เรื่องเล่าจากหมอ เด็กปอเนาะ EP 2
เริ่มต้นเป็นเด็กปอเนาะ
หลังจากทำค่ายอาสาเสร็จสิ้นลง นักศึกษาของชมรมมุสลิมที่เข้าร่วมกิจกรรมค่ายอาสา ก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน เพื่อใช้เวลาช่วงปิดเทอมที่เหลือ ตามที่ตัวเองต้องการ สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ไม่มีความคิดอย่างอื่นในสมอง นอกจากการมุ่งหน้าสู่ปอเนาะดาลอ พอออกจากค่าย ข้าพเจ้าก็เดินทางไปปอเนาะ เพื่อจะเข้าเรียนและใช้ชีวิตแบบเด็กปอเนาะ ด้วยความช่วยเหลือของเพื่อนคนแรกที่เป็นเด็กปอเนาะ ซึ่งรู้จักกันตั้งแต่เข้าไปในปอเนาะครั้งแรก เพื่อนเป็นคนจังหวัดยะลา แต่พื้นเพเดิมของครอบครัว ย้ายมาจากนครศรีธรรมราช จังหวัดเดียวกันกับข้าพเจ้า เราจึงพูดไทยแบบปักษ์ใต้กันได้อย่างสบาย. ข้าพเจ้าได้เริ่มเรียนรู้วิถีปฏิบัติของเด็กปอเนาะ จากเพื่อนคนนี้ ตั้งแต่ตื่นนอน จนเข้านอน เพราะพักอยู่ในที่พักหลังเดียวกัน ที่พักของผู้มาเรียนนี้ เรียกว่าปอเนาะซึ่งลักษณะปอเนาะที่ข้าพเจ้าพักนั้น ทำจากไม้ยกไต้ถุนสูง หลังคามุงกระเบื้อง พื้นทำจากไม้กระดาน ฝาเป็นไม้ ทาสีน้ำตาลออกแดง ตั้งอยู่โซนด้านนอกของปอเนาะ เด็กปอเนาะจะเรียกบริเวณนี้ว่าปาแด ( มาจากภาษามลายูคำว่า ปาดัง แปลว่าทุ่ง ) เพราะขณะนั้นปอเนาะดาลอ มีผู้มาเรียนจำนวนมาก ไม่ต่ำกว่าพันคน พื้นที่โซนด้านใน บริเวณบาลายและบ้านบาบอฮุเซน คนที่มาเรียนปลูกที่พักจนหนาแน่น
ชนิดที่ถ้าใครไม่เคยมา เข้าไปแล้วหลง หาทางออกไม่เจอ
จึงต้องขยายพื้นที่ออกมาบริเวณที่เป็นทุ่งนาด้านนอก ซึ่งเป็นเขตปาแดในปัจจุบัน
เรียนรู้วิถีปอเนาะ
เด็กปอเนาะ จะต้องโกนผม และห้ามนุ่งกางเกง ในบริเวณปอเนาะ ห้ามมีวิทยุ ห้ามมีโทรทัศน์ สมัยนั้นโทรศัพท์มือถือยังไม่มีใช้กันแพร่หลาย จะมีบ้างก็แบบธรรมดา ที่ใครจะโทรศัพท์ ก็ต้องจ่ายเงินกันเป็นนาที เด็กปอเนาะต้องขึ้นละหมาดร่วมกันเป็นญามาอะห์ วันละ 5 เวลา. หลังละหมาดซุบฮิ เป็นเวลาที่เด็กปอเนาะเรียนกันที่บาลายอาจารย์การีม ที่ปาแด ตอนนั้นบาบอการีมยังหนุ่ม เด็กพูดไทยก็จะเรียกท่านว่าอาจารย์ ส่วนเด็กพูดมลายูจะเรียกว่าแบการีม ท่านจะสอนวิชานาฮู(ไวยากรณ์อาหรับ) หลังจากนั้นก็จะไปเรียนกิตาบที่บาลายบาบอฮูเซนด้านใน ท่านจะอ่านกิตาบริยาฎุซซอลิฮีน พอเรียนเสร็จก็แยกย้ายกันไป รับประทานมื้อเช้า แล้วก็ไปเรียนกับ ปาลอ ฏอลาอะห์ ซึ่งหมายถึงนักเรียนรุ่นพี่ ที่มีความรู้สามรถสอนรุ่นน้องได้แล้ว เรื่องเรียนกับปาลอฏอลาอะห์นี้ ไว้โอกาสหน้าข้าพเจ้าค่อยเล่าให้ฟัง
อาหารมื้อเช้าของเด็กปอเนาะ ก็ฝากท้องไว้กับร้านขายข้าว ของคนในปอเนาะที่เปิดไว้บริการ เมนูหลักก็คือ ข้าวยำ ข้าวหมก และขนมที่คนกำปงในปอเนาะทำมาขาย บางร้านเจ้าของร้านก็ใจดีขายราคาถูก บางร้านก็ขายแพงหน่อย จนเด็กปอเนาะเรียกว่า. ร้านเค็ม.
