ตราประทับแรกบนพาสปอร์ต ได้ไปเมืองนอกแล้วเว้ย !!!
คำเตือน : ภาพปกเป็นเพียงภาพในจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน 😂😂
จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่มีวี่แววที่ฉันจะได้ไปเมืองนอกซะที ไม่ได้การหละ พาสปอร์ตของฉันต้องมีรอยประทับก่อนที่มันจะหมดอายุให้ได้
ฉันจึงตัดสินใจเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรก ไปเอง คนเดียว !!!
จะไปไหนดีล่ะ ? คำถามในสมองผุดขึ้นมาทันที
ในตอนนั้น มีโจทย์อยู่ 3 ข้อ ที่จะใช้เป็นหลักในการตัดสินใจว่าจะไปไหน คือ
ข้อที่ 1. จะต้องไม่แพง
ข้อที่ 2. จะต้องไม่ไกล เพราะถ้าไกลมันก็จะแพง
ข้อที่ 3. ให้ถือหลักตามข้อ 1 และ ข้อ 2
เมื่อใช้เวลาตีโจทย์อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ฉันก็ได้จุดหมายปลายทาง คือ ประเทศกัมพูชา เขมรเพื่อนบ้านเรานี่แหละ ก็เป็นเมืองนอกป่ะล่ะ ? ต้องใช้พาสปอร์ต ต้องขอวีซ่าด้วยนะตะเอง
เมื่อตัดสินใจได้ก็เริ่มดำเนินการทันที อันดับแรกก็ต้องขอวีซ่าก่อน
วิธีการขอวีซ่า (ในสมัยเมื่อ 20 ปีก่อน) ก็ไม่ยุ่งยากอะไร เดินเข้าร้านที่มีป้ายรับทำวีซ่า แถว ๆ ถนนข้าวสารมีเพียบ เลือกเข้าร้านไหนก็ได้ ราคาค่าบริการเท่ากันหมด เราแค่เตรียมพาสปอร์ต รูปถ่าย กรอกเอกสาร เงินค่าวีซ่าและค่าบริการ ที่เหลือเขาจัดการให้หมด ถ้าจำไม่ผิดจะใช้เวลาราว ๆ 3 - 5 วันในการดำเนินการ
พาสปอร์ตเล่มแรก ยังดูใหม่เพราะใช้น้อยมาก
เมื่อได้วีซ่าเรียบร้อย ก็ถึงเวลาออกเดินทาง
จริง ๆ แล้ว ภาพฝันของการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของฉัน มันก็จะประมาณรูปหน้าปกที่ฉันเลือกมาใช้นั่นแหละ แต่....ตื่น ๆ ๆ ๆ เพราะชีวิตจริงมันไม่ใช่เช่นนั้น
การเดินทางของฉันไม่ได้เดินทางโดยเครื่องบิน แม้จะแค่เฉียดสนามบินก็ยังไม่ใกล้เคียง เธอไม่ได้ไปลั้นดั้นนะจ๊ะ เธอไปเขมรจ้า
รถบัสเลยค่า รถบัส บ.ข.ส. รถบริษัทขนส่งมวลชนสีส้ม ขึ้นจากสถานีขนส่งหมอชิตไปประมาณ 4 - 5 ชั่วโมง ไปลงรถที่อำเภอตะเข็บชายแดนที่มีชื่อว่าอำเภออรัญประเทศ จากอรัญประเทศเดินข้ามผ่านจุดผ่านแดน ตรวจพาสปอร์ต ตรวจวีซ่า
และแล้วรอยประทับตราบนพาสปอร์ตรอยแรกบนพาสปอร์ตของฉันก็เกิดขึ้นที่นั่น ที่อำเภอปอยเปต ประเทศกัมพูชา เย้ ๆ ๆ ได้ไปเมืองนอกจริง ๆ แล้วเว้ย
การเดินทางในครั้งนั้น นอกจากจะไม่ Smooth As Silk แล้ว มันยังเป็นการเดินทางที่เข้าขั้นมหาวิบากอีกด้วย
กรุงปอยเปต ประเทศกัมพูชา
