รักของแม่แน่กว่าไม้ไอติม…
คราวก่อนเมื่อสมัยเป็นเด็ก ข้าพเจ้านั้นเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง
คราวหนึ่งอยากได้ “ไม้ไอติม” มาทำงานส่งครู ก็เลยฝากแม่เข้าไปหาซื้อในตัวจังหวัดกำแพงเพชร
บ้านข้าพเจ้านั้นตั้งอยู่ที่อำเภอคลองลานก็ห่างจากตัวเมืองสักประมาณ ๕๐ กิโลเมตร
เจ้าไม้ไอติมนั่น เป็นเหตุปัจจัยส่งผลให้แม่ต้องดั้นด้นค้นหาไม้ไอติมแท่งเล็ก ๆ จำนวนสักครึ่งร้อยมาให้ข้าพเจ้า
ที่จริงงานที่ส่งนี้ทำอย่างอื่นส่งก็ได้ แต่ด้วยความเอาแต่ใจตัวเองนี่แหละเป็นปัจจัยสำคัญ ที่ทำให้เกิดคำว่า “ต้องได้” มาซึ่งไม้ไอติมนั้น
ตอนนั้นข้าพเจ้าเองก็คิดว่า “ก็แค่ไม้ไอติม” ไม่เห็นจะหาซื้อยากเย็นอะไรเลย ร้านขายของ “น่าจะ” มีเยอะแยะ
โอ้โห... แท้ที่จริงแล้ว เมื่อแม่ข้าพเจ้ากลับมาเล่าให้ฟังว่าไปหาซื้อที่ไหน ๆ ก็ไม่มี ต้องดั้นด้นเสาะแสวงหาอยู่นานหลายชั่วโมง เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ จนกระทั่งต้องดั้นด้นเดินเข้าไปถึง “โรงงานทำไอศกรีม” ซึ่งตั้งอยู่นอกเมืองออกมอีก เท่าที่จำได้น่าอยู่บริเวณริมถนนสายเอเชีย
แม่ข้าพเจ้าต้องดั้นด้นเดินเข้าไปหาซื้อไม้ไอติมก็ไม่กี่สิบอันมาให้ลูกชายให้ได้ทำงานส่งครู
เมื่อย้อนคิดกลับมาแล้วทำให้ประจักษ์ความจริงในสิ่งที่ว่า “ใครจะรักเราและทำให้ได้เรามากผู้หญิงคนนี้คงไม่มีอีกแล้วในโลก”
ไม้ไอติมที่ว่าแน่ ๆ ยังแพ้ความรักและความตั้งใจของแม่ ที่ "เพียร อุตสาหะ วิริยะ" ขวนขวายหามาให้ลูกจนได้
ทุก ๆ เรื่องของลูก ถึงแม้ว่าจะเล็กน้อยแค่ “ไม้ไอติม” แต่ก็เป็นเรื่องยิ่งใหญ่สำหรับแม่เสมอ
ไม้ไอติมที่ว่าแน่ ๆ หรือแม้แต่ไม้ที่กองกันท่วมเขาสูงเสียดฟ้า หาได้เปรียบเทียบเท่าความรักของแม่ที่มีให้แด่ลูกไม่...
แม่ของข้าพเจ้า
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
