยศิษย์น้องอีกห้าคนที่เหลือเร่งเดินทางไปนัดแนะอีก3 ตระกูลใหญ่ที่เหลือถึง
ตระกูลฟง...
“ตระกูลจิน”
เรียนท่านประมุขตอนนี้ ศิษย์เอกทั้งสามตระกูลใหญ่ได้เดินทางมารอท่านแล้วขอรับ
ตระกูลหลานมีท่านหลานเกาจิ้นกับศิษย์น้องอีกห้าคน
ตระกูลเจียงมีท่านเจียงลู่เฉิน
ตระกูลเว่ยมีท่านเว่ยเหมยซานกับท่าน
ซ่งแชจือขอรับ
ประมุขจินจึงพูดขึ้นว่า อย่ามัวรอช้ารีบเชิญ!
“ห้องโถงใหญ่”
ประมุขจินจึงพูดขึ้นว่า ทุกท่านคงจะรู้กันแล้วถึงเรื่องของ ฟงเล่าเจี้ยน ดังนั้นที่มากันในวันนี้นั้นก็เพื่อพูดคุยหาแนวทางและวิธีการจัดการกับเรื่องนี้แหละ ทุกท่านมีความเห็นอย่างไร...
เจียงลู่เฉิน จึงพูดขึ้นว่า การกระทำของตระกูลฟงในครั้งนี้ ถือได้ว่าเป็นการหยามเกียรติพวกเรา 4 ตระกูลใหญ่เป็นอย่างยิ่ง
พวกเรา 4 ตระกูลใหญ่ ถือคุณธรรมมาตลอด ช่วยเหลือชาวประชามิได้ขาด
ดังนั้นข้า เห็นควรว่า เราควรเร่งนำกองกำลัง 4 ตระกูลใหญ่ ไปบุกโจมตีตระกูลฟง
แล้วรากตัว ฟงเล่าเจี้ยนมาสำเร็จโทษให้ได้
หลานเกาจิ้น จึงพูดขึ้นว่าใจเย็นๆก่อนท่าน
พี่เจียงจริงอยู่ที่ว่าการกระทำของตระกูลฟงในครั้งนี้ไม่อาจให้อภัยได้แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ฟงเล่าเจี้ยน กล้าลงมือทำในครั้งนี้ก็มาจากไข่มุกสวรรค์นี่แหละ
อีกอย่างการที่เรา 4 ตระกูลใหญ่จะนำกองกำลังไปปราบตะกูลฟงนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายท่านอย่าลืมสิว่าตอนนี้ฟงเล่าเจี้ยนมี
ไข่มุกสวรรค์อยู่ในมือ หากเขาใช้พลังของไข่มุกสวรรค์เกรงว่าต่อให้พวกเรามีกองกำลังมากเพียงใดก็ยากจะเอาชัยได้
เว่ยเหมยซาน จึงพูดขึ้นว่า ท่านหลานเกาจิ้น
พูดได้มีเหตุผล ตอนนี้ข้าว่าเราควรที่จะ เห็นถึงเรื่องความปลอดภัย ของเหล่าเด็กๆ
ที่บุกไปยังตระกูลฟงมาเป็นสำคัญอันดับแรกน่าจะดีกว่า
ซ่งแชจือจึงพูดขึ้นว่า เอาอย่างนี้ไหมล่ะขอรับพวกเราส่งคนออกไปตามหาเหล่าเด็กๆดูก่อนส่วนเรื่องของตระกูลฟงเราก็
รอคอยฟังสถานการณ์กันก่อน
“หมู่บ้าน”
จินเป่าได้พักเอาแรงอยู่ที่หมู่บ้านอยู่หลายวันเมื่อเขาพร้อมทุกอย่างแล้ว
เขาจึงออกเดินทางอีกครั้งเขามุ่งหน้าไปยังบึงน้ำแห่งหนึ่งแต่จู่ๆบึงน้ำก็เกิดสิ่งแปลกๆบางอย่างขึ้น จินเป่าที่สังหรณ์ใจไม่ดี
จึงได้รีบเหาะลอยข้ามไป...
แต่ทว่าจู่ๆก็มีใคร่น้ำพุ่งขึ้นมาดึงขาของเขาไว้จินเป่าจึงพยายามดิ้นเพื่อให้มันหลุด
แต่ทว่าใคร่น้ำอีกอันก็พุ่งขึ้นมาแล้วดึงขาอีกข้างเอาไว้จินเป่าที่กำลังจะแย่อยู่นั้น
ทันใดนั้นก็มีกระบี่พุ่งมาตัดใคร่น้ำจนขาด
แล้วมีชายผู้หนึ่งพุ่งตัวมาดึงจินเป่าเหาะลอยข้ามบึงไปได้ ชายผู้นี้ก็คือ หลานซูหนิง
นั้นเอง จินเป่าที่เห็นหลานซูหนิงก็แปลกใจ
จึงถามไปว่า นี้ท่านพี่หลานเหตุใดจึงมาอยู่แถวนี้ล่ะ...
หลานซูหนิงจึงตอบกลับไปว่า อ่อ!!พอดีข้ามาล่าปีศาจแถวนี้น่ะเผอิญเห็นเจ้าก็เลยเข้ามาช่วย...จินเป่าจึงจ้องหน้าหลานซูหนิงแล้วถามว่าจริงหรือ! หลานซูหนิงจึงตอบว่า
จริงสิข้าจะโกหกเจ้าทำไม!!
จินเป่าจึงถามหลานซูหนิงว่า
ว่าแต่อาการบาดเจ็บของท่านพี่หลานหายหรือยังล่ะ หลานซูหนิงจึงตอบว่า
หายแล้วล่ะได้ท่านอาจารย์ช่วยเอาไว้น่ะ
หลานซูหนิงจึงถามกับจินเป่าว่า
นี่เจ้าจะไปที่ตระกูลฟงงั้นหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันอันตรายแค่ไหน คนอื่นเขาเป็นห่วงเจ้ามากน่ะรู้บ้างไหม!!!
จินเป่าจึงตอบว่า ข้ารู้! ข้ารู้!
แล้วเจ้าจะโมโหทำไมเนี่ย
หลานซูหนิงจึงตอบว่า ข้าแค่!!
จินเป่าจึงถามว่า แค่อะไร!!
หลานซูหนิงจึงตอบว่า “ช่างมันเถอะ”ว่าแต่เจ้าจะเดินทางต่อจริงๆน่ะหรือ
จินเป่าจึงตอบว่า จริงน่ะสิข้ามาถึงขนาดนี้แล้วจะให้กลับได้ยังไง...
หลังจากนั้นจินเป่าและหลานซูหนิงก็ออกเดินทางต่อไป...
จบตอนที่ 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