รถมินิบัสจากอำเภอปอยเปต ที่บรรจุคนอัดแน่นเป็นปลากระป๋อง ที่ตอนแรก ถ้าไม่นับรวมคนขับ จะมีฝรั่งหัวแดงเต็มคัน กับหัวดำอีกหนึ่งหัวคือหัวฉันเอง แต่พอไปถึงจุดหมายปลายทางที่อำเภอเสียมราฐ หรือที่เรียกติดปากแบบการออกเสียงตามต้นฉบับภาษาเขมรว่า เสียมเรียบ ทุกคนในรถก็หัวแดงเท่าเทียมกันหมด ราวกับมีบริการทำสีผมบนรถระหว่างทาง ฮ่า ๆ ๆ
นอกจากฝุ่นสีแดงปานพายุทะเลทรายซาฮาร่าที่ฟุ้งกระจายไปทั่วแล้ว สภาพของรถยังเหมือนกับจานดิสโก้ในสวนสนุก หลุมบ่อบนถนนทำให้มันเขย่าอยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีการพักรอบ ไม่ต้องซื้อตั๋วเพิ่ม เป็นบริการเสริมเพื่อความบันเทิงของผู้โดยสาร
ฉัน ซึ่งได้ที่นั่งอยู่ท้ายรถ มีสภาพไม่ผิดกับตุ๊กตาที่ติดหน้ารถที่หัวมันสั่นหงึก ๆ ตลอดเวลา และบ่อยครั้งที่มีเสียวกว่าคือ รถจะกระเด้งพาตูดของทุกคนลอยขึ้นจากเบาะที่นั่ง และมีสภาพเป็นสุญญากาศลอยค้างอยู่บนอากาศประมาณ 3 วิ แล้วก็ตกลงมาตูดกระแทกเบาะ พร้อมเสียงร้องดัง โอ้ย ! โอวว์ ! ชิด ! ชิดเถอะ ! ตอนแรกก็ไม่เข้าใจ รถแน่นขนาดนี้จะให้ชิดไปไหนได้อีก สะกิดฝรั่งที่นั่งข้าง ๆ ยู ๆ ทำไมรถกระเด้งทีต้องนั่งชิดกันทีเหรอ ? ฝรั่งบอกไม่ช่ายโว้ย เขาพูดว่า Shit !!!! 🙄
นี่คือสภาพและบรรยากาศการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของฉัน แต่ถ้ามารไม่มีบารมีก็ไม่เกิด ฟ้ามืดจึงเห็นดาวสวย อดเปรี้ยวไว้กินหวาน สารพัดคำที่ฉันจะหามาปลอบใจตัวเอง อนาคตฉันอาจจะได้เป็นแม่เลี้ยงแขมรก็ได้ ใครจะไปรู้ หมอดูบอกแค่ว่าถ้าไปอยู่ต่างประเทศแล้วจะรวย ไม่ได้บอกด้วยนี่หว่าว่าประเทศไหน อาจจะแค่กัมพูชานี่ก็ได้นะ
ที่เบาะหลังฉันนั่งติดกับ ฝ. 2 คน อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน คนหนึ่งเป็นผู้ชายชาวเยอรมัน ถัดจาก ฝ.เยอรมัน ก็เป็น ฝ.ผู้หญิงชาวอังกฤษ เราสามคนต่างเดินทางคนเดียวเหมือนกัน มาเจอกันที่เบาะท้ายรถบัส และนั่ง Shit ๆ กันไปราว ๆ 8 ช.ม. เอ๊งงงงงง
ความจริงระยะทางมันไม่ได้ไกลขนาดนั้น แต่ด้วยสภาพของถนน รถแล่นได้ไม่เกิน 60 ก.ม./ ช.ม. กระเด้งกระดอนกระดกกระเดี้ยกันไปตลอดทาง ทำให้ใช้เวลาในการเดินทางที่ยาวนานราวกับนั่งเครื่องไปยุโรปหรืออเมริกา
Welcome to Krong Siem Reap
ซัวซไดย เสียมราฐ
ค่ำแล้ว…. ระหว่างทางฝนตกหนักมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ทำให้การเดินทางถึงจุดหมายช้าไปกว่ากำหนดไปอีกมาก
รถมินิบัสเลี้ยวเข้าที่พักแบบเกสต์เฮ้าท์แห่งหนึ่งในอำเภอเสียมเรียบ ฉันลงจากรถด้วยสีผมใหม่ จากดำเป็นแดง แถมเกาะตัวแข็งแบบทรงฟาร่า ฝีมือช่างผมถนนฝุ่นดินแดงที่ผ่านมาตลอดทาง
