25 เม.ย. 2021 เวลา 03:26 • ปรัชญา
วิธีแก้ไขจิตใจของบุคคลที่มีความผิดอยู่ในใจ สิ่งที่ทำได้อย่างยืนยืนที่สุดก็คือ "การให้อภัย" โดยจะต้องเป็นการให้อภัยอย่างไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณ...
ไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณอย่างไร..?
คือให้อภัยแล้ว ให้อภัยอีก ให้โอกาสแล้ว ให้โอกาสอีก จนเราไม่สามารถคิดได้เลยว่าจะสิ้นสุดได้ประมาณไหน..
ไม่มีประมาณนี้ดีอย่างไร..?
ดีที่จิตใจของผู้ให้เอง...
เมื่อให้อภัยมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จิตใจของผู้ให้ก็จะเปี่ยมด้วยเมตตาอย่างมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ความเมตตาอย่างมากก็เปรียบเสมือนนำที่หยดลงไปบนหิน หยดไปเรื่อย ๆ ๆ ๆ
แรก ๆ หินมันไม่ผุกร่อนหรอก แต่ทว่าน้ำนั้นจะค่อย ๆ ซึมผ่านอณูลงไปในหิน ซึมแล้ว ซึมเล่า เราจะไม่เห็นรอยผุจากภายนอก แต่น้ำแห่งความเมตตานั้นจะเข้าไปแทรกซึมทำให้มวบความหนาแน่นภายในของหินนั้นอ่อนลง อ่อนลง และอ่อนลง
เมื่อมวลอ่อนลงมาก ๆ หินนั้นก็จะย่อยสลายจากภายใน คือ ความแข็งกร้าวภายในจิตใจที่แข็งดั่งหิน ก็สามารถนิ่ม หรือ "ยุ่ย" ไปได้ด้วยน้ำแห่งเมตตาที่ซึมผ่านเข้าไป ผ่านเข้าไป และขังไว้อยู่ภายในจิตใจนั้นอย่างยาวนาน...
ถ้าจะใช้ของแข็งทุบหิน ก็ทุบได้ เราจะเห็นความแตก รอยกะเทาะจากพื้นผิวภายนอก ซึ่งเห็นผลง่าย เห็นผลไว แต่ภายในนั้นไม่มีความหวั่นไหวหรือเปลี่ยนแปลงเลย
เช่นเดียวกับผู้ที่ออกแรงทุบหินนั้น เมื่อยก็เมื่อย เหนื่อยก็เหนื่อย ขวานก็ปิ่น ฆ้อนด้ามก็แทบหัก เมื่อนำของแข็งทุบลงบนของแข็ง ไม่เราหรือเขาก็ต้องแตกไปข้างหนึ่ง หรือเรียกว่าบอบช้ำกันทั้งคู่...
ดังนั้น การใช้น้ำหยดลงไปด้วยความเมตตาจึงสามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างดีและยั่งยืน
ผู้ที่นำน้ำหยดลงไปก็ไม่เจ็บตัวเจ็บใจ เพราะน้ำนั้นให้ความชุ่มเย็นแก่จิตใจ เริ่มตั้งแต่ผู้ที่คิดจะให้อภัย คือ ผู้ที่จะรดน้ำแห่งความเมตตาลงไปนั้น
ผู้ที่ได้รับการยกโทษ โอษฐภัย จิตใจของเราก็จะชุ่มเย็น และมีดวงตาที่แลเห็นแนวทางที่จะแก้ไข ปรับตัวปรับใจ จากภายในจิตใจของเขาเอง...
ทิฏฐิมานะ อัตตาตัวตนของคนนั้นมีมาก
ถ้าหากเราไปด่าให้เขาแก้ เขาก็แก้ได้ไม่นาน เพราะเขารู้สึกเสียเกียรติ เสียหน้า ต้องมาแก้ไขเพราะคำพูดคำจาของบุคคล
แต่การให้อภัย ทำให้ทุกคนลุกขึ้นมาแก้ไขได้ด้วยตัวของตัวเอง
ต้องใช้เวลานะ...
ใช้เวลานานขนาดไหนล่ะ..?
ใช้เวลาอย่างไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณ...
นานไหม..? ไม่นานหรอก ถ้าเราไม่หวัง และไม่รอ...
เราทำเพื่อให้ เพื่อเสียสละ ตัดซึ่งความอยาก ความหวังออกไป ถ้าเขาแก้ไขได้ก็ดี ถ้าแก้ไขไม่ได้ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามโลก ตามธรรม ตามยถากรรม คือผลให้กรรมที่เขาเคยทำมา เราก็นำสิ่งทั้งหลายมาปลงอนิจจา ว่าสัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม
ผู้ให้ย่อมมีความสุขทันทีที่ได้ให้
ผู้ที่หวัง ต้องรอคอยวันที่สมหวัง ซึ่งนั่นอาจจะใช้เวลาหลายวัน หลายเดือน หลายปี หลายภพ หลายชาติ หรืออาจจะไม่เกิดขึ้นเลยก็ได้
ผู้ที่หวังย่อมทุกข์กับความหวังในทุกวัน ทุกเวลา...
การให้อภัย คือ อภัยทาน จึงมีค่า มีราคา มีคุณอันสูงยิ่งกว่าการให้ทานทั้งหลายทั้งปวง
1
ให้อภัย กันเถิด เพื่อนมนุษย์
ทานสูงสุด อภัยทาน ล้ำเลิศหนอ
อภัยทาน ประเสริฐได้ ต้องให้พอ
พอทั้งเรา พอทั้งเขา บรรเทามาร
***
มารที่แท้ คือความโกรธ ความคาดหวัง
เป็นพลัง คอยผลักดัน แสวงหา
เมื่อไหร่หนอ เราจะได้ กลับคืนมา
ยิ่งตั้งแต่ ยิ่งรอคอย ยิ่งทุกข์ใจ
***
การให้แท้ คือการให้ มิหวังกลับ
แม้ผลลัพธ์ จะเกิดมี ขึ้นหรือไม่
การให้แท้ นั้นคือการ ให้อภัย
ให้ที่ใจ ลงสู่ใจ กันและกัน
***
โปรดให้เถิด อภัยนี้ มิเสียทรัพย์
คณานับ คุณอนันต์ กว่าทานไหน
ให้อภัย ด้วยเมตตา จากดวงใจ
โปรดให้ไป ไม่ประมาณ จักรู้จริง...
**********
แสงแห่งธรรม...
โฆษณา