ม่าน (The Curtain)
ตอนที่ 1 กฏแห่งความสมดุล
"ไม่ทราบว่า คุณอยู่ห้องนี้มากี่ปีแล้วคะ?”
เสียงราบเรียบของพยาบาลพิเศษดังขึ้น ในขณะที่มือของเธอกำลังง่วนอยู่กับการพับผ้าม่านสีแดงช้ำผืนหนักและหนาเพื่อเก็บใส่ถุงขนาดใหญ่ซึ่งวางระเกะระกะบนพื้นห้องสี่เหลี่ยมจนแทบไม่เหลือบริเวณพื้นให้นั่งและเดิน
ในห้องเดียวกันนั้น เบื้องหลังพยาบาลพิเศษ หญิงสาวอ่อนวัยกว่า...ทว่าใบหน้าสวยนั้นกลับหมองคล้ำและเต็มไปด้วยริ้วรอยของการครุ่นคิดทอดกายอยู่บนเก้าอี้เบาะกำมะหยี่สีเทาหนานุ่มมีพนัก
สายตาของเธอมองไปทางประตูเลื่อนบานใหญ่ริมระเบียงอย่างเลื่อนลอย
ใจของเธอจดจ่อกับยอดไม้ไหวระริกตามกระแสลมในกระถางน้อยด้านนอก ความเงียบครอบครองพื้นที่ในห้องอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะมีเสียงแหบพร่าแทรกตัวขึ้นในความว่างเปล่าของบรรยากาศ
Uplight
"หลายปีแล้วค่ะ...."
สิ้นเสียงแผ่วความเงียบได้พุ่งปราดเข้าครองพื้นที่อีกครั้งแม้เพียงชั่วอึดใจ
"แต่ถ้าจะให้บอกว่ากี่ปี..ฉันคงตอบไม่ได้เพราะฉันเองไม่อยากครุ่นคิดถึงความยากลำบากในช่วงเริ่มต้นอีกแล้ว..."
ความพยายามในการยัดผ้าม่านกองใหญ่เข้าถุงชะงักลง พยาบาลพิเศษวัยกลางคนเอี้ยวตัวมามองไพลินเพียงครู่แล้วกลับไปก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนต่ออย่างขะมักเขม้น
"ผ้าม่านผืนนี้สีสวยดีนะคะ...แต่เสียดาย มันหนาและหนักไปหน่อย"
ไม่มีประโยชน์และแรงจูงใจอื่นใดทำให้ผู้อาวุโสกว่าพูดเรื่องเดิมต่อ
"ใช่ค่ะ...แล้วมันยังทำให้ห้องนี้มืดมนด้วย"
ในที่สุด....เรื่องของผ้าม่านผืนหรูได้เข้ามาอยู่ในความรับรู้ของไพลินแล้ว
"ตอนแรกคุณตั้งใจเลือกมันมาใช่ไหมคะ?"
พยาบาลพิเศษรับรู้ได้ถึงความผ่อนคลายลงของอณูอากาศ
แต่แค่เพียงไม่นานเท่านั้น ความเงียบและว่างเปล่าที่อึดอัดก็วิ่งวนกลับเข้ามากดทับความรู้สึกผ่อนคลายนั้นให้หนักอึ้งอีกครั้ง
"ใช่ค่ะ ฉันตั้งใจเลือกมัน และมันก็เป็นความผิดพลาดอย่างรุนแรง ซึ่งฉันเองไม่สามารถรับผลของมันได้จริง ๆ จึงให้คุณรีบมาเก็บมันไปทิ้งเสีย!"
หญิงสาวเปล่งเสียงแหบพร่าด้วยใบหน้าบึ้งตึง
เธอพยายามยันร่างป่วยกระเสาะกระแสะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวนุ่มไปบนเตียงซึ่งอยู่ใกล้กัน
การขยับโยกกายอย่างไร้เรี่ยวแรงของสาวเจ้าทำให้พยาบาลพิเศษต้องรีบวางมือจากงานตรงหน้าแล้วโผเข้ามารับร่างปวกเปียกย้ายไปเอนลงบนที่นอนหนานุ่มซึ่งถูกปูไว้ด้วยฝ้ายเนื้อดี
Uplight
หญิงวัยกลางคนใช้หมอนสองใบวางซ้อนกันบนหัวเตียงเพื่อให้คนป่วยของเธอได้เอนหลังอย่างสบาย
หลังจากคนป่วยเอนตัวลงที่นอนเธอก็ขยับไปนั่งอยู่บนขอบเตียงหนานุ่ม เพื่อว่าหญิงสาวยังต้องการความช่วยเหลือใด ๆ เพิ่มเติมอีก
"คุณคงง่วงแล้ว งีบสักหน่อยดีกว่าค่ะ...ดิฉันจะย้ายของออกไปทำต่อด้านนอก"
เสียงละมุนของพยาบาลพิเศษบอกเธอเบา ๆ ราวกับบอกเด็กน้อย
"ดีค่ะ ฉันอยากนอน ฉันอยากฝันเห็นภาพที่กำลังจะกลายเป็นจริงในเร็ว ๆ นี้..."
น้ำเสียงนั้นเข้าสู่สภาวะราบเรียบและล่องลอยอีกครั้ง
"ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเป็นในแบบที่คุณต้องการแล้ว ทำไมคุณถึงยังอยากฝันอีกล่ะคะ?" พยาบาลพิเศษกล่าวขณะนั่งอยู่บนขอบเตียงของไพลิน...
ตาของไพลินกำลังจะปิดลงด้วยความอ่อนล้า เธอเหมือนคนกำลังจะหลับแต่ปากบางแห้งระแหงยังคงขยับเบา ๆ พูดต่อไป...
"เพราะความจริง มันเป็นเรื่องยากเกินกว่าที่ฉันจะเปลี่ยนแปลงได้เพียงชั่วข้ามคืน..."
เมื่อแพขนตางอนงามไร้การขยับเยื้อน ความเงียบก็ปรากฏครอบครองพื้นที่ในห้องอีกครั้ง และครั้งนี้ คงเนิ่นนาน....
🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼🌸🌼
อย่าลืมรอติดตามอ่านตอนที่ 2 นะคะ
หวังว่าทุกท่านจะมีความสุขและได้ข้อคิดดี ๆ จากเรื่องสั้นที่เพจเราแต่งขึ้นมานะคะ
แม้ว่า......บางตอนอาจจะเข้าถึงยากไปนิสสสสสสสนึง
และขอบพระคุณที่อ่านกันมาถึงบันทัดนี้ค่ะ 😊😊😊
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