เกสต์เฮ้าท์นั้นชื่ออะไร อยู่ส่วนไหนของเสียบเรียบ ฉันเองก็จำไม่ได้ เพราะกว่าจะไปถึงก็ปาเข้าไป 3 ทุ่มแล้ว คนขับรถบัสจึงไปส่งทุกคนที่นั่น เพื่อหาที่ซุกหัวนอนกันไปก่อนในคืนนี้ เช้าแล้วจะไปไหนต่อค่อยว่ากันอีกที
ฝ. อังกฤษ และ ฝ. เยอรมัน เพื่อนร่วมสงครามเขมรแดงของฉันเอ่ยชวนว่า ยู ๆ แชร์ห้องกันมั้ย ด้วยเหตุผลก็คือ ห้องพักที่เกสต์เฮ้าท์นั้นอาจจะไม่เพียงพอที่จะต้อนรับถ้าทุกคนเลือกห้องเดี่ยว เพราะต่างก็มาติดแหงกอยู่ที่เดียวกันหมด กับอีกอย่างนึงก็เป็นเพราะอยากประหยัดตังค์ด้วย ส่วนฉันแอบมีเหตุผลอีกข้อในใจว่า ก็ดีเหมือนกัน ได้รู้จัก 2 คนนี้มากว่า 8 ช.ม. ดูท่าทีแล้วพอจะไว้ใจได้ทั้ง 2 คน เกาะติดกับเค้าไว้ก่อนดูจะปลอดภัยกว่า ในการผจญภัยครั้งแรกของฉันในค่ำคืนนี้ เลยตอบตกลง
หลังจากเช็คอินเข้าห้องพัก ซึ่งมี 2 เตียง ฉันแบ่งเตียงคู่นอนกับ ฝ. อังกฤษ ส่วน ฝ. เยอรมันได้เตียงเดี่ยวไป
เราตกลงกันว่าใครจะทำอะไรก่อน ฉันยกมือขออาบน้ำก่อนเป็นคนแรกทันที เพราะเนื้อตัวคันยิบยับจนแทบทนไม่ไหวแล้ว ฝ. 2 คนนั้นก็ใจดีไม่ว่าอะไร ผายมือให้ทันที
เมื่อเรา 3 คนอาบน้ำอาบท่ากันเรียบร้อยแล้ว ก็มารวมตัวกันที่บริเวณห้องอาหารกลางของเกสต์เฮ้าท์ หาอาหารเย็นกินกันในเวลาดึก ทางเกสต์เฮ้าท์มีแม่ครัวทำอาหารคอยบริการ จำไม่ได้แล้วว่าสั่งอะไรกิน รู้แต่ว่าเป็นอาหารง่าย ๆ ประเภทข้าว ที่แม่ครัวจะสามารถทำเสิร์ฟได้อย่างรวดเร็ว และเพื่อความมั่นใจ ขอให้มีข้าวไว้ก่อน ถ้าอาหารที่ได้มากินไม่ได้ยังไง ก็ยังพอมีข้าวรองท้องไว้บ้าง
ชายแดนไทย - กัมพูชา ถ่ายเป็นที่รฤกสำหรับการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรก
กินข้าวเสร็จ เราสามคนกลับเข้าห้อง ยึดมุมใครมุมมัน ทำธุระส่วนตัวอีกนิดหน่อย แอบเห็น ฝ. อังกฤษหยิบไดอารี่ขึ้นมาจดบันทึก ส่วน ฝ. เยอรมันก็งัดหนังสือโลนลี่แพลนเนตเล่มโตออกมาดู
ฉันหยิบพาสปอร์ตออกมาลูบคลำ เปิดดูหน้าที่มีตราประทับ เพื่อที่จะประทับลงไปในความทรงจำว่า การเดินทางไปต่างประเทศของฉันเริ่มต้นขึ้นแล้ววันนี้ ที่นี่ ก่อนจะผล็อยหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางอันแสนยาวนานและทุลักทุเล
ราตรีสวัสดิ์เสียมราฐ….
ผู้เขียน
การศึกษา : ปริญญาศิลปศาสตร์บัณฑิต ภาควิชาภาษาไทย
คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ประสบการณ์ : เขียนบทความ สารคดี บทละคร บทวิทยุ - โทรทัศน์
เรียนและรักษ์ภาษาไทย ชอบออกไปดู ไปดม ไปชมโลกด้วยความหลงใหลแล้วนำกลับมาเล่า
ติดตามผลงานอื่นได้ที่ บล็อกท่องเที่ยว ป้าพาไปหลง
ฝากผลงาน E-Book เที่ยวเมลเบิร์นด้วยตัวเองไปกับรถรางสาย 35
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
