จิ๋นซีฮ่องเต้...ตอนที่ ๑๕
เมื่อถึงวันพิธีประดับมงกุฎ...ขั้นตอนกำลังดำเนินไปอย่างเรียบร้อย ถึงตอนพีค...ฉินอ๋องเจิ้งกำลังจะหยิบมงกุฎ ก็มีเสียงตะโกนขึ้นมา...
“หยุดก่อน”...เสียงดังมาจากเล่าไหว...เจ้าเมืองไท่หยวนพร้อมทหารจำนวนมาก เดินอาดๆเข้าสู่พิธี...
เรื่องของเรื่องก็คือ...ไอ้เล่าไหวนี่ก็มักใหญ่ใฝ่สูงไม่เบา ระหว่างที่ฉินอ๋องเจิ้งวัดกำลังกับหลี่ปู้เว่ยอยู่...มันก็ซ่องสุมกำลังเต็มพิกัด...
พอรู้ว่าฉินอ๋องเจิ้งกำลังจะประกอบพิธีบรรลุนิติภาวะ...เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้ ก็ไม่รู้ไปทำอีท่าไหน ได้ราชลัญจกรของฮองไทเฮามา...คราวนี้ก็ถือวิ่งโร่เข้ามาขวางพิธีไว้ก่อน...
...แต่ฉินอ๋องเจิ้งตอนนี้ไม่ใช่เสือเด็กๆลายใสๆ แต่เป็นพยัคฆ์ใหญ่กำลังห้าว ลายเสือเข้มเต็มตัว...เรื่องที่เล่าไหวคิดการใหญ่ อ๋องหนุ่มก็ได้ข่าวระแคะระคายมาเหมือนกัน...
มึงยกทหารมาขัดขวางพิธีกูใช่มั้ย กูก็มีไม้เด็ดเหมือนกัน...”ม่งเถียน แพลนบี”...เสียงฉินอ๋องเจิ้งตวาดกึกก้อง...
แม่ทัพหนุ่มคู่ใจ ม่งเถียนก็ยกกำลังที่ซุ่มอยู่โดยรอบ ออกมาล้อมกรอบกำลังทหารของเล่าไหว เล่นเอาเล่าไหวและพวกไปไม่เป็นกันเลย...
สุดท้ายกำลังของเล่าไหวก็ต้องยอมวางอาวุธ รวมทั้งตัวเล่าไหวเองก็ถูกจับ...ฉินอ๋องเจิ้งผู้ฉลาดล้ำลึก และตอนนี้กลายเป็นโหดเหี้ยมไปซะแล้ว สั่งให้คุมตัวเล่าไหวเข้ามาพบและสอบสวนด้วยตัวเอง...
“กูรู้ ที่มึงทำทุกอย่างไม่ใช่ความคิดมึงหรอก...ใครอยู่เบื้องหลังสั่งการมึงสารภาพมาเดี๋ยวนี้”...
เล่าไหวยังงงอยู่ก็ไม่รู้จะตอบยังไง...
“บอกมาใครสั่งมึง ชื่อมันมีตัวป.ปลาใช่มั้ย”...
...เล่าไหวนึกถึงชื่อนึง...”ใช่แล้วๆๆๆ คนสั่งข้าชื่อประย...”
อ๋องเจิ้งรีบตบกบาลฉาดใหญ่...”ไอ้ชิบหาย เดี๋ยวได้ตายหมู่หรอกมึง...ใครสั่งมึงมาสารภาพซะ ชื่อย่อมัน ล.ป.ว. ใช่มั้ย”...
...”อ้อ ใช่ๆๆๆๆ คนสั่งข้าคือ...ล.ป.ว. ลุงประวิ...”
โดนเข้าไปอีกฉาดนึง...”ยังเล่นอีกนะมึง เฉียดแล้วเฉียดอีก...มึงจะบอกได้รึยัง คนสั่งการมึงใคร”
...คราวนี้เล่าไหวตะโกนลั่น...”คนที่สั่งการให้ข้าทำ คือหลี่ปู้เว่ยพระเจ้าข้า”...