มื้อเที่ยงส่วนใหญ่จะไม่ได้ทานกัน เพราะเด็กปอเนาะจะนอนตอนประมาณสิบเอ็ดโมง แล้วตื่นตอนที่ได้ยินเสียงอาซานละหมาดดรุห์รี เพื่อให้ไม่ง่วงนอนช่วงที่เรียนตอนกลางคืน หลังละหมาดรุห์รีเสร็จก็เป็นเวลาเรียน อาจารย์การีม ก็จะสอนกิตาบยาวีวิชาฟิกห์ ช่วงนั้นท่านสอนกิตาบมุฏฏอลาอีน บัดรัยน์ ข้าพเจ้าก็จะไปนั่งเรียนด้วยเพราะอาจารย์การีมจะบรรยายสองภาษา คือบรรยายเป็นภาษามลายูแล้วก็บรรยายเป็นภาษาไทยอีกรอบหนึ่ง เด็กปอเนาะที่ยังฟังภาษามลายูไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็จะชอบมาเรียนกับท่านเพราะจะได้เรียนรู้ภาษา และได้ความเข้าใจในเนื้อหาไปด้วย.
ช่วงบ่าย ก็เป็นช่วงที่เด็กปอเนาะบางคนก็เรียน บางคนก็พักผ่อน จนกระทั่งเข้าเวลาอัศรี ก็ร่วมละหมาดกัน อาจารย์การีม ก็จะสอนกิตาบฟิกห์หลังจากละหมาดเสร็จ ตอนนั้นท่านจะสอนกิตาบอิอานะห์ เสร็จแล้วก็ได้เวลาที่เด็กปอเนาะเตรียมอาหารมื้อเย็น หุงข้าวทำกับข้าวกินกัน บางทีก็ร่วมกันทำแล้วรับประทานร่วมกันเป็นกลุ่มๆ เราจะเจอได้ทั่วไป ก็คือการทานข้าวร่วมกันหลายๆคน ในถาดใบเดียวกัน
ตกค่ำก็ร่วมกันละหมาดมัฆริบ และอิชาอ์ หลังละหมาดอิชาอ์ เด็กทุกคนในปอเนาะต้องเรียนกิตาบ มินฮาจญุลอาบิดีน ( วิชาตะเซาวุฟ) และตัฟเสรญะลาลัยน์ ที่บาลายริมน้ำ เขตด้านในของปอเนาะ
หลังเรียนเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมตามอัธยาศัย
บางคนขยันหน่อยก็จะเรียนกิตาบหลายๆเล่ม จนถึงเที่ยงคืน บางคนก็ท่องตำรา จนได้ยินเสียงท่องกิตาบอื้ออึง ในเขตปอเนาะด้านใน แล้วก็เข้านอน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนละหมาดซุบฮิ นี่คือวิถีชีวิตในแต่ละวันของเด็กปอเนาะ
ข้าพเจ้าเด็กใหม่ ก็ติดสอยห้อยตามเพื่อนรุ่นพี่ ไปนั่งฟังเขาสอนเขาเรียน จนกระทั่งได้เริ่มเรียนกิตาบจริงจังในเวลาต่อมา. ไว้ค่อยมาเล่าต่อ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
