28 เม.ย. 2021 เวลา 11:35 • ปรัชญา
เคยไหม?
โมเมนต์ที่แอบชอบคนหนึ่ง
คุณแอบเฝ้ามองมาเป็นเวลานาน
ด้วยความที่ไม่มั่นใจในตัวเอง
กลัวผิดหวังที่จะเข้าไปบอกความในใจ
สิ่งเดียวที่คุณทำคือเฝ้ามองไปอยู่แบบนั้น
2
แต่แล้วก็มีใครบางคนกล้าทำสิ่งที่คุณไม่กล้าทำ
ผลที่ออกมาคือ คนนั้นได้คบกับคนที่คุณแอบชอบ
มันเป็นช่วงเวลาที่เพลงเศร้าถูกแต่งมาเพื่อเรา
เรามักรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวัง
เป็นช่วงเวลาที่จดจำมาจนถึงทุกวันนี้
3
พอโตขึ้นมา
เหตุการณ์แบบนี้ก็กลับมาฉายอีกครั้ง
แต่ในรูปแบบที่เปลี่ยนไป
เรามีความฝัน มีสิ่งที่อยากทำมากมาย
แต่ไม่รู้ทำไม ถึงเลือกที่จะหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้า
มาอ้างว่าเรายังไม่พร้อมที่จะทำ
เงินไม่พอบ้าง ไม่มีเวลาบ้าง
1
และแล้วช่วงเวลาที่เจ็บปวดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
มันเป็นช่วงเวลาที่ตื่นมีได้แต่เลื่อนหน้าเฟซบุ๊ค
แล้วเจอหลายคนนำไอเดียที่เราเคยคิดได้ว่าจะทำ
ไม่ใช่แค่ผลลัพธ์เป็นไปตามที่เราคิด แต่ยังดีกว่าที่เราคิดอีก
พอเจอคนที่สำเร็จในเรื่องที่เราคิด
คำพูดที่เรามักพูดก็คือ
"เนี้ย นี่ก็เคยคิดได้ แล้วคิดว่าเราทำได้ดีกว่านี้อีก"
เคยลองนับไหมว่าเราพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว?
เบื่อหรือยังที่จะต้องมาเจ็บปวด เจ็บใจ เสียดาย
กับไอเดียที่เราคิดแต่ไม่เคยนำมันมาลงมือทำสักที
นั่นเป็นความเจ็บปวดหนึ่งในชีวิตของผม
ที่ได้แต่มองคนอื่นลงมือทำในสิ่งที่ผมฝันไว้
2
ความสำเร็จไม่ได้ต้องการคนเก่งที่สุด
แต่ความสำเร็จต้องการคนที่ ลงมือทำ
มัวรออะไรล่ะ อยากเจ็บปวดเหมือนเดิมเหรอ?
โฆษณา