แต่แค่คำสารภาพปากเปล่าไม่พอ...ฉินอ๋องเจิ้งให้คนเขียนคำสารภาพ โยงถึงหลี่ปู้เว่ยอย่างชัดเจน แล้วให้เล่าไหวเซ็นกำกับ...เล่าไหวก็ต้องเซ็น...
ได้หลักฐานครบถ้วนแล้ว...ฉินอ๋องเจิ้งดำเนินแผนต่อเนื่องแบบสายฟ้าแลบ...
“ทหาร ลากตัวไอ้เล่าไหวออกไปประหาร...โคตรของมันก็ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือ”...เล่าไหวก็ตกใจแทบสิ้นสติ เพราะนึกว่าสารภาพไปแล้วจะได้ลดโทษไม่ต้องตาย...
“ทหารอีกสองกอง แยกย้ายไปทำงาน”...ฉินอ๋องเจิ้งสั่งงานต่อเนื่อง...
“กองที่หนึ่ง ไปคุมตัวหลี่ปู้เว่ยไว้ รอการประหาร...กองที่สองไปเมืองไท่หยวน คุมตัวฮองไทเฮาไว้...ส่วนลูกทั้งสองของฮองไทเฮาที่เกิดจากเล่าไหว...ฆ่าให้หมด”...
...ไงล่ะ ความล้ำลึกและเหี้ยมเกรียมของฉินอ๋องเจิ้ง ยกระดับขึ้นทุกขณะ...พลิกวิกฤตที่เกิดขึ้น กลายเป็นโอกาสสะสางปัญหาจนแทบจะเกลี้ยงเกลา...
แต่การขุดรากถอนโคนระดับใหญ่โตแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย...ขุนนางเก้าในสิบ เคยเป็นคนของหลี่ปู้เว่ยมาก่อน...ฉินอ๋องเจิ้งหักด้ามพร้าด้วยเข่าแบบนี้ เสียงคัดค้านก็ดังระงม...ถึงกับมีการตัดหัวตัดหูขุนนางกันไปเป็นสิบๆคน...
ชาวบ้านก็ชักระส่ำระสาย...อ๋องหนุ่มๆเพิ่งได้อำนาจปกครองเต็มตัว ทำไมโหดเหี้ยมขนาดนี้...
เรื่องคัดค้านการประหารหลี่ปู้เว่ย ชักลามไปกว้างกว่าแค่ในเขตแดนฉิน...ปฏิกิริยาจากแคว้นต่างๆก็เริ่มแสดงออกในเชิงไม่พอใจ...มีการเรียกตัวทูตกลับไปบ้าง ส่งจดหมายประท้วงบ้าง
แล้วยังมีเรื่องที่จัดการกับแม่ตัวเองอีก ซึ่งสมัยนั้นลัทธิขงจื๊อมีอิทธิพลทางความคิดอย่างมาก เรื่องความกตัญญูนี่ยิ่งเป็นเรื่องที่ผิดระเบียบไม่ได้เลย
...ฉินอ๋องเจิ้งสั่งให้กักบริเวณฮองไทเฮา ให้อยู่แต่ในตำหนักไม่ให้ไปไหนตลอดชีวิต...ภาพของปีศาจที่โหดร้ายไร้ความกตัญญู ก็ยิ่งทาทาบไปบนร่างของฉินอ๋องเจิ้งเข้าไปใหญ่...
ในประวัติศาสตร์บันทึกว่า...แม้แต่ฟ้าดินก็แสดงความไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของฉินอ๋องเจิ้งที่...สั่งประหารหลี่ปู้เว่ย ที่เป็นพ่อแท้ๆของตน และ...สั่งกักบริเวณไทเฮา แม่แท้ๆของตน...
ลูกเห็บตกกระหน่ำในพื้นที่และฤดูกาลที่ไม่เคยตกมาก่อน...แถมลูกชายของฉินอ๋องเจิ้งที่ยังเป็นทารกอยู่ ก็มาล้มป่วยหนักโดยไม่ทราบสาเหตุ...
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
