เมื่อย้อนวัยไปตอนเด็ก พอจำความได้ว่าเคยจมน้ำเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความรู้สึกเสี้ยววินาทีที่จะขาดใจมันฝังอยู่ในใจ
เท่าที่จำได้ ทรมานมากในตอนนั้น...
แต่เราก็ยังอยากที่จะว่ายน้ำให้เป็น เลยตัดสินใจเรียนว่ายน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจมน้ำอีก แต่โชคดีหน่อย เราอยู่ในสระที่มี "ครู" ที่เชี่ยวชาญ และ "เพื่อน" ที่ช่วยเหลือ
มันก็เข้าคอนเซ็ปต์ ถ้าเราพยายาม (ให้ถูกที่ถูกทาง) เราก็จะเข้าถึงความสำเร็จ
ในที่สุดเราว่ายน้ำเป็น จากที่กลัวน้ำ กลายเป็นว่ารอคอยวันที่มีคลาสว่ายน้ำ ความทรมานตอนจมน้ำจำได้ดีว่ามันทรมานขนาดไหน แต่พอเวลาผ่านไป มันแค่จำได้ แต่ไม่ได้ฝังใจ
น่าจะเหมือนเวลาเราเจอเรื่องร้ายในชีวิตที่มันสาหัส เราจะไม่มีวันลืมหรอก แค่เราจะเรียนรู้ และไม่จมกับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์กับชีวิต
ด้วยการก้าว (ว่าย) ข้ามสิ่งต่างๆ ทำให้นี่ไม่ใช่แค่การว่ายน้ำเป็น แต่กลับถูกขอให้ไปเป็นนักกีฬาว่ายน้ำประจำจังหวัด
ครูฝึกบอกว่า ฝึกอีกนิดน่าจะแข่งได้เลย สนใจไหม
น่าสนใจแฮะ เราอาจจะรุ่งในสายนี้ก็ได้
แต่วันต่อมา ก็มาให้คำตอบว่า
"คงไม่ไปแข่งหรอกค่ะ น่าจะไม่ไหว"
ไม่ได้ป๊อดนะ แต่แค่รู้สึกว่า
ความสุขของเราไม่ใช่โมเม้นต์ตอนลงแข่งหรือได้เหรียญทอง
แต่มันแค่...
อยากว่ายน้ำเล่นกับเพื่อนอยู่ริมคลองใกล้บ้าน ได้แบบไม่ต้องกลัวน้ำแล้ว ก็แค่นั้นเอง...
ความสุขเล็กๆ ที่ไม่ใช่การลงแข่ง หรือได้รับชัยชนะ
แต่อาจเป็นชีวิตที่แสนธรรมดา ที่อยู่ในจุดที่สบายใจ
และรายล้อมไปด้วยคนที่เรารักและรักเรา...
.
#ไม่เกินหนึ่งa4
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
